Matth. 18:20.

Onze lezeres J. H. te .'v., op wier verzoek ik in het vorig nummer van ons blad een drietal teksten toelichtte, vroeg óók nog naar de bedoeling van het woord des Heeren Jezus in Mattli. 18:20: Want waar twee of drie vergaderd zijn in mijnen Naam, daar bon ik in 't midden van hen”.

Ze meent, dat Christus daarbij wel niet gedacht kan hebben aan de vergadering dar geloovigen, de samenkomst van de geïnstitueerde kerk; doch weet niet, aan welk ander samenkomen hier dan gedacht kan moéten worden.

Het komt me voor, dat we inet dit woord toch nog niet verlegen zouden hoeven te zijn, als er niet big gedacht moest worden ^.axi een saamkomen der gemeente. Jezius' belofte blijft ook dan zeer goed te verstaan, zoo we maar het „in mijnen naam" in zijn volle beteekenis laten gelden. Want een „in 's Heeren Haam" saamkomen is een saamkomen waarbij Christus' Naam, dat is Christus zelf gelijk het Woord Hem ons openbaart, het punt van vereeriiging is: de kracht die saambrengt, en de band die saambindt.

En als nu onze Heore Jezus Christus zich roods vinden laat door ieder, die Hom in oprechtheid zoekt, hoeveel te meer zal Hij dan zijn overal waar twee of drie zich vereenigen in liefde tot Hem en in verlangen naar zijn gemeenschap?

Voor verstrooide geloovigen, die niet met do kerk des Heeren kunnen saamkomen en slechts in zeer kleinen kring, zonder eenigen ambtelijken dienst, tot gebed en lezen van het Woord of van een preek bijeen kunnen komen, zou dit woord dan nog een bron van troost en bemoediging kunnen zijn.

Intusschen, zóó is het hier door den Heere niet bedoeld. Het is bedoeld, zooaJs J. H. meent dat het wel niet bedoeld kan zijn.

Het spreekt wel terdege van de samenkom.st der Gemeente.

Aan zijn kerk, zooals ze in haar kiem on aanvang vóór Hem stond in zijn twaajve, dacht Jezus in heel de toespraak die er aan vs 20 voorafgaat.

Eerst heeft Hij gewaarschuwd voor 't geven van ergernis aan de kleinen in de gemeente; toen vermaand tot het zoeken van wat er van de kudde dreigt af te dolen. En ten slotte is de Heere gaan spreken over de kerkelijke tucht. Hij heeft gezegd, hoe een lid der gemeente zich heeft te gedragen jegens een broeder die op eenigerlei wijze tegen hem zondigde. Hij moet den beleediger, zoo hij niet uit eigen beweging zijn zonde komt belijden, in liefde vermanen, eerst onder vier oogen; vervolgens, zoo zijn vermaan geen gehoor vindt, onder een of twee getuigen; om, zoo ook dit niet baat, zijn zonde ten slotte bekend te maken aan de gemeente. Luistert hfl ook naar de bestraffing der gemeente niet,

dan geeft de Heere der gemeente de macht, hem als een heiden en een tollenaar van haar gemeenschap uit te sluiten^ onder de plechtige verzekering, dat zoo wat zijne kerk alJus op aarde hindt of ontbindt; ook in de hemelen gebonden of ontbonden zal wezen. Deze verzekering bevestigt Hij nu in de verzon 19 en 20. zen 19 en 20.

Ze had wel nadrukkelijke bevestiging nóódig.

De macht die zij der kerk toewijst is zoo groot. Schier te groot om haar aan te durven. En hoe zal ze durven vertrouwen, dat wat zij op aarde beslist ook in don hemel geldt?

Daarom herhaalt de Heere nog ééns en met grooten nadruk wat Hij zeide: „Woderom zeg ik u.”

En Hij herhaalt het in zulk een vorm, dat zijn woorden tegelijk naar verschillende zijden licht geven over deze bindende ki-acht van het oordeel zijner kerk.

Ze verklaren haar, wijl God de Vader (vs 19) en Christus zelf (vs 20) niet verre van de kerk zullen wezen en zich vreemd houden aan de beslissingen die ze te nemen heeft, maar daarin bij en met haar zullen zijn.

Ze binden haar voor haar geldige werking aan een dubbele voorwaarde: aan die van overeenstemming in oordeel („waar twee van u samens temmen op aarde") en aan het gebed („over eenige zaak die ze zouden mogen begeeren”).

Ze maken haar onafhankelijk van de getalsterkte der gemeente („waar twee van u samenstemmen"; „waar twee of drie iu mijnen Naam vergaderd zijn”).

En ze wijzen ten slotte de bron van haar gezag niet in de gemeente zelve en haar oordeel, maar in den Vader, die het gebed < Jer kerk verhoort en van wien de vorvulhng barer begeerte komt (vs 19) en van Christus zelf, die in haar midden is (vs 20).

Zoo ligt er in deze verzen een schat van onderwijzing aangaande de oefening der kerkelijke tucht, voor de leden der gemeente en voor hare ambtsdragers beide. Christus staat hier vóór ons in een majesteit, in een ernst en teederheid, die ons van eerbied en heiligen schroom doen beven.

Correspondentie, v. d. W. te Z. Veel dank voor uw vriendelijk schrijven. Het geeft me evenwel geen aanleiding om op wat ik schreef terug te komen. Om de redenen die ik aanvoerde, zou ik den door n gestelden eisch van het overal en onder alle omstandigheden vormelijk bidden, niet dvirven aanvaarden. En liet gevaar voor misverstand, dat u vreest, werd, naar 'k meen, voldoende door mij afgesneden.

H. V. te H. Tot mijn leedwezen moet ik u teleurstellen, 'k Zou, door zoo maar eens te gaan schrijven over allerlei onderwerpen waarover onze lezers wel wat meer zouden willen weten, de grenzen van mijn terrein geheel uit het oog verliezen. Zooals ik reed^ schreef werd uw brief van medio Sept. beantwoord in eon der verschenen nummers.

FERNHOUT.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen