1943 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 11

7 richten. Hij is er niet meer bij, verward en tenslotte volkomen bewusteloos. Nu gaat de bloedsdruk merkbaar zakken De pols wordt tegelijk daarmee sneller, kleiner, onregelmatiger, blijft nu en dan weg en is ternauwernood meer te voelen. Gezicht, handen en voeten, veranderen van kleur, worden blauwachtig-grauw. Ze voelen koud en vochtig aan met het uitbreken van kleverig zweet De pupillen weiden nauw en reageeren met meer op invallend licht De reflexen van conjunctiva en cornea blijven meest tot m de agonie behouden. Is ook deze laatste, als de laatste van alle afweerreflexen verdwenen, dan breekt met het indrogen en met het \erliezen van den glans van de cornea het licht der oogen Alleen de adem houdt nog niet op; deze wordt echter wel opper\lakkiger, stokt nu en dan Daar de hoestreflex niet meer opgewekt kan worden, worden de slijmmassa's, die zich in de luchtpijp en in de trachea en in het strottenhoofd verzameld hebben niet meei door hoeststooten opgebracht Met iedere ademhaling reutelen deze op en neer, en veroorzaken i.oo het ,,doodsrochelen" Bij stervenden (een half uurtje voor den dood) beweegt de bodem van den mond, d w.z de weeke deelen tusschen keel en kaak, boven het strottenhoofd, tusschen den ondeikaaksboog, op en neer vooral naar beneden ') Tenslotte verlamt ook het ademcentrum. De ademhaling stokt, na langere onregelmatige pauzen volgen nog enkele diepere ademhalingen, eenige korte stuiptrekkingen van het gezicht, nu en dan nog een shkachtige beweging van de slokdarmmusculatuur, een snik, en al de van levenscentra uitgaande mnervatieprocessen zijn gedoofd, uitgebluscht. Naast het engere oogenblik van sterven en naast dit zoo juist klinisch beschreven proces van sterven, is daar dan nog het resultaat van het sterven, de gestorvene, de ontslapene, de doode, de overledene, het lijk, het cadaver, wat er over is van hem dien wij als WIJ na zijn dood over hem spreken, aanduiden met ,,wijlen". , défunt". De doode, die defunctus is, voor goed ontheven van zijn levensfunctie, de doode, wiens dood wij constateeren en voor wien WIJ als medici een overlijdensbriefje afgeven, de doode, bij wien als naast de uitwendige schouw, ook de inwendige doodsschouw, de sectie, wordt toegestaan, de oorzaak van dit sterven, van zijn dood kan worden nagespeurd Sterven is op zichzelf al reeds een veelzinnig begrip Ik stond eibij stil. Wanneer het echter nu ook nog praegnant wordt ge^)

Gegeven van Dr Burgerhout

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen