Op den wagen doen klimmen.

Het was zoo mooi voor Achab. Lees 1 Kon. 20 maar eens na.

De vijand wa, s verslagen. Tot tweemaal tos.

En nu vroeg hij om vrede. Wat een „edel" mensch was Achab! Kon hij .wel anders doen, dan zooals hij deed?

„Kom op den wagen". „Ik ben nu overwinnaar — ik zal nu hooren, wat gij mij belooft". , , lk wacht."

En de koning noodigt den koning, zijn vijand, den vijand van Gods volk, opi den wagen. „Edel" heet dat onder de menschen. En Achab vond het zeker ook niet ongepast — want Benhadad was in ieder geval toch een „groot heer".

Maar hij overtrad met zijn keurige manieren; hij stelde zicii schuldig met zijn eerbetoon aan den vijand van Gods volk; hij verstond niet, dat God een dooTgaanden — altijd doorgaanden strijd tegen den vijand gebood.

Wij laten zoo vaak den vijand op den wagen klimmen.

Och, niet in den eigenlijken zin. Dan passen we wel op, met wie we uit rijden gaan.

Maar in geestelijken zin.

Het staat vaak wat deftig, wanneer we ons zéker wanen van het terrein, een vriendschap te sluiten met een stukje wereld.

Zoodra wij groot worden — en een zegetocht willen maken met den vijand, dan komt het gevaar. Wij zijn dan de menschen, die zien, wat er voor onszelf „in" zit, in 't geval. En we sluiten, éér we 't weten, een verbond met den vijand.

En een verbond met den vijand is ontrouw aan Gods zaak.

Jezus heeft den vijand bestreden, ' tot Zijn eigen dood, tot in het graf. Hij heeft hem overwonnen. En we vieren telkens ons Paaischfeest; en ons Pinksterfeest, dat ons laan dien Christus deel geeft.

M.aa, r, dan zijn we ook deelgenooten aan Zijn strijd.

Zeker, in beginsel zijn we overwinnaars, als we van Hèm zijn.

Maar om den yijand des te meer te bestrijden. En al staat het nog zoo deftig, al is het nóg zooi „edel", al is het ook buitengemeen eervol voor de wereld, den vijand op onzen wagen te hebben — we willen hem er niet dulden — om Jezus' wil niet.

We willen hem niet zien samen met onze kinderen.

We wachten ons voor gemeenschap met hem — óók om ons gezin.

En ook om de rust van onze ziel. Want het is nooit rustig in een léven, dat „half" is.

Onze tijd plaatst larigs den weg duizenden vij­ anden; door Jezus verslagen; ze willen soms wel bedelen om onze gunst; 'tis deftig hen in den wagen te nooden; 't is naar „den smaak" van den tijd.... Ge hebt de voorbeelden voor het grijpen.

Maar om Gods wille mogen we hen niet „op den wagen doen klimmen".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen