Buitenland.

Engeland. Het jongste congres. kerke1ijk

»De tijd is voorbij, dat op het Church Congress slag geleverd werd tusschen Ritualisten en Evangelischen; wij hooren tegenwoordig niets meer van kerkelijke gewaden en van een Roomsch streven en zelfs pater Ignatius schijnt

het bijwonen dezer vergaderingen te hebben opgegeven!”

Zoo schrijft een Engelsch orgaan. Doch het feit, dat Ritualisten en Evangelischen niet meer discussieeren op een invloedrijke vergadering, die als het ware het parlement der kerk kan genoemd worden, kan uit twee oorzaken voortkomen. Het kan toch zijn, dat de strijd is uitgestreden ; en het kan ook wezen, dat éen der partijen den moed heeft opgegeven en geen kans ziet om aan den steeds wassenden stroom der tegenpartij het hoofd te bieden.

Wij meenen, dat het laatste het geval is. De Hoog-Kerkelijken zijn in de Episcopale kerk zoodanig aan de winst en hebben reeds zoovele positiën veroverd, dat het eenvoudig voor een onbegonnen werk moet gehouden worden om langs kerkelijken weg daaraan iets te veranderen. Nu en dan worden er voor den burgerlijken rechter processen gevoerd, om predikanten, die te ver zijn gegaan met het invoeren van Roomsche ceremoniën uit de godsdienstoefeningen der Episcopale Kerk verwijderd te krijgen, maar meestal gaat de predikant ongehinderd zijn gang in het romaniseeren zijner kerk, daar toch de meeste bisschoppen Ritualisten zijn en de gemeenten over het algemeen zich zeer gewillig in het Roomsche spoor Jaten leiden. Welk een ommekeer in een dertigtal jaren! Toen kon de kreet »iVb Popery"' nog geestdrift verwekken en drukte zij den afkeer uit van het Engelsche volk van de heimelijke wegen, die men toen reeds begon in te slaan, om de Episcopale kerk weder in de armen van Rome te voeren! En thans ...

Hoe de geest is van de meerderheid der Engelsche bisschoppen en predikanten, kwam op het kerkelijk congres te Wolverhampton opnieuw aan den dag. De openingsrede werd gehouden door den bisschop van Durham, die een pleidooi deed hooren voor een Katholieke wereldkerk (uitwendig.)

De President der vergadering, de bisschop van Lichfield, sprak over de groote uitbreiding, die het systeem der Engelsche kerk in de laatste twintig jaren verkregen had, in Amerika, de Engelsche koloniën en andere deelen der wereld. Ook gewaagde hij van de meerdere toenadering, die er tusschen de wetenschap en de openbaring gekomen was. Omtrent een meerdere aaneensluiting der Christenheid merkte de bisschop op, dat een vereeniging met de Roomsche kerk, hoewel wenschelijk, hem hopeloos toescheen. »Een opperste en onfeilbare paus is een slagboom, die alle hoop schijnt af te snijden. De eischen van Rome zijn verwoestend voor de Katholiciteit", d. w. z. verhinderen dat er een algemeene (uitwendige) kerk geboren wordt.

Wij kunnen niet nalaten deze uitlating te verklaren voor een helder bewijs, dat men den weg van Rome reeds lang heeft ingeslagen. Dat men tegen Rome geen ander bezwaar heeft, dan dat het er een onfeilbaren paus op na houdt, bewijst, dat men geen oog heeft voor het diepe verschil, dat er tusschen de Roomsche kerk en de kerken met een Gereformeerde belijdenis bestaat. Rome werkt schepselvergoding en werkheiligheid in de hand, terwijl de leer der Gereformeerde belijdenisschriften juist tegen deze twee zaken ingaat. Van vereeniging met de Roomsche kerk kan eerst dan sprake zijn, als Rome haar afgoderij laat varen; en dan vervalt de onfeilbare paus vanzelf.

Conon Body beweerde, dat de vraag: »Wat dunkt u van den Christus ? " van minder belang was dan de vraag: »Wat belijdt gij omtrent de kerk? " Ook deze uiting is van beteekenis.

Het merkwaardigste van het congres van dit jaar was evenwel het optreden van den heer Champion, een der hoofdleiders van de socialisten, die door de vergadering was uitgenoodigd, om een lezing over het sociaUsme te houden. Deze heer sprak over zijn onderwerp in het algemeen met groote gematigdheid, al gaf hij ook een enkele maal ergernis. Het volgende werd door hem o. a. in het midden gebracht:

»De omstandigheid, dat naast den grootsten rijkdom de diepste armoede bestaat, verhindert bijna geheel, dat men geraakt tot een gezonden toestand wat lichaam en ziel aangaat, welke toch de grondslag is voor een gezonden toestand op zedelijk gebied. Wanneer in een gemeente armoede en weelde verdwijnen, volgt daaruit niet noodwendig, dat onzedelijkheid en ellende zullen teniet gedaan worden, omdat de verzoeking zoo sterk niet meer is. Over het algemeen zal echter de mensch mindereen oorzaak van ellende voor zichzelven en voor anderen zijn, indien hij noch zeer arm noch zeer rijk is”.

Zoo ging spreker door, terwijl hij een donker tafereel ophing van de armoede, waarin honderdduizenden in Londen gedompeld zijn en aan de groote rijkdommen, waarover de Engelsche kapitalisten, zich badende in weelde, hebben te beschikken.

In de discussie, die op de voordracht van den heer Champion volgde, werd dezen nog voor de voeten geworpen dat, terwijl de socialisten spreken over den jammerlijken toestand van de lagere klassen, en niettemin de ellende nog grooter zouden maken, wanneer zij hunne denkbeelden konden ten uitvoer leggen, Christelijke mannen de hand aan den ploeg hebben geslagen, zooals, wijlen lord Shaftesbury en de heer Samuel Morley, om de ellende te verlichten, de wetten te doen veranderen ten bate van de lijdende klassen en den weg open te .^ stellen voor emigratie naar streken, waar brood te vinden is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen