PROSOPOLEPSIE - VOORAL NIET ALS KERKELIJKE PRAXIS.

Over de prosopolepsie — de „aaimeming" van een persoon om zijn persoon — hebben we enkele weken geleden in ons blad aan deze zelfde plaats geschreven. Wie in hetgeen hieronder volgt ons inzicht ter zake van de bedoeling der H. Schrift wil kennen zal dus hetgeen toen gezegd is thans moeten in rekening brengen.

Want we hebben toen gezien, wat prosopolepsie eigenlijk is en waarom ze bij den levenden God onaannemelijk is en altijd blijft.

Men heeft wel eens Jacobus en Paulus tegenover elkander willen plaatsen. Maar óók op het punt van den afkeer der prosopolepsie reiken beiden elkaar de hand. Paulus wil de kerk ertegen waarschuwen, Jacobus ook. Beiden weten ze, dat zoowel de joodsche als de grieksche wereld theoretisch en practisch zich aan de personen vergai)en, en hen om wat in of aan hen is aannemelijk achten bij God en menschen. Maar Paulus zegt tot de kerk: het principe der volstrekte onaanvaardbaarheid van eenige prosopolepsie heeft Joden en Grieken bij God verwerpelijk doen zijn en de kerk doen leven; zou dan de kerk weer vervallen in de persoons-aanneming, waarvan de radicale verwerping haar fundament is? Immers neen? En daarom vermaant Paulus de ééne maal de christelijke slaven, den anderen keer de christelijke slaven houders, dat zij alle persoons-aanneming gram zullen zijn, gelijk hun Vader in de hemelen haar haat. Niet anders nu doet Jacobus.

Ook hij vermaant de kerk geen voet te geven aan prosopolepsie als k e r k e 1 ij k e figuur. Want juist omdat het onaannemelijk-zijn van den persoon petra der kerk is, is zij als k e r k e 1 ij k e figuur heel en al misplaatst en beteekent haar praxis stijl-verlies.

Daarom laat Jacobus ook zoo scherp het o n k e r - k e 1 ij k e karakter van dit kwaad zien. Hij doet dat door zijn woordkeus en door zijn woordverbinding. Hij zegt: hebt niet het geloof, houdt niet het geloof, de kerkelijke belijdenis, aan de hand met persoonsaanneming. Dat is ongeveer een gelijke zegswijze als b.v.: wees geen minister der kroon met gezagsverwerping; of: gaat niet naar de kerk om te slapen. Jacobus wil tusscheh geloovig-zijn en personenaannemen een zoo scherp mogelijk contrast voelbaar maken.

En dat contrast is ook zoo scherp als 't maar wezen kan. De kerk put haar leven uit herschepping. En die komt steeds opnieuw met nieuwe aanvangen; ze schépt die aanvangen waar zij immer maar verkiest en breekt den afval der traditie-bezweerders door het verwekken van profeten uit duistere hoeken: de rijken halen hun neus er voor op, maar de Geest haalt Gods verkorenen er uit. Van dynastieën heeft alleen de valsche kerk het moeten en ook willen hebben. En van , .standen". En van , , klassen" en „kringen". Van het verbond, evenwel en dus van het steeds weer teruggaan van de gemeenschap t ó t den enkelen persoon met de verkondiging, dat het verbondsgoed en de bondsgehoorzaamheid een zaak des harten is, terwijl er geen genereial subject des „harten" overigens bestaat, om daarop onze eigen verantwoordelijk­ heid af te schuiven, - van zóó'n verbond moet de ware kerk het hebben.

En daarom roept Jacobus zijn broeders toe: om uws levens wil, laat die vervloekte prosopolepsie, waaraan Grieken en Joden te gronde zijn gegaan, niet weer in de kerk binnenkomen. Want dan is het met u gedaan. -

En zien wij het niet? Een kerk, die niet vraagt, WAT er gezegd wordt, doch door WIEN en daarvan laat afhangen, ó f ze antwoord geven zal, en zoo ja, wat, zoo'n kerk is onbekwaam tot het koninkrijk Gods, en dus ook tot vrijmaking. Aan prosopolepsie gaat op 'toogenblik vlak naast ons hl eel een kerk ten onder. Nepotisme aan haar scholen. Genealogische tabellen ter tafel vóór de behandeling, goed of kwaad, van haar a'dviseurs en leden. Stsindsvertrouwen, klassejurisdictie, familie-gewenning, in haar beleid. En een zóó sterk leunen op personen-in-groepsverband, dat de vraag of God in dezen of genen soms een nieuwe opening voor zijn Woord gemaakt heeft, niet eens een beurt krijgt op het agendum van hun dagen.

Weest gewaarschuwd voor u zelf. Vraagt niet WIE iets zegt, welke groep een vaandel ontplooit, of wel het juiste midden der groepswijsheden gezocht is. Beproeft alleen alle dingen (naar. het Woord) en behoudt het goede.

Want, zoo zegt Jacobus: we hebben toch een Heere in heerlijkheid? Hij bedoelt den Heere Christus, verhoogd zijnde aan Gods rechterhand. Hij is daar zóó hoog verheven, en ook zóó volkomen anders, dat elk autoriteitje, dat in de kerk tegenover medebelijders zou willen indruk maken met zijn decorum en zijn decoratdën, zijn stands-of groeps-privileges, belachelijk wordt bij zooveel heerlijkheid en in zóó hemelsch licht. In 't donker vallen alle verschillen weg? Hoeveel te meer in 't licht! In het waarachtige licht van onzen Kurios in glorie. Als de zón opgaat is mijn 20-kaars lampje niet meer beschaamd dan dat van 60. En dat van 60 niet minder. Er is maar één vraag in de kerk: wie spreekt conform het Woord?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen