Het is zaliger te geben dan te ontbangen."

Ik heb u in alles getoond, dat men, alzoo arbeidende, de zwakken moet. opnemen, en gedenken aan de woorden van den Heere Jezus, dat hij gezegd heeft: Het is zaliger te geven, dan te ontvangen. Hand. XX : 35.

De apostel Paulus beriep zich, toen hij van de Kerk te Ephts; voor altoos afscheid natn, op een woord van Jezus, dat in de Evaugcliëii niet voorkomt, en dat alzoo door de mondelinge overlevering ter zijner kennisse was gekomen.

Lange jaien zag men hierin iets buitengewoons, en ging hierbij eigenlijk van de geheel averechtsche onderstelling uit, dat we in de vier Evai geliëti eigenlijk alles bezitten wat Jezus in de drie jaren van zijn aardsche omwandeling van zich liet uitgaan.

Thans is men gelukkig almeer van deze uiteraard geheel valsche voorstelling teruggekomen.

Al wat we van Jezus woorden en gesprekken in de vier Evangeliën bezitten mogen, vormt saam niet meer dan wat zich binnen een tweetal weke.n, hoe ruim ook berekend, betuigen liet. Rekent men nu, dat we van de dertig eerste levensjaren van den Christus niet anders bezitten dan zijn korte uitlating tot Maria: > Wist pij niet, dat ik zijn moest in de dingen mijns 'Vaders? ", dan spreekt 't toch van zelf, dat uit de eerste dertig jaren van Jezus' leven al wat hij sprak en betuigde, onherroepelijk te loor is gegaan.

Nu mag men intusschen nimmer zeggen, dat Jezus eerst na zijn Doop en na de Verzoeking met hoogere wijsheid is vervuld geworden. Van het gebeurde in den tempel, toen 'Jezus eerst twaalf jaren oud was, vernemen wc toch, dat Jezus drie dagen lang met de leeraren in den tempel de heilige dingen besprak, en dat dit spreken van Jezus reeds destijds die hooge vlucht nam, die maakte dat allen die hem hoorden, «zich ontzetten over zijn verstand en over zijn antwoorden."

Van zelf nam dit in de achttien lange jaren, die vóór Jezus Doop, hierop volgden, nog gestadig toe. Ware het ons dan ook gegund alles saam te lezen, wat Jezus ook in die eerste dertig jaren over de heilige dingen betuigd heeft, het zouden gansche boekdeelen vormen. Zelfs is niet uitgemaakt, dat Jezus niet ook geschreven heeft.

'Wat vast staat is alleen dit, dat naar Goddelijke beschikking, dl dit overige voor ons te loor is gegaan; dat 't naar Goddelijk bestel ons niet bereikt heeft; en dat van Godswege aan de Kerk niet anders gegeven is, dan wat we thans in de vier Evangeliën bezitten. Uitzondering maakt hierop dan ook eeniglijk deze korte aanhaling, van Paulus te Ephese: «Gedenkt aan de woorden van den Heere Jezus, dat hij gezegd heeft: «Het is zaliger te geven dan te ontvangen."

Van zelf kennen we ook de woorden die de Christus tot Paulus bij zijn bekeering sprak of later tot hem richtte, en zoo ook wat Johannes op Pathmos beluisteren mocht; maar wat aangaat de groote prediking die Jezus in de drie jaren van zijn openlijk optreden onder het volk van Israël hield, bezitten we buiten hetgeen de vier Evangeliën ons bieden, niet anders dan deze ééne diepzinnige uitspraak des Heeren, dafhet «zaliger is te geven dan te ontvangen."

Diepzinnig is dit kernachtige zeggen van Jezus met het oog op de tweestrijdigheid, waarvoor het ons plaatst.

Bij Lukas (VI:20 v.v.) lezen, we toch vlak omgekeerd, dat juist de armen, die niet geven kunnen, maar van het ontvangen leven moeten

zalig worden gesproken. »Zalig zijt gij, armen, want uwer is het Koninkrijk Gods. Zalig zijt gjj die nu hongert, want jij zult verzadigd worden. Zalig zijt gij, die nu weent, want gij zult lachen."

Uiteraard mogen we deze aanhalingen uit Lukas niet verwarren met de Zaligsprekingen uit de Bergrede, die Mattheus ons bericht. Herhaaldelijk en. op allerlei manier zijn er Zaligsprekingen van Jezus uitgegaan, en zulks, in tweeërlei, zeer onderscheiden zin. In de Bergrede is 't al geestelijk geduid, en geestelijk te verstaan, doch bij andere gelegenheden bezag Jezus het Zalig zijn niet van den geestelijken, maar van den niaatschappelijken kant, en zoo is 't ook in het kernachtige zeggen, waarop Paulus Bij zijn afscheid de broeders van Efeze wees. Toen toch legde de apostel er nadruk op, dat hij in de drie jaren, die hij te Efeze als leeraar optrad, geeiierlei inkomen genoten hadj maar geleefd had van eigen handenarbeid iri den zeilmakerswinkel. »Ik heb niemands zilver of goud of kleeding brgeerd, en gij weet zelve, , dat deze handen tot mijn nooddruft, en dergenen die met mij waren, gediend hebben. Ik heb u in alles getoond, dat men, door alzoo te arbeiden^ de zwakken moet opnemen, en 't woord van Jezus moet gedenken, dat het zaliger is te geven dan te ontvangen.

Natuurlijk volgt hieruit in 't minst niet, dat de Dienaren dcs-Woords in de eenmaal gevestigde Kerken, niet mildelijk door de Kerk moeten verzorgd worden. Er wordt alleen mede gezegd, dat de apostelen een geheel exceptioneele positie innamen, en dat AVra positie tegenover de Kerken een volstrekt vrije en geheel onaf hankelijke moest zijn, en tot aan hun dood toe moest blijven.

Doch nu ontwikkelt zich van zelf voor de behoefdgen en meer gegoeden tweeërlei geheel üiteenloopende positie, en zulks al naar gelang ge met hun wederzijdsche verhouding in het burgerlijke leven rekent, of eeniglijk vraagt naar beider verhouding tot hun God.

Rekent ge eeniglijk met beider verhouding tot hun Vader in de hemelen, dan zijn zalig te spreken de behoefdgen, de armen, de lijdenden op aarde.

Dan toch is derzulken leven op aarde wel gedrukt en kommervol, - maar indien dit lijden hen te inniger aan God verbindt, wacht hen te rijker vergelding hiernamaals, en is er te rijker zaligheid voor hen weggelegd. sZalig zijn die treuren, want zij zullen vertroost worden."

Maar heel anders staat het natuurlijk in de onderlinge verhouding van wie uitdeden kan en van wie in 't gebrek zijn nooddruft van de broederen moet inwachten. Dan toch ligt er in ons betoon van barmhartigheid een ons van trod verleende genade, die ons innerlijk rijk maakt met een genade waar we onzen God voor danken.

• Van zelf doelt dit alleen op den oprechten gever, d. i. op den gever die geeft om Gods wil . en als gevolg van den aandrang dien God op zijn innerlijk leven uitoefent. Al wie den arme geeft om te pronken met zijn milddadigheid, of orh in invloed onder de schare te gewinnen, of om op zijn goede werken zijn hope te gaan bouwen, is hierbij van zelf uitgesloten. Voor dezulken kan hun mildheid eer tot een vloek, dan tot een zegen worden. Van een zaligspreking kan bij zulke zichzelf zoekende gevers dan ook nimmer sprake zijn.

Maar is het geven echt, uitinnerlijken liefdesdrang, uit een natrilling van Goddelijke barm hartigheid in het verborgene van ons gemoed, en geeft God ons dan te beschikken over heel wat geld en goed, waarmee we weldoen kunnen, dan, ja, ligt hierin een zaligheid, waarvoor we onzen God te danken hebben, en het is die zaligheid die ten eenenmale gemist wordt door de armen en behoeftigen, die de gave vragen en aannemen moeten, /^^z te kunnen leven.

En daarom blijft 't beide, gelden.

• Zalig is de arme, die, in zijn nood en gebrek, tot zijn God blijft roepen, en door wat hij hier leed, wint voor eeuwig.

Maar ook omgekeerd, is zalig de milddadiglijk door zijn God bedeelde, die in wat God hem gaf, het middel ontving, om zijn God bij den arme te verheerlijken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen