Buitenland.

Spanje. De eerste minister van Spanje, analejas, heeft aan de volksvertegenwoordiging rie dingen voorgesteld, die op de ontwikkeling es lands van grooten invloed zullen zijn.

In de eerste plaats zullen de Protestanten op unne kerkgebouwen zulke opschriften of Bijbeleksten mogen plaatsen als zij goed vinden. De vangelisatie zal dus openlijk voor den dag unnen komen.

Ten tweede komen de congregaties en monnienorden onder het gemeene recht, dat wil eggen, de privilegiën die zij tot hiertoe genoten, ullen afgeschaft worden. Tot heden betaalden ij zelfs geen accijnzen op de levensmiddelen; dit chten wij niet behoorlijk. Maar te betreuren is et, dat men de Roomsche kerk in hare vrijheid an handelen wil belemmeren, zoodat er, gaat et voorstel van den minister door, geen nieuwe eestelijke vereenigingen zullen mogen gesticht orden. Men ziet het, dat in Spanje de liberaisten denzelfden weg bewandelen gaan als hunne eestverwanten in Frankrijk.

Dit blijkt vooral uit het laatste punt der ervormingsplannen van Canalejas, dat het onerwijs betreft. De minister wü het onderwijs, at door geestelijke broeders gegeven wordt, oor het z.g. leekenonderwijs vervangen. Welke evolgen deze verandering voor Frankrijk gead heeft, is bekend. Zij die voor alles in Rome en vijand zien, verheugen zich in de hervoringsplannen, waarvoor de jeugdige Spaansche oning reeds gewonnen schijnt; zij die het oneloof boven alles vreezen, meenen dat Spanje's oekomst donker is. Er zijn reeds zoovele anarhistische elementen in dat land, gelijk gebleken s bij den opstand in Barcelona; wanneer deze nder bescherming van de overheid het onderijs van het Spaansche volk in handen rijgen, is er niet veel goeds voor dat land te achten. Wij betreuren het dat in bijna alle oomsche landen de Roomschgezinden aan ndersdenkenden geen genoegzame vrijheid van ropaganda verleenen. Wanneer dan het liberaisme de overhand krijgt, moet het de Roomschezinden niet verwonderen, dat de sterke staatsrm gebruikt wordt om de doorwerking der eginselen van de Roomsche kerk tegen te taan.

Ach, dat men van weerszijden de vrijheid aanurfde!

bur­ N.-Amerika. Een socialistisch emeester aan het woord.

Wij lezen in de Wachter, een Amerikaansch ereformeerd blad, het volgende;

„De protestaatsche leeraars van Milwaukee ielden onlangs eene vergadering in het gebouw er Y. W, C. A. Zij hadden burgemeester eidel uitgenoodigd, bij die gelegenheid eene

toespraak te houden. Hoe zij op de gedachte b kwamen, eenen man, van wien zij wisten, dat Z hij als socialist door zijne partij tot burgemeester gekozen was, tot zulk een doel uit te noodigen, is bijna onverklaarbaar. De socialisten van Milwaukee zijn immers niet melk en water mannen, zooals de zoogenoemde „christelijke" socialisten. Laatstgenoemden mogen in den waan verkeeren, dat zij Christendom en Socialisme met elkander kunnen vereenigen, maar Milwaukee's sociaal-democraten zijn besliste vijanden van het Christendom. Zijn er onder hen sommigen, die nog vasthouden aan den Christennaam, zij zijn onder hen verdwaald geraakt, en zij kunnen niets beter doen dan het vijandige kamp te verlaten. Dominés zijn den volgelingeii van Marx een doorn in het vleesch. Hoe toch kwamen de dominés van Milwaukee op de gedachte, eenen beslisten vijand van bet Christendom uit te noodigen om in hunne vergadering eene toespraak te houden? Het is helaas! gewoonte geworden, beroemde mannen uit te noodigen om bij godsdienstige vergaderingen tegenwoordig te zijn, om door hunne tegenwoordigheid aan de vergaderingen luister bij te zetten. Is het christelijke gevoel niet al veel te vaak geërgerd door zulk eene handelwijze ? Jaren geleden was schrijver dezes tegenwoordig bij eene vergadering van zendelingen, bij welke gelegenheid het voorzitterschap was toegestaan aan den Britischen gezant te Constantinopel, Sii Heniy Bulwer, broeder van den bekenden letterkundige Lytton Bulwer, een man, die volstrekt niet godsdienstig was en daarbij nog ia den reuk stond van een ergerlijk onzedelijk gedrag. Wat gemeenschap heeft Christus met Belial, of het licht met de duisternis? Die verkeerde gewoonte bracht zonder twijfel den socialist-burgemeester in de „clericale" vergadering.

De domirés hadden de rekening gemaakt zonder den waard. Zij dachten misschien, dat Seidel, verrast met de eer hem te beurt gevallen, zich zou gedragen, gelijk Taft en anderen bij soortgelijke gelegenheden. Proletariërs houden niet van complimenten en manieren, waarop men prijs stelt in beschaafde kringen. Milwaukee's burgemeester zong zooals hij gebekt was. Hij nam de gelegenheid te balt om de leeraars uit te schelden en hun werk te veroordeelen. Hij beschuldigde hen, dat zij, terwijl zij zich bezig hielden met den strijd over „godgeleerde dogmas", de kinderen naar de hel lieten gaan, terwijl hij hun behalve deze beschuldiging nog vele andere aardigheden zeide. Wij hopen, dat de leeraars van Milwaukee de les niet zullen vergeten, dat het werkelijk niet recht is, wereldsche en ongeloovige mannen uit te noodigen om hunne vergaderingen op te luisteren."

Dit teekent Amerikaansche toestanden. Wij zijn van oordeel, dat men juist in de nieuwe wereld al bit'er weinig strijdt over leerstellingen. Het is, alsof men hoe langer hoe minder hart heeft voor ós belijdenis der Kerk. Maar als men het wa«gt, gelijk men in de Geref. kerk, en in de Chr. Geref. kerk nog meer, doet, om voor de grondwaarheden van het Christendom op te komen, dan noemt men dit strijden voor doode leersteilingen.

WiNCKKL.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen