Gemengd Nieuws.

N.-AMERIKA. In Ve Hope lezen wij het volgende:

Een Boodschap van een Indiaan aan xijn Volk. Frank Hamilton, een van de tolken te Colony, hield de volgende toespraak tot zijn volk, en geeft ons een idee van hetgeen een Indiaansch Christen zegt tot zijne vrienden :

»Toen ik een Christen werd, dacht ik, dat als ik gedoopt was, alles wel was met mij. Ik dacht dat als ik gedoopt was, ik behouden was en doen kon wat ik begeerde. Ik dat dat ik kon spelen en drinken als voorheen.

»Maar nu weet ik dat de doop mij niet behoudt. Ik moet den Jezus' weg bewandelen en den ouden weg verlaten.

»Eenmaal werd ik daarvoor gestraft. Wij hadden een klein kind, en verheugden ons in den glimlach op zijn gelaat, terwijl hij sliep. Wij dachten, dat wij alles zouden willen geven, als hij niet stierf.

»Maar de Heere nam hem weg naar dat heerlijke land. Toen dacht ik, indien ik het kwade verlaat en dicht Jezus volg, zal God, als de tijd komt, mij ook opnemen in dat heerlijkland, dat Hij heengegaan is voor ons te bereiden, en dan zal ik mogelijk mijn kind wederzien.

Een menseh heeft twee wegen voor zich; een die leidt naar den duivel en een ander die leidt ïiaar God. Hijmoet een of anderen tijd kiezen en dan, als hij den «Jezus weg" kiest en bewandelt, niet keerende ter rechter of ter linker zijde, maar slechts Jezus volgt, dan zal hij komen in die heerlijke plaats.

»Dat is mijn boodschap.”

Wij kunnen uit het bovenstaande zien, dat deze Indiaan niet naar behooren onderwezen is in het Woord Gods. Wat hij zijn volk voorhoudt is niet et Evangelie van Gods genade aan een arm zonaar, maar het werkverbond, waarvan de hoofdinhoud is: «doe dat en gij zult leven”.

In de Oostzee provinciën, met name in het Estische deel van Lijfland, gaan steeds meer menschen van de Russische Staatskerk tot de Luthersche erk over. In enkele kerken werden op een Zondag 52, iio ja zelfs i5o personen, en onder hen zelfs ude lieden, nadat zij eerst onderwezen waren, in e Evangelisch-Luthersche kerk opgenomen. Als en weet dat velen in vroeger jaren door choone beloften zich tot het toetreden tot de Griekche kerk lieten verlokken, en dat deze, ook al adden zij over dien stap diep berouw, volgens e wet des lands, niet openlijk tot de Luthersche erk konden terugkeeren, dan verwondert het ons iet, dat nu de dreigende revolutie de Russische egeering meer handelbaar heeft gemaakt, velen van de vrijheid van conscientie, welke thans is geroclameerd, gebruik maken.

Op de vergadering eener Classis te Pittsburg in e Vereenigde Staten van N. Amerika, verklaarde e predikant Dulop Moore, gelijk De Wachter eldt, het volgende: «Ik houd mij zelven de rijheid voor een glas wijn te drinken, wanneer ik it noodig keur. Ik wil mij zelven niet binden aan enige geheel-onthoudings belofte. In zulke zaken il ik vrij blijven. Altijd ben ik een voorstander an matigheid geweest, maar ik ben tegen de eus van: «raak niet en smaak niet". Ik houd het r voor, dat men leeren moet even voorzichtig met edwelmende dranken als met andere gevaarlijke ingen om te gaan''. Groote opschudding!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen