Wereldraad van Kerken en Antichrist

Zonder in chiliastische droomerijen te vervallen, heeft de gereformeerde kerkmensch in de laatste jaren zich meer en meer bezig leeren houden met het laatste bijbelboek, 't Gold jaren lang als het moeilijkste; en ik geloof, desondanks, dat we verhoudingsgewijs er in den laatsten tijd dichter bij gekomen zijn dan bij de andere boeken der Schrift. Over heel de linie is de Schriftstudie opgeleefd; en de gereformeerde grondprincipes voor de uitlegging der Schriften hebben met name in zake de Openbaring van Johannes polemisch ons doen staan tegenover anderen, die in hun methode van uitlegging van dit laatste bijbelboek tegen die principes ingingen. Maar, ging zulk een antithetische bijbelbeschouwing vroeger niet steeds gepaard met positieve winst voor ons zelf, in den laatsten tijd is hierin verandering gekomen. Met name de arbeid, dien prof. Greijdanus aan de uitlegging van dit boek ten koste gelegd heeft — van het begin zijner ambtelijke loopbaan tot het einde toe, in drieërlei vorm, in hoofdzaken steeds zichzelf gelijk — heeft de vorming van een algemeene opinie omtrent de beteekenis der profetieën van dit boek in de hand gewerkt.

Met name inzake den Antichrist was dit noodig. Hoewel Greijdanus' exegese van bepaalde gedeelten der Apocalyps bij hem sterker dan bij iemand anders uit den gereformeerden kring heenwijst naar het wereldfenomeen, dat Roomsche. kerk heet, is toch door Greijdanus' invloed de gedachte, als zou de antichrist de paus van Rome zijn, als veel te lichtzinnig gebroken. Ons volk heeft den antichrist weer leeren zien als opkomende uit de „v o 1 k e r e n - zee", en samenhangende met een universeele wilsvorming, die zelf zou steunen op, en vergezeld zou gaan van een massasuggestie van het Wereld-Ministerie der (valsche) Profetie. En zóó kwam het, dat er in dezen , , apocalyptischen" tijd ook onder ons weer velen zijn, die zich met gescherpten blik van bijbel naar krant en van krant naar bijbel wenden.; vooral, als ze lezen van , .doorbraak", en van „volken-unie", en van het verdwijnen der souvereiniteit bij de gratie Gods (men oefent juist de zóó aangediende souvereiniteit uit „met" of , , door" anderen, of draagt ze gedeeltelijk over aan een combinatie van machten; de souvereiniteit is in beginsel al losgelaten). En als de U.N.O.

(Organisatie van Vereenigde Naties) zich gaat be-

moeien met de „opvoeding" (en aizoo komt tot de U.N.E.S.C.O.), dan letten zij des te scherper op, deze bijbel-lezers; zij realiseeren zich, dat we in de vijftig jaar, die verloopen zijn tusschen Wilhelmina' en Juliana, ook in dit land, dat niet v.eel meer te vertellen heeft, den antichrist als het ware tegemoet gesneld zijn.

In een circulaire van een boekhandel las ik onlangs, dat het maar goed was, dat er binnenkort wéér een boek van een barthiaan over het barthianisme kwam; want als nu al tusschen barthianisme en antichrist verband gelegd werd door den Reformatie-redacteur, wel, dan moest er toch ook eens precies verteld worden wat het barthianisme is. Vermoedelijk zullen juist de volzinnen van Barth, waar alles op vastzit, niet worden uitgeplozeji. Maar we vragen: is doorbraak niet een typisch programpunt van wie de massa niet meer wil laten denken uit de oude schemata, de oude dilemmatiek van ja en neen? Hebben niet' de mystieken én de anti-mystieken (Barth c.s.) zich tenslotte daarin vereenigd? En zal niet een doorbraak door de oude fronten heen het snelst werkend middel moeten zijn voor de antichristelijke concentratie eener alle souvereiniteit aan den „wereldwil" ontleenende uiterste macht?

Aan deze dingen dacht ik terug, toen ik onlangs in een artikel van H. Bordeaux, secretaris van The American Council of Christian Churches (Amerikaanschen Raad van Christelijke Kerken) de mededeeling trof, dat dr W. A. "Visser 't Hooft, barthiaan, en secretaris van den „Wereldraad van Kerken", promotor dus van de „oecumenische beweging", in een toespraak tot de in Oslo gehouden conferentie van Jonge menschen, de verzekering gegeven heeft, dat, indien maar eenmaal de Wereldraad van Kerken haar vollen wasdom zou bekomen hebben, ook organisatorisch, en contact zou gemaakt hebben met de krachten van den Internationalen Zendingsraad in een algemeene commissie, deze commissie dan zou trachten, te worden toegelaten tot de Vereenigde Naties als een organisatie van „klasse B”.

De Heer Bordeaux legt terecht hierbij den vinger. Hij f.egt: de verbeten strijd der modernisten tegen hen, die het zuivere evangelie nog prediken, ontving in Amerika nog pas een duidelijke illustratie in het optreden van den Federalen Raad in de Vereenigde Staten van Amerika. En, zoo voegt hij eraan toe: die strijd neemt nu wereld-afmetingen aan. Men wil van zulke commissies, als hierboven bedoeld, oprichten in binnen-en buitenland. Wat de zending betreft — zouden dan de bestuurders van zulke aan de U.N.O. onderworpen comité's kunnen uitmaken, wie wèl en wie niét zouden toe te laten zijn tot een bepaald zendingsveld, waar kerken konden opgericht worden en waar niet.

Wij voor ons gelooven dat dit meenens is: we zien reeds bepaalde bij den zendingsarbeid te .passeeren instanties zooveel mogelijk in deze richting werken. Heel de . wereld maakt zich gereed voor de laatste concentratie; en de ide(S der decentralisatie wordt dan ook prompt prijsgegeven door „Baain", het door Bavinck en geestverwanten bestuurde „zendingscentrum" der synodocraten.

Dat zulke grootscheepsche organisaties niet buiten de politieke spanningen kunnen blijven, zal ieder duidelijk zijn. Religie en politiek hangen ten nauwste samen. Pseudo-religie doet dus hetzelfde, maar stuurt natuurlijk in politiek verkeerde richting. En de oecumenische beweging, gelijk ze uitkomt in den Raad van Kerken etc. laat zich hierin niet onbetuigd.

Een bewijs hiervan vindt men aangehaald in het orgaan „Christian. Beacon" (XHI, 13, van 6 Mei j.l.). Daar staat een artikel in onder den titel „Rampant Pacifism", hetgeen zoo iets kan beteekenen als: Pacifisme door dik en dun. De „Federale Raad van de Kerken van Christus in Amerika" (Federal Council of the Churches of Christ in America) heeft door middel van zijn uitvoerend comité een „Program voor den Vrede" gepubliceerd. Het is, en dat zegt niet zoo'n klein beetje, aangeboden aan President Truman. Dr Walter W. van Kirk, een leidend pacifist, heeft bij gelegenheid van het daartoe gebrachte bezoek aan den amerikaanschen president het woord gevoerd.

De tekst van dit Program voor den Vrede staat in extenso opgenomen in hetzelfde nummer van genoemd blad. Er staan bizonder duidelijke uitspraken in. Het volk moet niet in een oorlog toestemmen. Oorlog kan vermeden worden. Het volk dient van de kerk weer een getuigenis te vernemen omtrent Gods rechtvaardige liefde tot ALLE MENSCHEN, en aangaande de realiteit van .een Christelijke wereld-vriendschap. Van de groote antithese schijnt men hier nooit gehoord te hebben, van het zetten van vijandschap tusschen Christus en Antichrist evenmin. Verder wordt uitvoerig gesproken over Rusland; zijn agressie wordt toegeschreven aan allerlei fouten bij niet-Russen hoofdzakelijk. En ds ethiek van de tegenover Rusland aan te nemen houding wordt grootendeels beheerscht door de in dit stuk beweerde goedgezindheid van Stalin en de zijnen. Het laatste zinnetje van het lange stuk loopt uit op de bewering, dat God door Christus alle menschen tot zich zoekt te trekken gelijk Hij ze ook wil trekken tot vriendschap onderling. Alle menschen.

Terecht plaatst de redactie van Christian Beacon hier allerlei vraagteekens. Met name bij de passage, waarin gezegd wordt, dat, als maar de andere landen Ruslands economische inzichten volgen, Rusland niet zal aanvallen. Erger naïveteit kan men zich moeilijk indenken. Als zelfs de Benelux-landen him economische aaneensluiting niet willen volbrengen zonder „cultiu-eele", en als „cultureele penetratie" tegenwoordig meteen beteekent „religieuse", en als „religieuse" wil zeggen „politieke", dan kan niemand zich wijs maken, dat Russische economie, kwam ze tot heerschappij, zou blijven staan bij economie, en niet zou doorstooten tot „cultiu'eele" totaliseering, ook inzake de religie. Geef Rusland zijn zin, en ge krijgt geen oorlog, zoo luidt het positieve advies. En het negatieve: geen oorlog, ook geen preventieven.

Dat de Wereldraad van Kerken het pacifisme (lees de weerloosheid) in de hand werkt, en door begunstiging van het socialisme het communisme in de hand werkt, is duidelijk.

Geen wonder, dat tegen dit anti-gouvemementeele politieke drijven van christelijken naam voerende pacifisten-oecumenici in Amerika verzet rees. Tegenover het manifest der bovengenoemden heeft de American Council of Christian Churches, bijeen te Atlanta, 6—9 Mei j.l. zich uitgesproken. In zijn Program for Freedom and Peace heeft het geconstateerd, dat het program der anderen gebaseerd was op de principes der pacifisten, en Rusland in de kaart speelde, door een politiek van weifeling en onzekerheid tegenover Rusland aan te bevelen. Het geeft getuigenis, dat tegenover Rusland dezelfde beginselen zijn te verdedigen als tegenover Hitler. In tegenstelling met het hierboven geciteerde manifest met zijn leuze van „geen verzoening met de oorlogsidee" stelt dit Program de leus van „geen verzoening met het communis^ m e". Het communisme, aldus dit een klare taal sprekende manifest, is niet in compromis te brengen met een of ander systeem van vrijheid. Het is een misverstand, als men den indruk wekt, dat het communisme dezelfde sociale doeleinden uastreeft als het Christendom.

Tot in détails daalt dan het manifest af. De hulp aan West-Europa is niet bestemd om dat gedeelte van Europa open te breken voor het socialisme, doch om het de kans te geyen zich te verdedigen tegen Rusland. Wachten op een tweede Pearl Harbour heeft geen zin: en het volk wijs te maken, dat Rusland stil zit, evenmin. l> aarom is het gevaarlijk, als in den naam van de christelijke kerken een socialisme gepredikt wordt, dat in feite het commimisme bevorderlijk is. Aldus dit amerikaansche contra-getuigenis.

Ons doel met het verhaal van deze dingen is niet in politieke détails te treden. Daairvoor ware dit artikel veel te kort. Want beide memories halen veel meer overhoop, dan wij in deze korte samenvatting laten doordringen tot de lezers.

Voor ons doel is het reeds voldoende, indien onze lezers weten:

a) dat de z.g. oecumenische beweging zich ten dienste stelt van politieke machten, die van de grondgedachten der Schrift en der christelijke belijdenis zich meer en meer losmaken;

2) dat het streven der linksche sn opdringende synodocraten, die „oecumenisch denken" identificeeren met „grootsch" en „forsch" en „dapper" denken" derhalve vrij dom is, en van een gevaarlijke naïveteit;

3) dat het tijd wordt, dat diegenen, die aan de christelijke belijdenis vasthouden, een ontmoeting in wereldverband gaan organiseeren. Niet in kerkverband; want dat kon eerst geschieden, indien over de kwestie der belijdenis ingrijpender gesproken ware dan Thans het geval is. Maar in een contact van ontmoeting en verkenning en hulpverleening, mede ter bestrijding dergenen, die onder den christelijken en kerkdijken naam een wereldpolitiek steunen, die de kerk naar den afgrond voert, door in de kaart van haar vijanden te spelen.

O neen, we zeggen niet, dat in zulk een debat de dilemma's principieel zuiver gesteld zijn. We leeren niet: Rusland is verkeerd, en dus is Amerika goed. Een wereldpolitiek van het natuurrecht is even gevaarlijk als het communisme met zijn evolutionistische of andere achtergronden. De grenslijn loopt voor ons besef anders dan tusschen: rood en anti-rood, communist en anti-conmnmist.

Maar, als „rood" en „communist" geholpen wordt door de „k e r k e n", dan passen we op. En blazen verzamelen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen