Buitenland

Engeland. Bekend is het, dat Engelands grootste staatsman Gladstone een brief schreef aan den paus, met het^doel, om hem te weerhouden zich uit te spreken over de geldigheid van de wijding der Anglicaansche bisschoppen.

Hoeveel eerbied men voor den grijzen staatsman moge koesteren, wij meenen, dat hij niet wijs deed zich met een schrijven tot den paus te wenden. Het heeft bij vele Protestanten ongerustheid gewekt, en het heeft zeker streven naar vereeniging met P-ome, bij vele Engelschen merkbaar, voedsel gegeven.

Maar men moet zich over Gladstone's stap niet verwonderen. Hij is altijd een hoog kerkelijk man geweest. Hij heeft zich nooit tegen het veldwinnend Ritualisme verklaard; als minister der Kroon bevorderde hij de benoeming van bisschoppen, die besliste Puseyistën waren. Al was hij een vijand van het iVaticanisme", tegen het romaniseeren van de Engelsche staatskerk had hij geen bezwaar.

In de hoop, dat eene reconstructie der zichtbare kerk mogelijk worden zou, kunnen we ons voorstellen, dat Gladstone er niet op gesteld was, dat de paus een stap deed, waarvan, de uitwerking moest zijn dat de vereeniging moeilijker werd. Wanneer bijv. de paus het openlijk uitsprak, dat de Anglicaansche priesterordening onwettig moest genoemd worden, zouden alle onderhandelingen met den H. Stoel kunnen afgebroken worden, wijl zij toch geen doel meer konden treffen.

Nu heeft de paus wel niet uitdrukkelijk gezegd: lUwe priesterordening, o! Angliaansche kerk, is van geen waarde", maar wel heeft hij in een encycliek uitgesproken, dat de Engelsche bisschoppen niet behooren tot de ware kerk". »Men moet goed verstaan", zoo heet het in dat stuk, jdat bisschoppen van het recht en van de macht van regeeren beroofd zijn, indien zij wel bewust van Petrus en zijne opvolgers zijn afgevallen, omdat zij door dien afval gescheiden werden van het fundament waarop het geheele gebouw rust. De bisschoppelijke macht wordt terecht geacht in verband tot Petrus te staan. Christus gebood den bisschoppen om onderworpen te zijn en te gehoorzamen aan Petrus. Anders wordt het noodwendig een ongebonden en wanordelijke troep".

Al moge dit woord eenigermate stuitend zijn voor de deftige Anglicaansche bisschoppen, de paus kan van zijn standpunt moeilijk anders spreken. Zoolang de Engelsche bisschoppen niet de supprematie van den paus van Rome erkennen, kan er van eene vereeniging met de Roomsche kerk geen sprake zijn. Wel kan de paus iets doen, om die erkenning voor hen gemakkelijker te maken, doch het eind van de zaak zal altijd moeten zijn, dat men erkent gedwaald te hebben, toen men de band met den paus verbrak.

Van harte hopen wij, dat de oogen van het Episcopaalsche volk zullen opengaan voor het gevaar dat het dreigt, door al de pogingen welke men in 't werk stelt, om hun kerk opnieuw onder de Roomsche hiërarchie te brengen. Hoe jammer, dat de Presbyteriaansche kerken in Engeland, over het algemeen genomen, niet in een toestand verkeeren, om het Episcopaalsche volk uit te lokken tot haar over te gaan !

WINCKI; L.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen