Ruths geloofsbeproevlng.

't Was voor Ruth een pijnlijke beproeving van haar geloof, dat, toen zij met Naomi in Bethlehem .was (aangekomen, niemand zich hun droevig lot aantrok. Zij had de goden en bet volk van Moaib •verlaten; voor den God en voor het volk van Naomi. De jeugdige bekeerlingie had zulke goede verwachtingen gekoesterd van den omgang met Bethlehems bewoners.

Doch zij kwam met Jiet volk van Naomi bedrogen •nit. , , Van niemand hebben zij in het eerst .vrjendschap, of .nuIpond#ypndëri., ZéRéï heeft dit. haar teleurgesteld en bedroeif(j. Tocii zuchtte zij niet' in ichzelf: j.Wias" ik" maar in Moab gebleven". Neen, zij .tieeft, toen zij Naomi vplgde, niet slechts ber tuigd, : „, uw volk is mijn volk", maar ook: „uw God is mijn God". En op 'dien God verliet zij zich geheel, nu de menseben haar teleurstelden.

Zij , zat niet klagend ter neer. Ook dacht zij niet: „Ik zal het maar stil afwachten, , want de Heere zal toch wel voor ons zorgen". Een christen behoort in den nood wel op. God te vertrouwen, doch stil afwachten mag alléén, zoo-hij zijnerzijds de. middelen met ijver heeft betracht. Het geloof sluit alle lijdelijkheid uit.

Ruth is daarvan een schoon, vooibeeld. .„Laat mij toch", zoo sprak zij tot haar schoonmoeder, „in het veld gaan, en van de aren oplezen". Een verzoek, dat van hartelijke liefde en kloekmoedige zelfverloochening getuigt. Zij was een weduwe, die goede dagen gekend had. En dan nu in dat vreemde land zich te begeven naar het veld, om, te midden van het woelig landelijk bedrijf, het zeer moeizame werk te doen.van de armen en geringen, daar behoorde moed toe. Ruth schaamt zich échter haar armoede niet.

Op zóó vriendelijken toon, doet zij haar voorslag, alsof haar ©en dienst werd bewezen, als zij van Naomi yerlöf kreeg om te gaan.

Ruths stille, nederige, dienende liefde is voor alle jonge menschen een loffelijk voorbeeld. Zij was geen jong meisje meer, doch reeds een weduwe van gezetten leeftijd. Ongetwijfeld strekt haar gedrag menigeen tot beschaming ^-en veroordeeling. Zij betoont jegens haar schoonmoeder kinderlijke liefde en hoogachting. Niets doet zij zonder eerst Naomi's toestemming te vragen. Van zelfverheffing is zij vreemd. Nederigheid en ootmoed sieren haar.

In onzen tijd is het met den eerbied en vreeze voor de ouders in vele gezinnen treurig gesteld. Vele jongelieden dgen alles op hun eigen hand, zonder vader of moeder te raadplegen. Zij volgen bun eigen wil, soms vlak tegen den wil hunner ouders , in. In menig huisgezin zijn de rollen haast omgekeerd, zoodat niet de kinderen de goedkeuring ider ouders vragen, maar de ouders die der kinderen. Een rechtgeaard kind zal vader en moeder niet op zijde schuiven, noch veel minder hun den voet dwars zetten.

Ruth , sprak: „uw volk is mijn volk, en uw God mijn God"; dit is tegenwoordig, helaas, in vele gevallen heel anders. „Mijn geloof is wat anders dan uw geloof", durft menige dochter zeggen tot haar moeder. „Uw God is mijn God niet meer", venneet zich menige zoon aan zijn vader, te declareeren. , yadèr en, moeder .gelflen ma, ar oX te. vaak voor achterlijken, die het tot de moderne ontwikkeling .van verre niet gebracht hebben.

Ruth toont zich nederig en ootmoedig.

Ootmoed erkent eigen zwakheid en .geringheid. Zij is een der schoonste .sieraden van de jeugd. Ook een der beste teekenen ten goede. Zij doet ons diep buigen voor 's Heeren grootheid en majesteit, en leert ons jegens onze medemenschen de plaats innemen, die ons betaamt. Dwars tegenover den Jioovaardigen, vaak trotschen geest van dezen tijd, roept de Schrift: „Zijt met ootmoedigheid bekleed".

Hoe schikt Ruth zich gewillig in haar nederige omstandigheden. .„Laat mij aren oplezen", zoo vraagt zij —, „achter dien, in wiens oogen ik genade zal vinden". Als vreemdelinge en als arme weduwe had zij ©en dubbel recht, achter de maaiers aren op te lezen. Toch gaat zij uit als om een gunst te ontvangen: Zij denkt niet; „niemand mag dat mij weigeren. God geeft er mij recht op, en nu is het d& pbcht: van de menschen, mij dat te geven". , Ëen , arm6, die zoo redeneert, sluit allicht't hart van den weldoener voor zich toe. Ruth is .een arme en zij spreekt smeekingen. Ofschoon ? ij het recht kent, dat zij er van Gods zijde op beeft, , beschouwt zij het toch als een weldaad als menschen het haar gevfsn. Ook ; is , het zich, vergenoegen met de nalezing niet, van dezen tijd. Menigeen eischt thans, d, at de landman hèèl zijn akker met de aiTiien zal deelen. _ .

Ruth gaat heen. Waarheen? Dat weet zij zeLE niet. , Toch loopt zij niet in den blinde. Blijkbaar steunt .zij op Gods, voorzienigheid. De geloovige wordt óp zijn weg gesterkt door de overtuiging: de Heere regeert op élke plaats en in ieder oogenblik van mijn leven. Alle , dingen gaan naar Zijn wijze beschikking, ' In den weg harer stille gehoorzaamheid aan Zijn ordinanties' maakte God Ruth voorspoedig. „En haar viel bijgeval voor, ©en deel van het veld van Boaz'.'. „Bij geval", zoo spreekt de Heilige Schrift, als zij de dingen noemt, zooials de mensch ze beziet. Ongemerkt komt Ruth op . Boaz' akker terecht. Gods voorzienige leiding richtte echter haar schreden. Wat hier toeval wordt genoemd, is inderdaad een betooning van 's Heeren trouwe zorg. Oók, ja menigmaal, juist de kleine en geringe omstandigheden in ons; leven, zijn schakels van groot gewicht, waardoor wij verbonden worden aan wat God in Zijn raad en welbehagen over ons besloten heeft. Ruth begeeft zich in stille gehoorzaaraheid in 's Heeren, weg. Wat voor haar besef louter geval was (zij w; ist niet aan wien dat veld toebehoorde), blijkt zeer, bijzondere leiding Gods. Naar Boaz werd hier, alles heen geleid; eerst ' • •• , , , ; • •••• : • \ - .sis»»-•-•: ••' • naar zijn akker, straks naar zijn huis, Gods vooir zienigheid richtte haar schreden toten zjj zelf niet wist, waar zij ging. Wat naar ons oordeel bijgeval geschiedt, is vaak onmiddellijk verwant aan het wonder. In het wonder doet God groote dii}gen langs onmiddellijken en bovennatuurlijken weg. B.y wat wij gevallig plegen te noemen, doet de HJee^re vaak wonderen door middel van de meest gewone en alledaagscbe dingen, die eerst aan onze opmerkzaamheid ontgaan, en later blijken toch zoo hoogst opmerkeüjk te zijn. Ook dit'toeval zal straks de wonderen Gods heerlijk openbaren: de Moabietische arenleesster is bestemd, de stammoeder van den Immanuël te worden. Door wie getrouw is in het kleine, mag grooteUjks de zegen des Heeren worden verwacht. Wie wandelt in den weg van stil gelooven en nederig dienen, zal ervaren, dat hot leven niet is een spel van louter wisselvalligheden en willefceurigheden, maar veeleer de uitkomst van Gods trouwe leiding en vaderhjfce liefde. En dan ligt voor ons verhelderd oog het wonderbaar groote dikwijls onmiddellijk naast het oogenschijn­ lijk zeer kleine en geringe.

Zoo weeft de Heere in ons leven van-allen-dag; midden door het gewone en kleine van ons wederr varen, den gouden draad Zijner genadige voorzienigheid. Op verrassende wijze blijkt dan, dat er een wonderbare en hoogere orde is in wat ons eerst enkel verwarring toescheen. Dan staat voor ons verwonderd oog de tijd van zware beproeving.

J. P. TAZELAAR.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen