Zondige handels-praktijken.

De gevolgen... Ja, die kunnen ernstig genoieg zijn voor een ondergeschikte, die om Gods wil moet weigeren te doen wat patroon of chef van. hem eischt.

Niet onmogelijk, dat hij onmiddellijk z'n ontslag krijgt. En ik kan verstaan, wat zware verzoeking daarin ligt om te loven en te bieden met Godsi gebod en eigen conscientie, zoolang tot men in dit geval en onder déze omstanidigheden meent' een weinig inschikkelijk te kunnen zijn.

Vooral bij maimen en vaders, aan wier inkomen het broo'd hangt van geheel een gezin, komt het geloof daarbij op zulk een bange proef. Chris^ tenen, die deze verzoekingen niet kennen, mogen wel dagelijks in hun gebed aan hun broeders en zusters denken, die er aan 'bloot ges'teld zijn, en de gemeente moge, onder de velen die ze er een plaats in geeft, vooral ook hèn opnemen in haar voorbede.

Maar, hoe hartelijk we ook met deze broeders meevoelen, en hoe graag we, was 't in onze macht, hun den strijd verlichten zouden — geen oogenblik mag ons dit verleiden, om hunnentwil ook maar het minste of geringste te laten afdingen op het recht en den eisch des Heeren. Het gebo-d onzes Gods is absoluut. Het gaat voor niets of voor niemand uit den weg. Het klinkt overal en altoos als een: „gij zult" dat geen excepties duldt. Zoo echoot het ook in onze conscientie; en lals we haar daarom ontdoen van allerlei bedenkingen en overwegingen, waarmee we haar meestal aanstonds vertroebelden, blijkt de vraag: gehoorzamen of niet, niets dan een kwestie van geloof; dan de vraag, of we onzen God genoeg vertrouwen, om ons brood in Zijn handen veilig te achten, 't Is juist óm ons geloof te beproeven en dóór de beproeving te sterken, dat de Heere zulke verzoekingen over ons komen laat. Dat van meet-af voor oogen te houden en niet uit ons besef te laten wegdringen, is één van de eerste voorwaaiden, om staande te blijven.

Wie begint met heel het geding te zien ^.Is een brood-kwestie, is al op weg zich over te geven aan den vijand. Hij zet zijn brood waa, r alleenzijn God mocht staan, en heeft het zichzelf te wijten, als hij na zijn God voor zijn brood ife hebben opgegeven, ten slofte God noch brood overhoudt.

Bedenken we daaxom, als de verzoeking op.ons afkomt, vóór alles: het zal niet gaan om m'n brood; maar 't zal .gaan om m'n vertrouwen op God.

En dan moet dit vertrouwen in de eerste plaats hierin zich betoonen, dat we ons de kwestie niet zwaarder maken dan ze werkelijk is.

Dat doen we, als we beginnen met , vast te stellen, dat ontslag „natuurlijk" onmiddellijk volgen zal als we niet doen wat men van ons vordert.

Dat deed — en daarom waarschuw' ik er hier met nadruk voor — ook een mijner vragers. Hij schreef: „u zult zeggen: handelen naar uw conscientie. Maar, Dominee, weet u wel, dat m'n ontslag dan gereed ligt? "

M’n antwoord is: Neen, dat weet ik niet, lieve broeder. Dat weet u zélf evenmin. Dat dat zoo is, maken de verzoeker en uw eigen haxt u wijs, om al dadelijk alle vei"zet bij u te brekeai, . Maar gij moet bedenken, dat, of uw patroon xi bij weigering zal ontslaan, niet staat aan zijn believen, maar door uw God wordt beslist. Gij belijdt met onze kerken, in den Heidelberger, te gelooven in Gods Voorzienigheid, en daarmee dit te bedoelen, „dat alle schepselen alzoo in Zijn hand zijn, dat ze zich tegen Zijnen wil noch roeren noch bewegen kunnen". Dat belijdt ge daar ook van uw patroon. En zooals ge 't belijdt, zoo i s het ook. Tegen Gods wil ka.n de man geen woord van ontslag zeggen of schrijven. Hij is oneindig veel afhankelijker van uw God dan gij van hem. Laat bedreiging met ontslag u daarom niet nit het veld slaan. Er zijn wel heel wat krachtiger bedreigingen gesproken, die nooit vervuld werden.

Zie daarom uw onlslag niet als iets reëels; eer liot u gegeven werd; maar bemoedig u met de hoop, dat, God het bij volharding uwerzijds, er niet toe zal laten komen. En bid Hem daarom'.

INiiet onmogelijk, dat dit gebed in zóóver 'niet verhoord wordt, dat het ontslagU#ch-: koim-fe.'; J)fu, word ook dan niet moedeloos.

De Heere acht dan biijkbaair ook deze zwaardere beproeving voor u noodig.

Maar ge zult er te moediger en te krachtiger vóór staan, nadat ge bij de lichtere begoirnen zijt alle dingen te zien in 't licht van Gods bestel. Ge zult • uw ontslag aannemen als uit Zijn hand. Maar door hetzelfde geloof, dat er u uw ontslag •uit doeft aannemen, zult ge er ook uw brood in zien liggen. En ze zal het u geven. Go'ds beloften zijn geen ijdele klanken. Hij zal niet beschaamd laten worden, die op Hem vertrouwen. Wie met Christus in een woestijn raakt, met steenen en geen brood; wie er met den Heere hongert, omdat hij Hem niet verlaten v; ril; wie mèt flem weigert zich brood te verschaffen ten koste van de gelioorzaamheid aan den Vader in de hemelen — die zal als Jezus ondervinden, dat de mensch bij brood alleen niet leeft; dien zullen de Engelen dienen.

Laat ons toch onzen God niet beleedigen door verdenking van Zijn liefde. Zijn macht en Zijn trouw. Niets beleedigt Hem meer dan wantromwen. Ongeloof is de grootste zonde. Vreezen we haar boven alle.

En hoe berooft ons ons ongeloof van de zalige ervaring van Gods liefdevolle zorg, die in den weg van vertronwend gehoorzamen ons deel zon worden. Want van de verrassende wijze, waarop de Heere zich dikwerf de Getrouwe betoont |)ij wie om Zijnentwil in nood geraakte, weet iiet levensboek van menig kind Gods, ook nog in ónze dagen, te verhalen.

Ach, ja., die eisch van geloof klinkt hard en overdreven, zoodra ons brood in 't geding komt. Maar ^waar hebben we toch ons geloof voor, als 't nergens voor dient?

Hebreen 11 zou dan nooit geschreven zijn, en op een martelaarsboek zou dan de kerk van Christus niet kunnen wijzen.

Daarom, jonge broeders, die m'n raad vraagt: transigeert niet met de wereld en met uw vleesch. Houdt voor oogen het woord der Apostelen: „Men moet Gode meer gehoorzaam zijn dan de menschen", en dat van den Heere Jezus Christus: „Wie mijn discipel wil zijn, die kome achter mij en neme zijn kruis op en volge mij". En laat de beloften Gods, voor wie op Hem vertrouwen, uw sterkte zijn.

Maar vergun me, in 't belang, ook van anderen, hier nog een enkelen wenk aan toe te voegen.

In de eerste plaats, laat uw weigering om te doen wat zonde is, wél zeer beslist, maar toch vooral ook bescheiden zijn. Laat uw meerdere, ook in uw toon. bemerken, dat ge niet uit revolutionair verzet, maai uit gewetensdrang handelt, en motiveer uw weigering niet maar met een beroep op uw overtuiging of op uw geweten, maar met een beroep op het gebod Gods.

ïen tweede: Zorg, bij de dreigende mogelijkheid, dat ge vroeg of laat gehoorzaamheid zult moeten weigeren, ^óó gewillig, ijverig en trouw in al uw werk te zijn, dat men !n O' o i t kan denken aan onwil of aanmatiging.

Ten derde: Maak u door toewijding in uw werk zooveel waard voox uw patroon, dat hij ieder ander eer ontslag zou geven dan u.

En eindelijk: zeg, bij sollicitatie of overeenkomst, dat gé een christen zijt, die zich in alle dienstbetrekking moet voorbehouden het recht om nooit iets te doen, dat tegen z'n conscientie is, en vraag erkeiming van dat recht.

In 't algemeen haalt men zich veel moeite en verzoeking op den hals door, bij de aanvaarding van.' een dienstbetrekking, niet, bescheiden maar ernstig, zijn rechten als christen vast te leggen.

God sterke onze jonge menschen in hun vaak zoo moeilijken strijd. Laat ons mèt hen strijden in de gebeden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen