De martelaren.

LXXIII.

GILLIS DE MEIJERE.

Een half uur van Gent ligt het dorp Vinderhoute. Daar woonde in het jaar 1567 een jjastoor, met name Gillis de Meijere. Sints hij door den Heiligen Geest in het Woord Gods van de dwalingen der Roomsche kerk overtuigd was, leerde hij van huis tot huis de schapen zijner kudde, dat de vergeving der zonden, de genade Gods en het eeuwige leven niet door onze werken of verdiensten, maar door een oprecht geloof in den levenden Zoon van (iod, uit genade, zonder eenig toedoen der werken, ontvangen wordt. Tegelijk toonde hij aan, waarin Rome tegen de Heilige Schriften leerde. Daar het den Heere behaagde hem in leer en leven godzalig te maken, drong zijn onderwijs diep door. Geen wonder, dat de voorstanders van het Pausdom te Gent bevreesd werden voor den invloed van dezen pastoor, die zich als dienaar des Woords gedroeg. De Meijere ondervond dit, toen hij op zekeren nacht (den i6den Juli 1567) werd gevangen genomen met vier andere personen van zijn gezin. In een zeer onrein gat van de algemeene gevangenis, het Sanselet genaamd, werd hij gebracht onder beschuldiging, > dat hij ongeoorloofde vergaderingen, van sectarissen gehouden had."

Smartte het onzen martelaar, dat hij door zijne gevangenneming verhinderd werd, het Evangelie te verkondigen, dat hij waardig bevon.den was om de getuigenis van het Evangelie in zijnen heiligen naam te lijden, vertroostte hem.

Nauwelijks hadden de vrienden van onzen martelaar gehoord, dat hij in den kerker zat, of zij bezochten hem en menig woord van troost en onderrichting mochten zij van zijne lippen opvangen.

Doch niet alleen zijne vrienden bezochten hem, ook priesters en monniken trachtten door gesprekken en redetwisten hem van de waarheid Gods af te trekken. De Heere hield echter zijnen dienstknecht staande, zoodat velen, die hoorden, wat De Meijere te lijden had, zich over zijne standvastigheid verwonderden.

Eindelijk gaven zijne bestrijders het op, den gevangene tot a, ndere gedachten te brengen. Doch nu moest hij ook gestraft worden. Den 4den April 1568 werd de martelaar naar het grafelijk kasteel geleid, waar het vonnis der verworging over hem uitgesproken werd.

Terstond werd hij weggeleid. De Spaansche soldaten koelden onderweg hunnen moedwil aan dezen dienstknecht Gods. Zij bonden hem vreeselijk, staken hem een bal in den mond en stieten en sloegen den weerlooze, als ware hij een dolle hond. Wat wonder, daar deze soldaten het voorbeeld van hunnen kapitein volgden.

Op de strafplaats werd De Meijere door een suftragaan van Doornik ontwijd. Daarna zou hij opgehangen worden, volgens het vonnis. De kapitein eischte echter zwaarder vonnis, namelijk dat van verbranding; hij vond de uitgesproken sententie der rechters veel te zacht.

Nadat de ontwijde in de hut op den brandstapel was geplaatst, werd de houtmijt aangestoken.

De vlammen stegen op. Nog hoorde men uit rook en viiur de bede: „Vader in uwe handen beveel ik mijnen geest." Toen was alles stil. De martelaar was gestorven. Hij was een der vier pastoors, onder het bisdom Gent, die den Gereformeerden godsdienst omhelsd hadden.

PIETER VAN KEULEN en zijne dienstmaagd.

In den tijd, waarvan wij hier spreken, woonde in Breda een goudsmid, Pieter van Keulen, die, na zijne bekeering tot de ware religie, als ouderling de gemeente des Heeren daar ter plaatse diende. Zelfs zijn huis stond hij af voor de samenkomsten der geloovigen-Dit ging goed tot omstreeks het midden van 1567. Toen kwamen de vijanden op tegen Van Keulen, namen hem gevangen en sloegen hem in ijzeren boeien in den kerker. De gemeente vernam deze tijding met smart. Hoe gaarne zouden zij hem nog eens spreken. Maar dit ging niet gemakkelijk en toen het gelukte, maakten de vijanden der waarheid er spoedig een einde aan, door hem naar het kasteel te vervoeren.

Daar kon niemand hem bezoeken, behalve zijne dienstmaagd Betteken of Betje, die voor zijn eten zorgde, maar tevens hem de vertroostingen Sions bracht.

Negen maanden lang liet men haar ongehinderd bij haren meester in en uitgaan. Doch den 3oen Maart vond zij de deur gesloten. Zij was dus gevangen. Ten einde iets verkeerds uit den mond der beide ge­

vangenen te jagen, wilde men hen pijnigen. Betteken vroeg echter, waarvoor dit noodig zou zijn, daar zij bereid was haar ganschc geloof te belijden. Desniettemin scheen men voort te zullen gaan. Daarom verzocht zij eerst te mogen bidden. Dit werd toegestaan. Betteken bad dan, maar onder haar bidden beving een der kommissarissenzulk een vreeze, dat hij flauw viel. Toen liet men haar met rust.

Beide martelaren werden ter dood veroordeeld. Zij moesten op den brandstapel sterven. Terwijl zij naar de strafplaats gevoerd werden, zuchtte en kermde het volk. Maar de gevangenen riepen tot den Heere en smeekten samen, of God het werk, dat Hij in hen begonnen had, wilde volbrengen.

, Na dit gebed werd de dienstmaagd eerst weggeleid naar de strafplaats, toen volgde Pieter van Keulen. De eerste riep haren broeders en zusters in Christus toe, het Evangelie niet te verloochenen, en dezen, zij drongen, zonder gevaar te vreezen, door het volk heen en omhelsden de martelaren.

Op de strafplaats sprak Betteken en hemelglans lag over haar gelaat: »Ik ga nu Christus, mijnen Bruidegom te gemoet." Daarna vielen beide martelaren op de knieën en stortten hunne gebeden uit voor den Heere, Toen plaatste de scherprechter ieder aan een paal met ketens. Van Keulen werd geworgd en toen verbrand, maar Betteken stierf in de vlammen. Dit geschiedde den agsten Mei 1568.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen