„De ziel is in het bloed.”

Want de ziel des vleetches is in het bloed. Daarom heb Ik het u op het altaar gegeven, om over uwe zielen verzoening te doen ; want het is het bloed, dat voor de ziele verzoening doen zal, Leviticui XVII : 11.

Met heilig schennenden overmoed is zekere richting in Christus' Kerk er steeds weer op uit, om, waar het onze zaligheid geldt, steeds meer elk beroep op /iet bloed van den Christus te veroordeelen

Allerlei zedelijke motieven schuift men voor het bloed van den Christus in de plaats.

Natuurlijk erkent men wel, dat er in het sterven van den Christus eene zelfopoffering sprak, , die ons heil bewerkte, en dat bij dit sterven ook bloed vloeide, maar aan het bloed zelf hecht men daarbij nauwelijks beteekenis. Het is eeniglijk de zedelijke daad der zelfopoffering, zegt men, die 't heil bewerkte, en dat hierbij bloed vloeide, acht men geheel bijkomstig.

Dit nu is een verwringen van het Evangelie, waarin geen oogenblik mag berust. Niet de huidige godgeleerde, maar alleen Jezus kan hier uitspraak doen. En dan wijst de instelling van het heilig avondmaal op de meest besliste wijze de zaak uit.

Jezus heeft zijn heilig avondmaal ingesteld, niet enkel voor zijn discipelen, en niet eeniglijk voor de eerste jaren na zijn verrijzenis, maar als een duurzame instelling. Al zijn er dan ook sinds 't Kruis van Golgotha reeds bijna twintig eeuwen verloopen, nog steeds hield dit 'heilig Sacrament stand, en nog altoos is dit Sacrament de heilige instelling, waaraan heel Christus' Kerk zich vastklemt. En wat leert en toont nu dit Sacrament ons anders, dan dat het uit twee elementen bestaat, en wel eenerzijds uit het brood, en anderzijds uit den wijn, en dat bij het gebruik van deze beide sacramenteele gegevens de wijn niet anders beduidt en vertegen

woordigt dan het bloed van Christus^ en lulks wel in onderscheiding van zijn overig lichaam, dat afgebeeld is in het brood.

En zulks wel in dezen zin, dat niet eenig apostel er die uitlegging aan heeft gegeven, maar met volle beslistheid in dien zin, dat Jezus zelf allernadrukkelijkst hierbij verwezen heeft naar zijn eigen levensbloed.

Dit nu was reeds in het Oude Testament op de meest duidelijke wijze voorafgeschaduwd.

Voor de offerande, die de zonde boeten zou, deed het dier dienst, en wel zulk een dier als 't Goddelijk bevel hiervoor aanwees. En nu werd bij deze offerande opzettelijk alle nadruk gelegd op de vergieting van het bloed van het offerdier. Het bloed deed het en op het bloed kwam het aan. En hiervan nu geeft Mozes, in den naam des Heeren, in Leviticus XVII:11 aldus rekenschap, dat hij betuigt: Want de ziel van het vleesch is in het bloed] daarom heb ik het u op het altaar gegeven, om over uwe zielen verzoening te doen; watit het is het bloed dat voor de ziel verzoening zaï doen”.

Deze stellige uitspraak laat dus voor twijfel geen plaats. In den tabernakel, en later in den tempel, moest het bloed van het offerdier Gode opgedragen worden. Zonder deze vergieting van het offerbloed was er geen verzoening denkbaar. En zulks niet, wijl de Israëliet of de priester het aldus verzon en uitdacht, maar omdat God 't aldus verordende.

Het was het bloed van een dier, dat vergo^ ten werd, niet van een willekeurig, maar van een door God aangewezen dier. En de vergieting van dit dierenbloed gold eeniglijk in verwijzing naar het bloed van den Middelaar, die eenmaal de waarachtige offerande brengen zou.

En hierbij nu geeft het Woord ons déze uitlegging, dat 't juist op het bloed, en op 't bloed hoofdzakelijk, aankomt, omdat de ziel niet in het , vleesch, maar in het bloed te zoeken is. Dit nu wordt hier van het offerdier gezegd, omdat in het Oude Testament ook . aan het dier een ziel wordt toegekend. Zoo b.v. in Lev. XXIV:18, waar staat: gt; wie de ziel van eenig vee zal verslagen hebben, hij zal het wedergeven, ziel voor ziel.

Dit offerdier echter heeft alleen beduidenis als profetie van wat ons in den Christus zou geschonken worden.

Bij het laatste Pascha, dat Jezus met zijn discipelen vierde, heeft hij dan ook het Heilig Avondmaal als duurzame en blijvende instelling verordineerd, en bij die instelling sprak Jezus het - met alle beslistheid uit, dat het hier gold »het bloed des Nieuwen Testaments dat voor velen vergoten werd tot veigcving der zonden». Aan het bloed van Jegus hing het, en het bloed van Jezus deed Ijet. Niet in dien zin, alsof de stofdeeltjes, waaruit dit bloed bestond, zaligmakende werking konden hebben. Dat kan iets stoffelijks op zichzelf nooit. Maar wel, omdat in Jezus persoon, dank zij zijn vleeschwording, de eenheid tusschen zijn geestelijke persoon en het lichaam dat hij aannam, derwijs werkelijk en ingrijpend was, dat de ziel van Jezus met - het bloed in zijn aderen zoo innig vereenigd was, dat de ziel in het bloed bevangen was en in het bloed-haar leven tintelen deed.

Dit nu heeft Jezus zelf in zijn instelling van het Heilig avondmaal zoo sterk en zoo beslist als het slechts even kon op den voorgrond doen treden.

Dit is mijn bloed, het bloed des nieuwen testaments, dat voor velen vergoten wordt tot vergeving der zonde* — het kon niet stelliger, het kon niet concreter worden uitgesproken Als het bloed ons uit de aderen wegvloeit, sterven we. Ook al blijft het vleesch van ons lichaam ongedeerd, zoo 't bloed ons uit de aderen wegvloeit, is met dit bloed het léven zelf van ons gegaan, en is in het overblijvende vleesch van ons lichaam straks geen leven meer waarneembaar. Op dit bloed van Jezus nu had alle offerbloed in Israel gewezen. Het was van dit bloed van Jezus, dat alle profetie gewaagd had. En na Jezus' hemelvaart is het dit vergoten bloed van Jezus, waarop de apostelen des Heeren telkens terug wijzen.

In meer dan vier-en-twintig uitspraken van het Nieuwe Testament wordt dit verband tusschen onze zaligheid en het bloed van Jezus met klem en nadruk op de meest stellige wijze gelegd. »De geheele kudde, of de Gemeente Gods, zegt Paulus in Hand. 20 : 28, is een gemeente die Christus verkregen heeft door zijn eigen bloed.* Juist zoo als Jezus 't zelf in Joh. 6 : SS uitsprak: Mijn bloed is waarlijk drank*. Het is telkens opnieuw weer het bloed van Christus v/aarop de apostelen ons wijzen. ïWe zijn gerechtvaardigd door zijn bloed* (Rom. S : 9). Wat ons redt en behoudt »is de verlossing door zijn bloed* (Ef. 1 : 7). > Het is des Vaders welbehagen, dat hij, vrede gemaakt hebbende door het bloed des Kruises, 'alle dingen tot zichzelven verzoenen zou.* (Col. 1 : 20.) Nimmer aarzelen de apostelen, om altoos weer het bloed van den Christus op den voorgrond te stellen. De redding die de Christus aanbrengt, is hun geen loutere idee, nooit een enkele gedachte, maar altijd de rijkste realiteit die ons van de menschwording van den Christus is toe gekomen.

Het was een gedachte, een profetie, een zinbeeldige voorstelling in de dagen van het Oude Testament, maar met Bethlehem en Golgotha was het een tastbare realiteit geworden. Christus was niet slechts een idee, maar de vleeschgeworden Messias, met ons menschelijk bloed in zijn aderen. Hij kon en mocht daarom niet anders dan in die realiteit door om erkend', belt den en aanvaard worden. Vandaar dat in de opstanding het leven weer in hetzelfde lichaam voer, waaruit 't aan 't-Kruis geweken was. In hetzelfde lichaam waarin Jezus stierf aan 't Kruis, stond hij vernieuwd op toen de Paaschmorgen aanbrak, en het was zijn bloed waaraan ons leven hing.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen