„Wie zou den donder zijner mogendheden verstaan?”

Zie, dit zijn maar uiterste einden zijner wegen; en wat een klein stuksken der zaak hebben wij van Hem gehoord! Wie zoude dan den donder zijner mogendheden verstaan? Job 26 : 14.

De verschrikkingen van Gods majesteit komen op ons aangolven uit de natuurmachten, als de aarde scheurt en beeft, de bergen vuur en lava uit hun kraters spuwen, of stormwind en orkaan alles voor zich.. uitdrijven. Maar banger nog krimpt ons 't hart ineen, als die verschrikkingen Gods op ons aandreunen, niet in de natuur, maar in wat gebeurt onder de volken.

We voelen het ook nu weer.

Job sprak het zoo naar recht uit. Gods macht is groot, indrukwekkend ook in de natuur, doch al wat in de natuur uitkomt, is nog slechts seen klein stuksken der zaak«. Dat raakt alleen > de uiterste einden zijner wegen". Maar achter dit alles en onder dit alles is het almachtig bestel van het wereldleven. en wie daarbij zijn oor te luisteren legt, hoort telkens weer achter dit alles het dreunen van de majesteit des Heeren. En keer op keer neemt dit zelfs zoo verbijsterende afmetingen aan, dat 't als een donderslag in de historie wordt, die alle menschelijke berekening falen doet, en die Job deed uitroepen: »Wie zal den donder zijner mogendheden verstaan? "

Een lange reeks van jaren, soms een eeuw lang, beweegt de stroom van 't leven zich dan voort met een golfslag dien we volgen kunnen. Het gaat als van zelf Er valt regelmaat in op te merken. Het is of 't al in ónze hand ware gegeven, en of het de mensch was, die 't bestuur van het gebeuren en de leiding van het leven der volken had overgenomen. Steeds meer maakt het dan op ons den indruk, als liep de historie als een uurwerk af, en de leiders der volken wijzen, u op de wijzerplaat van het leven schier profetisch aan, wat er, als dit jaar afliep, in het jaar dat ons dan te komen staat, gebeuren zal. Bladzij na bladzij in de historie juist op het goede oogenblik omgeslagen. Geen vlak, geen plooi en geen rimpel. Vrede en vreugde en voorspoed alom gedijend, zoodat geen stroospier het raderwerk stoort in zijn loop. Geen God is dan meer noodig. De mensch scheen nu wel zoover, dat hij zelf het rad des levens kon omwentelen. En hokte 't soms, in allerijl werd de plooi weer glad gestreken. Immers, niet alleen dat de mensch het raderwerk van 't volkerenleven zelfineenzette, en dreef, maar ook als 't hokte, lag de kromstang gereed, om 't met één kunstzet weer op gang te brengen. Het werd een leven als in een zomerverblijf. Bloemen van allen kant, het vogelenheir zijn sjilpend lied uitgalmend, zonnige glans in alle hoeken doordringend, al die, o, zoo lange dagen, en de donkerheden van den nacht, ze waren o, zoo kort.

En nu, te midden van die verleidelijke vredes-idylle, op eenmaal, plots en onverhoeds, een ruk, een wrong, een onderstbovenkeering in het leven, die elke vastheid ontzet, doodelijken schrik in de gemoederen werpt, 't alles uiteen doet stuiven, en donderslag na donderslag neer doet komen, die een wee u! ween! in ieders ziel doet dreunen.

Men was onder den zoo door en door valschen indruk gekomen, alsof 't leven van zelf ging, en alsof Gods almacht er van achter en van onder was weggegaan, zoodat voor vreeze Gods alle motief en oorzaak weg viel. En nu op eens breekt die Almachtige God van achter al die staketsels en schermen en sluiers midden in het leven der volkeren door, werpt hun geknutsel omver, spot met hun schijnproductie, rafelt alle banden die 't maatschappelijk o, zoo prachtig omsnoerden, aan flarden, werpt den schrik van zijn mogendheid in de conscientie, doet 't stormen dat schier niemand staande kan blijven, en als 't dan alles dooreengewoeld, uit zijn verband gerukt en diep gevlijmd neerligt, dan vraagt Hij aan alle volk, of we nu den donder zijner mogendheid verstaan. En sidderend geeft de diep ontroerde menschheid dan, haar schuld belijdend. God weer erkennend, en voor God weer neerknielend, haar bevend antwoord.

Niet, dat een ieder dat meevoelt. Onze kinderen kunnen er niet bij, en zien verwonderd op, hoe vader en moeder zoo vreemd doen. Ook zijn er kinderen in 't verstand, zonder veel waarnemingsvermogen. Die verstaan het eerst, als de oorlogsfakkel in hun eigen tent wordt ingedragen, of als, gelijk nu, 't werk ophoudt, het loon wegvalt, en honger dreigen gaat. Maar al zonderen we die kinderen in leeftijd, en die kinderen in doorzicht uit, toch is het benauwend te zien, hoe, zoo als vroeger nooit, in alle rangen en standen, bijna een ieder de geruchten van den afgrijselijken oorlog naspeurt en saamleest, en men als de nacht komt en slapen gaat, de vraag: »Zal 't ook in óns land inslaan? " bijna niet van zich kan zetten.

En nu is 't bangste, dat we, zooals Job zegt, dien donder van Gods mogendheden wel in onze ziel voelen nadreunen, maar zonder dat we hem verstaan.

Ook nu zijn er wel gereede uitleggers, die wanen u dit plotseling doorbreken van Gods mogendheden in al de golving van zijn toorn te kunnen uitleggeji, maar zonder dat 't iemand bevredigt. 2feker is er in dit plotseling doortrillen van Gods mogendheid velerlei dat we verstaan kunnen. Gode ontging zijn eere. Hoogheidsbesef had bij den mensch allen nederigen zin verdrongen. De weelde stak zoo scherp af bij veler armoede van ziel. Het zinlijke ontstemde het geestelijk leven. En zelfs onder Gods lieve kinderen sloop zooveel onhemelsche lust in.

Over dit alles sloeg dan ook de verootmoediging schier algemeen in. Men hoort 't in de gesprekken. Men ziet 't in de kerken. Men merkt 't aan veler soberheid. En dat de predikers dezen inkeer in uzelven bij u bevorderen, is kostelijk. Hoe dieper het woord daarbij insnijdt, des te heerlijker. In dagen als we thans doorworstelen, is een van God gezalfde prediker vanzelf meer in zijn element.

Maar waak - toch tegen de valsche inbeelding, alsof 't hierop alleen neerkwam. Wat Job, en met hem heel de heilige Schrift, in zulke aangrijpende toestanden allereerst u op 't hart bindt, is, dat het ontzag voor Gods mogendheid u weer tot in uw hart en nieren zal dringen.

Wat Gqd bewogen heeft ons zoo jarenlang te laten voortzieken, en nu zoo opeens, zoo plotseling, heel het volkerenleven 'aan te grijpen, en door elkaar te schudden, en met één ruk van zijn almachtige hand alle schijngeluk weg te nemen, om ons in den bangsten jammer op elkaar te werpen, — we weten het niet en het overkomt ons uit den donder zijner mogendheden. En er is dan ook geen priester op aarde die u de oplossing van dit raadsel spelt.

Dit weten we, en we worden 't op alle manier gewaar, dat de Heere onze God, zegenend en in heilige liefde, maar ook toch in de bitterheid van zijn toorn over ons is gekomen en ons onder zijn majesteit als terneer werpt.

Het is het ontzag voor die trilling van zijn heilige majesteit, dat Hij ons thans weer diep in 't hart wil prenten.

Het is met God zelf dat ge nu te doen krijgt.

Laat uw neerknielen voor Hem dan in stille aanbidding zijn. Niet voor tiw vrede, maar voor de eere van zijn heiligen Naam.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen