„En dat hii veel verdriet gehad heeft”.

e Dal hij ook alle zijne dagen in d\iisternisse gegeten heeft; en dat. hij veel verdriets gehnd lu'efi, ook zijne krankheid, en on^tuimigen' tnorn? Prediker 5 : 16.

A'erdriet is een der droefste ervaringen van een liefde die.zii-h teleurgesteld voelt.

Verdriet hebt ge niet van uw-vijand, dien ge met mannenmoed openlijk bestrijden en van u afweren kunt; Verdriet wordt niet geleden in zaken, die ge, zonder d, at 't u-vv hart raken zou, afbreken kiuit. Verdriet is niet 't woord voor uw tegenslag in den machtigen strijd der geesten, op welk gebied dan ook, \'erdriet komt op uit een ])ersoonlijken band, waarvan ge meendet. te zullen genieten, u veel te mogen beloven., en die eindigt met u een stil en verborgen leed te berokkenen, waarover ge bij God klaagt, maar dat ge voor menschen liefst verbergt.

Altoos zit er liefde achter. Dit kan of liefde bij keus, of liefde uit 't bloed zijr.

Ge hebt liefde voor uw kind, omdat het uit u geboren is. Oe geeft u aan uw kipd, en vei'vvacht dat ook uw kind zich aan u zal geven. En komt dit nu anders uit, zoodat uw kind veeleer uw leven vergalt en verbittert, - dan doet uw kind u rerdrid aan, Sjjreekt ge daar nu over om 't hart van u-vv kind te winnen, en lukt u dat niet, zoodat uw eigen kind veeleer telkens allerlei aandurft, om u te plagen, dan hebt ge over dit uw kind zielsverdriel,

.Maar-zelfs buiten 't kind gerekend, kunt ge als man en vrouiv over en weer verdriet van elkander hebben. Dan blijft 't bloed Iniiten s]-)el. Dan geldt 't een hand, die enkel door de liefde van 't hart moest gevlochten zijn. Eerst scheen dit dan ook zoo. Ze waren toch zoo innig O]) • elkander verliefd. Maar nauwelijks waren deeerste huwelijksjaren doorleefd, of er % wam strubbeling, er kwam verkoeling. Hieruit werd schier vanzelf verwijdering geboren, .En aan wie nu ook de meeste schuld moge gelegen hcliben. de teleurgestelde lijdt verdriet,

Zulk verdriet houdt minder aan, zoo 't een band geldt, dien men zonder te groote schade

weer los kan maken. Maar geldt 't een persoon­ R lijken banrl. die als v.aor .'t ieycn dóór Ood in k 't bloedy .of . bij keus Yan. liefde door , 't eigen 1' hart gelegd is, 'dan verkwijnt'de. lijdende ziel er . ortdef, en .gist , ~\vie. slech'ts..iiitwcndig, - . met ».ul-k • een " vrouw' of man. ia aanraking komt, van ' |-'' verre niet', wat er 'inwendig aan die ziel knaagtj en wat er in hél' verborgene geleden wordt.

Het is'juist iets voor Salomo in zijn Prediker, g om over. dit stil geleden verdriet: zijn .k-lacht te uiten. Wat Mozes te boek stelde, wat de Pro­ d feten schreven, wat de' P.salmi-sten bezongen, wat de l'', viingei{sten van Jezus gewagen, en de .\postelen in Christus kerk dedeii uitgaan, sloeg alles op veel hoogere 'dingen, en handelde van redding van het eeuwig verderf, van de eere Gods eri van zijn Koninkrijk.

Dat nu doet Salomo in zijn Prediker niet. ICens deed liij 't wel h\ zijn smeekgebed bij de inwijding van den Tempel op.Sion, en een enkel maal ook in zijn Spreuken, maar in zijn Prediker doorleeft liij meer 't kleine, en zoo met' name het huishjk leven. En juist in dit kleine en beperkte huislijk leven wast dat bittere onkruid, dat wc in het zooveel zeggende woord verdriet ])legen uit te l: > eelden. Verdriet tusschen man en vrouiv, verdriet tusschen ouders en kinderen, verdriet tusschen oudere en . jongere' broers CU zusjes, verdriet . tusschen vrienden' en vriendinnen, verdriet over een concurrentie waar wc niet tegen op kimnen, verdriet-van iemand die ons on.s levensgeluk benijdt, en nu onüén goeden naam te na "komt. .Meest niet in't gróote, maar telkens weer in 't kleine. Zoo pas is 't niet gestild en bijgelegd, of weer komt 't op. Soms is 't als 't gifspu.wen van, een adder, die ons rusteloos op ons pad nastrompelt. Zoo bij nachtelijk donker altoos weer voetangels en klemmen die voor ons worden uitgezet. En zoo telkens weer een giftig pijltje dat door het vKes van ons hart gaat. o Ood alleen weet, wat er aan zulk huiselijk 'en familieverdriet, en niet minder onder schijnvrienden geleden wordt.

yijjisf. En dan dit stil' moeten houden. Er voor de ^èifer van uw naam met geen vreemde een woord over mogen spreken. Het zelfs nog voor vrie u zoo bijna tergden, op te moeten nemen. O, 't Is zoo ongelijk verdeeld op aarde! Twee 'die elkanders buren zijn. In het' ééne huis een gulle lach in den morgen, en als.'t avond wordt een dankbare uitdrukking op 't gelaat voor wat ook dien dag weer genoten werd. En in 't huis vlak daarnaast, de pijn van 't hart als de morgen begint, en als de avond daalt de traan, die wordt weggeplukt uit het doffe oog. De woning van 't verirUt Vlak naast het huis van Atwvmijriiflach.

Nu spreekt Salomo in 't bijzonder van iemand, die door allerlei huiselijk leed als overstelpt was. Dat hem alles tegenliep, en duisternis hem zijn leven verdonkerde, dat krankheid en zorgen hem telkens opnieuw drukten, dat hij gedurig geen-meester van zichzelf wist te blijven, en dat hij boven en bij dit alles niet jlcchts irreMe/, maar vc-f/ verdriet* heeft gehad.

Tweeerlei weg kan nu zulk een fel_ gefolterde-inslaan. Hij kan zijn vele" vcrdfiet in zichzelf . opkroppen, óf hij kan er als Hanna raeê naar het zoenaltaar van zijn God gaan.

Doet ge-'t eerste, dan wordt al dat opgekropte verdriet oen kanker : in uw hart. Ook als er niets - is, denkt ge , dat er iets is. Er komt iets y.wartgalligs' over heel avf ziels-besef. De stille traan bant eiken lach. Ge wordt iniierlijk mis-. troostig. 't A'ergeten van wat men u aandeed, wordt u bijna ondoenlijk, 't Vergeven leert ge tenslotte ganschehjk af. De neiging komt in u op, om 't leed dat u overkomt, en 't verdriet dat men u aandoet, door 't vergrootglas te bezien. Ja, zelfs kunt'ge in 't martelaar-zijn iets aantrekkelijks gaan gevoelen. Tot 't "bijna lust in 't tragische wordt.

Maar "bij wie wezenlijk een - k/ud van xijn ijod mag zijn, gaat 't zoo heel anders. Zoo als een kleine jongen bij zijn moeder, of wie iets ouder is bij zijn vader, met een traan in 't oog, klagen komt over 't verdriet, dat hem op school is aangedaan, zoo verstaat oo.k een kind - van God de" heilige'kracht om zijn hart s'öw zijn God uit te storten. Zoo een voelt, dan onder het bidden.aan zijn hart, dat zijn trouwe Vader ïn de hemelen voor hem als zijn kind voelt. Dan is 't, oi zijn God zijn verdriet van zijn hart „afneemt. Zij'h oog gaat er voor open, dat zijn. God hem dtX)r: eea. Oéfenstrijd van hoog geestelijk karakter heenleidt. Onder zijn verdriet door proeft hij de genade, waardoor zijn Ciod hem juist door dat verdriet tot hóoger oj^voert.

En dah dringt tenslotte ook 'tot zijn ziel weer de kreet van 't heilige door zijn verdriet heen : ïWat klaagt een iegelijk mensch, een ieder klage vanwege zijn zonden !«

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen