Buitenland

Luther-Duitschland. De algemeene che conferentie.

Het werd gevreesd, dat dit jaar in den boezem an de algemeene Luthersche conferentie eeue cheuring zou ontstaan. Doch dit is niet geschied. ant bij een laatste vergadering der engere onferentie op het einde van April te Maagdenurg gehouden, werd een voorstel aangenomen, aardoor de leden der conferentie verdeeld orden in drie relatief zelfstandige groepen. De erste groep bestaat uit Lutherschen, die tot eene andskerk behooren; de tweede groep bestaat it leden van Vrije Luthersche kerken en uit eden van landskerken die met de beginselen er Vrije Lutherschen instemmen; de derde roep wordt gevormd door Lutherschen die tot e Pruisische Unie behooren.

Ook is eene bepaling van de wet op de kerkelijke belasting van het jaar 1905 ingetrokken, die de oud-Lutherschen, of Lutherschen die tot vrije kerken behooren, zeer hard viel. Het was de bepaling volgens welke degenen, die zich bij de..Lcjjl^3rsche kerk voegden, eer^t een tijdlang belasting voor de geünieerde kerk moesten betalen.

Zwitserland. De Vrije kerk in Geneve. Wij deelden mede, dat-in Geneve staat en kerk van elkander gescheiden werden. De leiders van de Gereformeerde kerk legden het er nu op toe, om de geheele kerk met al haar verschillende richtingen bijeen te houden. Daarom werd er eene „constitueerende vergadering" saamgeroepen. Maar het heeft die vergadering heel wat moeite gekost om eene organisatie in het leven te roepen, waarin allen konden saamgebonden worden. Vroeger was in de staatskerk elk burger die Gereformeerd geboren was, lid der Gereformeerde staatskerk. De liberalen stonden er op, dat deze toestand in de vrije kerk zou voortduren. De orthodoxen in Geneve, evenals in Frankrijk „Evangelischen" genoemd, verlangden dat men eene schriftelijke of mondelinge verklaring zou afleggen, bij wijze van eene belijdenis des geloofs, voordat men als lid der kerk kon toegelaten worden. De beide partijen zijn ten slotte na lange en levendige debatten tot een compromis gekomen. Dit compromis bestaat hierin, dat men wel geen verklaiing behoeft af te leggen om lid van de kerk te worden, maar dat, om stemrecht in de kerk uit te oefenen, wel zekere verklaring geëischt wordt. Dit is een zonderling compromis. Men zal dus wel ten avondmaal mogen gaan zonder belijdenis des geloofs, maar het medewerken tot verkiezing van ambtsdragers is niet geoorloofd zonder onderteekenittg van zekere geloofsbelijdenis. Alsof het een van het ander in de kerk des Heeren te scheiden wasl

Zeer lang is er op de constitueerende vergadering gehandeld over de vraag, of men ook vrouwen kiesrecht geven zou. Ten slotte werd in beginsel aangenomen, dat ook vrouwen stemrecht zouden hebben, doch met de bepaling dat de zaak nog nader moest bestudeerd worden, voor men daarover een definitief besluit nam. In het voorbijgaan zij opgemerkt, dat in de Vrije kerk van Waadtland de vrouwen reeds stemrecht hebben.

De leden der vrije kerken van Geneve kunnen ook lid worden der nieuwe organisatie. Of zij van dit recht zullen gebruik maken, is nog de vraag. Als men weet, dat in de nieuwe organisatie elke groep, naar eigen aard en eigen belijdenis, zich zal kunnen constitueeren, dan is wellicht veel dat ons vreemd, ja ongerijmd in de nieuwe organisatie voorkomt, verklaard.

Inmiddels zijn vele Genèvers onder leiding van Philippe Berthelier er op uit^ cm de staatskerk weder te herstellen. Een daartoe strekkend verzoekschrift aan den raad van state, is geteekend door 3500 burgers. Maar wij houden het er voor, dat het niet gelukken zal den vroegeren toestand op kerkelijk gebied weder te herstellen.

Noord-Amerika. Anarchisten. De Synode der Reformed Church.

Aartsbisschop Farley te New-York, en andere hooge geestelijken der Roomsche kerk op verscheidene plaatsen in het land, vooral in Chicago, hebben in den laatsten tijd dreigbrieven van anarchisten ontvangen. Tot hiertoe was Amerika het dorado der anarchisten van alle landenvan Europa, omdat zij zich in de nieuwe wereld geheel vrij konden bewegen. Alleen wanneer zij het in hunne redevoeringen te erg maakten, door met bloedstorting en brandstichting te dreigen, trad de politie op, ontbond de vergadering en nam de hoofdleiders in hechtenis. Vooral onder de Italianen en Polen zijn er, die hunne anarchistische beginselen tot het uiterste drijven. Eindelijk is echter het geduld der regeering uitgeput, en daarom heeft zij besloten, alle anarchisten die de rust verstoren, het land uit te zetten, en naar hun vaderland terug te zenden, wanneer zij niet langer dan drie jaren in Noord-Amerika zijn. Ook de politie heeft scherpere maatregelen genomen. Vroeger liet zij de vergaderingen houden en greep alleen dan in, wanneer sprekers hunne hoorders aanzetten tot daden, die in strijd zijn met de wetten des lands. Tegenwoordig worden in de meeste steden de vergaderingen zelve verboden. Dit zijn strenge maatregelen in een land, waarin men tot hiertoe het recht van het vrije woord en van vrijheid van vergaderen zonder eenige beperking heeft uitgeoefend. Doch de regeering meent niet anders te kunnen handelen, en de groote meerderheid van de burgers is het met haar eens. Reeds is het voorgekomen, dat een anarchist uit Italië een Roomsch priester, die hem de ouwel aanbood om te communiceeren, verraderlijk vermoordde.

Omtrent de Synode der Reformed Church deelt De Hope mede:

Volgens ons bericht zal er een secretaris benoemd worden, wiens werk het zijn zal het godsdienstig onderwijs in de Sabbatsscholen te verbeteren. Dit is volgens ons inzien een schrede verder op den weg der centralisatie van al het werk der Kerk. Zij, die in zulk een centralisatie heil zien voor de Kerk, zullen het besluit der Algemeene Synode met vreugde begroeten. De bureaucratische geest is sterk in de Kerk en telt vele aanhangers. Men wil tegenwoordig alles reglementeeren en uniformeeren. Nu is het de Zondagsschool, die aan de beurt is. Is dit het begin van een algemeene paedagogische eglementeering van de godsdienstige opvoeding er jeugd in de Gereformeerde Kerk? Wie eet, of men niet spoedig er tos zal overgaan om ook het homiletisch werk der Kerk, de

prediking en al het ander werk door de leeraars der Kerk verricht, te reglementeeren. Men gelooft het niet, dat de dgemeene Synode, die nu reeds een lichaam is onderscheiden van de Kerk zelve, door die centralisatie een bemoeial wordt, die aan de vrije beweging in de lokale kerken nauwelijks eenige speelruimte laat. Men heeft zoo veel op met de ontwikkeling van de nieuwerwetsche Kerkregeering, dat men nauwelijks de moeite neemt, te luisteren naar een protest tegen de voortgaande ontaarding van het eenvoudige Gereformeerde Kerkrecht.

Ook verhaalt men ons, dat Ds. J. Groen van Grand Rapids, afgevaardigde der Chr. Geref. Kerk, zich uitmuntend kweet van zijne taak. Wij verwonderen ons daarover geenszins, want die broeder heeft altijd iets goeds te zeggen, wanneer hij geroepen wordt tot spreken. „Ook hij scheen te gevoelen, " zoo zegt de berichtgever, „wat een iegelijk gevoelen moet, dat twee kerkengroepen, die zoo in alle opzichten gelijk zijn, niet behooren gescheiden te blijven."

Dit zijp woorden, die ons uit het hart gesproken zijn. Wi] hebben hetzelfde fondament voor ons kerkelijk leven; wij baseeren onze eenheid op de' drie formulieren van eenigheid. Hoe komt het, dat wc gescheiden blijven ? Het kan niet liggen in bijkomstige omstandigheden, die eene groote rol speelden in de eerste dagen der nederzetting, toen er velen waren, die geene gemeenschap met eene Kerk konden hebben, die geen voorlezer had, zooals men dit in Nederland gewoon was, en andere dingen meer. Indien wij ons niet vergissen, dan zijn het drie hinderpalen, die op de eene of andere manier uit den weg ge ruimd moeten worden, aleef ér van vereeniging gesproken kan worden. Deze drie hinderpalen zijn: I. Het kerkgezang; 2. de kerkelijke tucht en 3. de solidariteit.

1. Wij zijn het met elkander eens, dat de kerken, in algemeene'Synode vergaderd, moeten goedkeuren, wat er in de Kerken gezongen zal worden. De Chr. Geref. Kerk echter is van meening, dat men uitsuitend psaltsen behoort te zingen, terwijl de Ger. Kerk in Amerika ook liederen toelaat. Over dit punt behooren wij eerst in het reine te zijn, eer wij kannen denken aan vereeniging. Daarover heengaan kunnen en mogen wij niet.

2. Met betrekking tot de Kerkelijke tucht zijn wij het met elkander eens, dat eene Kerk zonder kerkeliJKs tucht niet kan bestaan. De Kerkelijke tucht is een der kenmerken der Christelijke Kerk ia de wereld. Wij zijn het echter niet met elkander eens, hoe die tucht uitgeoefend behoort te worden. Wij verdragen veel meer zwakheden en onvolmaaktheden in de kerken, dan men doet aan de overzijde. Onzedelijke en ongeloovige menschen, die zich door hunne belijdenis en hunnen wandel als zoodanig openbaren, dulden wij niet, en zij ook niet. Zij echter laten aan de conscientie der enkele geloovigen weinig vrijheid. Ook op dit punt moeten wij eerst met elkander overeenstemmen, eer wij over vereeniging kunnen denkeu.

3. Eindelijk hebben Jilj eene opvatting van Kerkelijke solidariteit, waardoor zij oordeelen verantwoordelijk te zijn voor al wat er verkeerds of onvolmaakts in de Kerken gevonden wordt. Indien de Kerken niet al het verkeerde uit het midden wegdoen, dan is het de plicht der geloovigen het kerkelijk verband te verbreken. Zonder twijfel bestaat er eene zekere solidariteit voor gemeenschappelijke handelingen der kerken, maar de overdrijving ervan opent den weg voor scheuring en uiteenspatting.

Te bejammeren is het zekerlijk, dat twee Kerken, die het in hoofdzaak met elkander eens zijn, nochtans door verschil van opvattingaangaande de drie genoemde punten van elkander verwijderd blijven. Zoolang men ter goeder trouw, hier en ginds, bij zijne opvatting van deze dingen blijft, kan er van vereeniging volstrekt geen fprake zijn. Of weet er iemand een weg op? Wij niet.

Japan. Prediking van het Kruis van Christus noodzakelijk.

In een brief van denpredikantWG. Hoekje, missionair Dienaar des Woords van de Reformed Church in Japan, lezen wij het volgende:

„Evenwel hoort men heden ten dage in Japan veel meer over het karakter van onzen Heiland, dan over de verlossing door Zijn bloed van zonde. Voor iets als schuld kan men haast geen woord vinden in de taal van dit volk.

Eenige dagen geleden woonden wij te Tukuoka enkele vergaderingen van eene conferentie van Christelijke jongelingsvereenigingen bij. Onder de sprekers was een zekere beroemde heer Niwa, die ook over onzen Heere handelde. Later verzocht de heer Peeke hem eene krachtige predikatie op te stellen over Jezus als het Lam Gods, die om de schuld der zonde gekomen is en daar dikwijls over te spreken. Zijn antwoord was, dat hij vreesde, dat nog weinigen van zijn volk de beteekenis van schuldige zondaren te zijn, genoegzaam verstaan, om eene prediking over de schuld der zonde eenigszins te begrijpen".

Wat Ds. Hoekje hier mededeelt, hebben wij gevreesd. Men begeert in Japan de Christelijke religie meer om de schoonheid van den persoon van den Christus, dan omdat Hij gekomen is om als een lam ter slachting geleid te wordeii. Dit neemt echter niet weg, dat eene krachtige deur in dit land geopend is voor de prediking van den gekruisten Christus.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen