Een verwaarloosd gebod.

Hoe dikwijls troosten christenen elkander met de woorden, welke de heilige Paulus omtrent den voorrang van hen, die in Jezus ontslapen 'zijn, in den dag der opstanding, en wat den levend overgeblevenen te beurt zal vallen, schrijft?

Wanneer Tiet ontzielde lichaam van een dierbare naar het kerkhof 2; al worden gedragen, wordt in het sterfhuis nienigmaal dit schriftgedeelte gelezen.

Of ook wordt de bijbel bijl het geopende graf op deze bladzijde opengeslagen.

Maar wordt er niet te zeer overheen gelezen?

Wordt de bedoeling van deze passage wel immer gevat?

Meestal neemt men er niet meer uit, dan da, t we over onze lieve dooden niet ongerust behoeven te zijn, dat hun opstanding in den dag' der dagen zeker en gewis is.

En natuurlijk is ook dit een gedachte, die rijken troost bevat.

Doch daarom gaat het hier niet.

Hier worden vergeleken de gestorven geloovigen en zij, die bij hun leven de wederkomst van Christus nog zullen aanschouwen.

En dan wordt hieruit de troost geput, dat zij, die uit het graf verrijzen, het meest zullen worden bevoorrecht.

Zij zullen eerst een verheerlijkt lichaam ontvangen.

Daarna zullen pas de levend overgeblevenen in een punt des tijds veranderd worden.

Dan zullen allen den Heere tegemoetvaren in de lucht.

Proeft gij den troost hiervan, mijn ziel?

Ziel, wees eerlijk.

Gij smaakt dien troost doorgaans niet.

Hoe komt dat?

Vooreerst, omdat gij de wederkomst uws Heeren u te zeer in verwijderde verte denkt.

Gij rekent er niet op, dat Christus nog bij' uw leven op de wolken kan verschijnen.

O, die misvatting wreekt zich zoo in uw geestelijk bestaan.

Gij weet het haast te becijferen, dat de parousie in uw jaren op aarde onmogelijk is.

Gij spreekt niet met den apostel: „wij: , die levend overblijven zullen tot de toekomst des Heeren".

En toch, ook op dit punt is het Woord Gods normatief.

Het geeft ook higr den regel van het christelijk leven aan.

Elk geslacht moet de verwachting koesteren, dat Jezus in zijn tijid zal opstaan tot den laatsten strijd.

Gij moogt niet overleggen, mijn ziel: Christus zal in mijn dagen wederkomen.

Maar: Hij kan in mijn dagen wederkomen.

Het kan gebeuren, dat ik tot de levend overgeblevenen behoor.

Hoe heerlijk zal het zijn, als ik Hem .zal zien verschijnen met zijn vele duizenden van heilige engelen!

Hoe heerlijk zal het zijn, als mijn lichaam in een punt des tijds sterven en opstaan zal!

Dat zal een genade zijn, waarnaar duizende voorgeslachten gesmacht hebben en het werd hun niet gegund.

Om dien troost te grijpen, staat vervolgens uw ego'tsme u in den weg.

Och, .wanneer gij u kondt vervroolijken in het vooruitzicht van de levend' overgeblevenen, mijn ziel, 'dan zoudt gij u allicht om de voorgeslachten niet bekommeren of ge zoudt meenen, dat God hen .\ieeit achtergesteld bij u. En gij zoudt ^er in berusten. Misschien zêifs er u op verheffen.

Toch zou dat niet overeenkomstig den geest van Christus zijn.

De eerste christenen waren bedroefd, omdat zij dachten, dat de gestoirvenen in den Heere door hun opstanding achteruitgezet zouden worden.

Zóó lief haidden zij hen, die hun waren voorgegaan.

O, mijn ziel, wat schiet gjij; daarin te kort!

Gij zijt bijna onvatbaar voor dien troost geworden.

Gij denkt er niet aan anderen er mee te troosten, want ook die zouden het niet begrijpen.

Waar is uw eerste liefde?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen