De eenheid der kerk

Vóór de oorlog, zo vertelt Dr G. P. H. Locher in het weekblad „In de Waagschaal", streden de West-Indonesische gemeenten in de Protestantse Kerk voor meer zelfsta-ndigheid, ten einde naar eigen aard hun kerkelijk leven op te bouwen; dit werd haar door de leidinggevende Nederlands sprekende gemeenten belet, wijl zulks de eenheid der kerk zou schaden. Thans zijn de rollen omgekeerd: de Indonesische gemeenten hebben het heft in handen en houden de Nederlands sprekende gemeenten onder de duim; deze mogen geen groter zelfstandigheid ontvangen, anders wordt de eenheid der kerk geschaad.

Deze gang van zaken kan geen verwondering wekken.

Zij, die in blinde ijver de Instltutaire eenheid najagen mogen bedenken dat in alle kerkelijke gemeenschappen, waar de hiërarchie vaste voet kreeg, de instltutaire eenheid betekent: dictaat van de partij, die op 't kussen zit.

Zo, gelijk blijkt, in de Protestantse Kerk van Indonesië.

Zo, trots alle reformatorische concilies, in de Roomskatholieke kerk.

Zo, ondanks bijna anderhalve eeuw protest, in de Ned. Herv. Kerk.

Gelijk dit het voornaamste struikelblok is, door de gebonden kerken opgeworpen, waartegen het „non possu­

mus" van de vrijgemaakte kerken zich richt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen