Een verblijdend verschijnsel.

Tegeno^ver hiet minder pretüg gevoicl zich steeds uit het donüser begluurd te weten door lieden, ..die niet erg sympathiek tegenover ons staan, waairdnde'r er schijnen te zijn, die m-et niet te verbergen 5 'haat 'ein vijandschap, ons kerkelijk leven ga, deslaan, en waar anderen, die zloo' weinig welwillend zich jegens ons bewijzen, dat z.iji maar niet in stiaat zijti om oo'k maar een eenigsziins billijk oordeel te vellen, stemt het ons daükbaar, dat onze kerken vooral in de laatste jaren in het. buitenland steeds meer 'de aandacht beginnen te trekken. Beiderlei belangstelling, de meer onwelwillende die ons 'ten deel valt van de zijde van eigen landgenaoten en-de meer syin^'athieke, die buiten onzie grenzen in steeds breedere kringen jegens.phs wordt geteoesterd, legt oïis zwaardere verantwoordelijkheid op' 'len zal niet nalaten haar vrucht ten goede voor ons af te vy^erpjen. Dankbaarheid yerplicht! De; belanlgstelling in htet buitenland ons betoond, uit zich op' Keer onderscheiden wijze. Zij. roept in onze gedachte miet kracht de 'herinnering, of verlevendigt die aan onze rijke belijdenis, waarin •wij iede'ren Zondag w^ev tezlam-en in onze godsdienstoefening uitsprek'en, dat •wij gelooven in de eenheid en fcathiO'li citeit der kerk en in de gemeenschap!, der heiligen. 'Deze .artikelen zijn niet van elkander te scheiden. Zij bevatten een zeer rijk en heerlijk stuk van de apostoliscihé piiediking. Diep^ tot in de diepste diepte der ziel, droing bij de jongeren des Heeren, de hóogepries'terlijfce bede van den Heiland in den nacht, in denwelken Hij verraden werd. Het kuddefce der disciipjelen en discipelinnen des Heeren was zoot klein! Het legler , der vij.anden zooi groot! Zij 'zoo zwak! Dit zoo sterk! Toen bad Hij! .voor' hen, dat 'zij toich sterk mochten zijn, door hiet cement der liefde verbonden. Ja, 'het was een zijner' laatste wilsbeschiklkingen: dat zij één zonden zijn, gelijk Hij ien den Vader één waren. Die éénheid der kerk is haar heerlijfcheid! Wie haar' schouwt, ziet de heerlijkheid van haren koning. Hij', die van den beginne een vërstooirder der werken Gods zich betoomde, heeft van stonde aan die eenheid der 'kerk tot het mikpunt van zijn boosaardi, g bedoielen en bedenken gemiaakt. Hij' haat die eenheid! Tegenoiver zijn haat stelde de .kerk haar geloof in de eenheid der kerk. Een heroïek geloof, dat zioo< wijden gezichtskring voor zich zag geopend, daar de helijdenis van de éénheid der kerk zicih verbond met die van haar 'katholiciteit. In de belijdenis van de kiathoiliaiteit der kerk ligt opgesloten die van de katholiciteit der Christelijke religie. Het Christendom. een wereldgodsdienst, die onafhlank'elijlt van land jen vojk, van plaats en tijd, elke .nationaliteit opavat^ien, iedeïen piensöh beheersohea. en alle schepselen heiligen kan. Welk eene giedachbe! Eene giedaöhte, oiolk toen reeds geigrepen, tcien het küddeke nog zoo klein was en de wereld toch al zoo wijd! De 'eenheid-en'katholiciteit is •het eerst door den Heiland uitgesproken en zöo het eigendom zijner kerk geworden. Hij! leert het klein getal één te-zijn; Hij beveelt den weinigen de' wereld te maken tot discipelen van Hem. Hij •wijst hun 'den weg van het beginpunt Jeruz'alem tot aan het uiterste der aarde. M^a^ar als de Heere zooi grootsche taak! opiegit aan zoo kleine krachten, dan zorgt Hij 'zielf dat de gewilhge die taak' kan volbrengen. Zij 'moeten tot het uiterste der aarde het Evangelie dragen, zij . zullen in iedere stad Zijn kferk sticHen, - doich Hij' trekt de eerstelingen vooraf *van alle die uitersten der aarde naar Jeruzalem en vandaar dragen zijl nu den schat des Evangelies een ieder naar zijn land en volk en dan volgen de discipelen die wegen en zij gaan naar 'het Oosten en Westen, Zuiden en Noorden, zij igaan naar de clentra's om het woord te brengen langs de 'wiegen, die als zlopvele stralen uit die centra's naar den uitersten opitre-k der aaïde weer leiden.. Hoe goddelijk schoon en heerlijik is dez; e saamvoieging, die van de eenheid en van de algemeenheid der [kerk! Zij werd g, esqhouwd daor den heiligen apoistel Paulus; dezten uitverk'orene ging die eenheid zoozteer ter harte en hij bevoifieirde haar met al de liefde van zijn hait en, al de energie van zijn 'wal, en al de kracht van zijn... denken. Hij-verdedigde de algemieenheid der kearlc met het vuur van geheiligden hartsto-cM tegenover de benepenheid van een Judaïstische secte. Dat 'kon en moest hij doen, omdat er bij' hem, zelf in zijn binnenste katholiciteit was; een dienst van den Heiland, die den ganschen apostel ia geheel zijn leven otavatte. De diepte van bet zondebederf in de wereld werd niet zöiot door de moralisten en .misanthroplen van Faulus' dagen gevoeld, doorzien en verstaan als door den apostel en daarom koin hij Ier van schrijiven als niemand intóijn dagen, len toich die door de zonde diep bedorven wereld, wist en, zag hij aan als voorwerp' van Gods liefde. Welk een sclio.uwspel! Wat was de man. die dat zag toch teen rijk en zalig mensdh! Hij zag die wereld, dat tooneel van liederlijke zonde, in Christus met God verzoiend en de zonde haar niet toegerekend. Hoe 'wijd was die blik, hoe ruim' dat hart! In Christus alle dingen in den_h©m; el en op de aarde met God verzoend, deze is de ka'thoilicit'eit der kerk; hij' 'zagi ze onder Christus toit 'éé'a vergaderd, deze is haar eenheid; De wereld doior den Zoon geschapen, voor den Zoon als erfenis bestemd.

Op hiét rotsige Eatmos was Johannes verbannen! Die kerk van haar laatsten apjqstel beroofd! De kudde 'ZOOI klein, de hierder zoo ver van haar verwijderd, was niet bij machte pon haar onder zijn

scepter te hoeden en de wolven wai'en als zonder getal. Toen zag 'deze apbstel der liefde zoo'n heerlijik gezicht, hij zag dat ©ens de koininkrijken der wereld oraztes Heeren en Zijns Christi zonden worden.

Kraohtigier en schooner kan de algenïeenheid en eenheid der kerk niet worden beleden. „Het Christendoïn kent geen grenz^en, anders dan die God in Zijn welbehagen nioige hebben gesteld. De eenheid len algemeenheid der kerk is eene gedachte, die steeds weer terugkeert in het Nieuwe Testament. Zij vloeit voort uit de eenheid Gods, uit de 'eenheid van den Middelaar Gods en der mienschen. Zij is van aangrijpende sohoionheid!" Na de apostelen heeft bijna niemand deze eenheid en algemeenheid der kerk sterker uitgesproken dan Augustinus! Zij maakte een diepen indruk op dezlen machtigen geest.

De Heilige Geest deelt menigerlei genade en gav© uit aan de kerk onzes Heeren en wij zijn verblijd dat wij in een tijd mogen leven, waarin zulk eene uitdeeling rijk is en dankbaar wanneer dit doior anderen wordt opgémterkt, dankbaar dan vooral als andenen daarover niet door nijd worden ontstoken, maar met deelneming verblijd. Echter, de Heilige Geest deelt de charismata niet aan de leden der gemeente, uit ten bate van henzelven, maar ook niet aan een volk en in het midden daarvan aan de (kerken om daarvan voor zichzelf alleen te genieten. Hij schenkt die veeleer ten bate van ande*ren: zij mofeten m'et gewilligheid en vreugde ten nutte en ter zialigheid der anderen worden aangelegd. Deze liefde toch draagt een ander karakter dan de algemeene naastenliefde; deze is de liefde van 't nieuw gebod door den Heere gegeven. De gemeenschap der heiligen openbare zich in der heiligen mededeeling, de ootomunia sanctorum in een sanctorum' communioatio (Galvijn). Het Christendom is vpiereldgodsdienst, wij belijden èéne kerk. Het Christendom is voor alle volk en eeuw, voor iederen stand en rang, voor elke plaats en tijd bestemd en geschikt. Dat karakter van de Christelijke religie moet klaar worden uitgedruM en in de praktijk tioie'gepast. Daarvoor hebben de Gereformeerden een opien oog 'gehad, toen zij in de verschillende landen en kerken de waarheid op eigene, vrije, zelfstandige wijze beleden en. op; de Synode te Dordrecht afgevaardigden uitnoodigden van de gan-sohe Gereformeerde Christenheid. Sedert de RefoTmatie is de kerk overgegaan in de perioide der pluriformiteit; hierdoor fis het dan ook dat wij op het voetspoor van Calvijn de eenheid der kerk veeleer en veelmeer zoieken in den geestelijiken band des geloofs, dan in den uitwendigen vorm der regeering. Deze beginselen zijn het waardoor wij' ons moeten laten leiden in het zoeken van gemeenschap en oorrespiondentie mtet de iChrist-igeloovigen'in'het midden der andere volkeren. Blijde noem ik het verschijnsel, door mij aan het hoofd van dit artikel bedoeld. De Heere heeft ons zeer veel gegeven in mannen van ongemeene beteekenis-. Diep ben ik 'hiervan overtuigd: dat eerst na eenige tientallen van jaren nog beter zal worden ingezien dan zulks • voor dit oogienblik reeds het geval is, hoeveel de Heere aan onze kerken heeft geschonken in mannen als Mr Dr Willem van den Bergh, Maarten Noiordtzij', Dr Willem Lbdewijk Rutgers, X)r Abra: ham. Kuyper en Dr Herman Bavinok, die gesteund werden door niet weinige mannen, die zoot al niet uitmuntende door veelomvattende geleerdheid, tócih mannen ware!n van karakter, fier, moedig en trouw, terwijl ik hier izwijigen zal van die enkelen onder de leiders onzer actie, die de Heere ons nog heeft gelaten, opdat wij hen zouden eeren .en liefhebben nu zij' noig tnöt ons zijn en hun getal zoozeer is geslonken. Als wij stralks uit de vlakte zullen opzien naar deze toppen, naar deze somMets, eerst dan zullen wij op eenigen afstand staande over die reuzenfiguren en hun grootte onze verwondering te kennen geven.

Doch deze gaven heeft de Koning der kerk ons gescbonkien om er anderen mede te dienen. Deze roeping heb ik sinds lang als sterk gebonden gevoeld op onze kerken. Daarom heb ik reeds op de Synode van 1909 te Amsterdam als rapporteur over het rapport van de D'.D. ter correspondentie met de Buitenlandsdhe Kerken de wenschejijkheid uitgesproklen om ons door geschrifte en anderszins toch mleer te doen'kennen door de kerken in het • Buitenland. Hier roiept een eerste plicht! Hier ligt een gïoot gebod!

Ik laat in hiet midden of wij wel gedaan h'ebben wat wij 'kionden om van onz; en rijkdom anderen mede te deelen.

Te laat is het nog niet! .Ook geloof ik, dat de Heere zelf de tijden en gelegenheden in zijh eigene hand heeft. Die gelooven haasten ook niet! Doch die gelooveïi mogen ook niet sluimeren. Zij hebben te waken ; 0ïm: de gelegenheid waar te nemen.

De Heere heeft de dingen alzloo' geleid, dat, indien wij om welke redenen dan ook, van onze schatten én voorrechten nog niet of weinig mededeelden, er mannen wenkten en riepen: kom over en help ons.

Zoo hiebben wij dan op het voetspoor der heilige apostelen, der m'adhitigien in Gods koninkrijk als een Augustinus en Calvijn, doch ook naar het voorbeeld en de leer ons overgeleverd van een Bavinck en Kuypter, 'met een ruimheid en wijden blik ons oor 'en oog niet af te wenden van de buitenlandsche kerken, maar gedreven uit gehoorzaamhead, •gedrongen door de liefde, van het vele dat God ons gaf in de acties en de mannen der Reformatie mede te deelen. Gedachtig aan het woord: onbekend maakt onbemind, heb ik in mijne artikelen het mijne willen doen om eenige bekendheid te geven aan kerken ons m'eer of minder verwant en neem' 'mij voor steeds verder den k'ring van bekenden te zoeken en daarvan te schrijven. Eerst als die kerken-ons bekend zijn, kunnen onderschei den losse berichten uit haar midden ons interesseeren; naar mijn overtuiging gaat het m'et de berichten uit de buitenlandsche kerken als met vele andere, zij zullen ons belang inboezemen naar de 'mate dat wij ze kiennen in nauwere of verdere famiKe-betrekkinig. Die familie-betrekking ging ik na„ mijn voornemen is deze geneologisclhe onderzoekingen voort te zetten. Het was mij' niet weinig tot bemoediging van onderscheiden k'ant te verniemen, dat met belangstelling kennis werd genomen van den inhoud dezer arti'kelen. Hoe beter we op de hoogte zijn gekomen van de onderscheiden familie-betrekkingen, des te mteer loisse berichten zal ik mededeelen uit de onderscheiden kerken, omdat ik weet dat men daarin eerst dan-belangstelling zal stellen.

Wij belijden te geloioven in de eenheid der kerk. Dan moieten wij haar ook handhaven! Het handhaven van deze eenheid der gansche kerk verhoogt het gemeenschapsgevoel, staalt den moed e'n prikkelt tot den strijd.

Dat alles zullen-wij steeds meer behoeven!

Er is eien carioatuur van de eenheid en algemeenheid der k'erk en van de gemeenschap' der heib'gen in de eenheid der Internationale.

De haat der Internationale geldt de ééne meene kerk.

Wij hebben elkander te sterken in den strijd, dien de Internationale de Kerk aandoet.

Wij gelooven in de gemeenschap der heiligen! Daardoor worden wij gesterkt in onzen gemeenschappelijken strijd. En wij weten dat wij' omringd worden door de zeer groote wolk van getuigen van hen, die ons voiorgingen, maar nu van ons zijn henengegaan, met wien de gemeenschap' niet geheel is gebro'ken, want er is en blijft eene onverbrekelijke gemeenschap tusschen de strijdende kerk hier op aarde en de triumfeerende in den hemel. Deze gemieenscha, p der heiligen zal eenmaal onvergelij'kelijk veel rijker en heerlijker eijn, wanneer alle scheidsmuren geslecht zullen zijn, alle zonde verzoend en gebannen, 'en alle uitverkorenen in het nieuw Jeruz'alem saamgebracht zuUen zijn. Hoe-'zullen wij haar eenmaal 'kunnen geriieten, indien wij die hier niet reeds leerden Oiefè'nen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen