Buitenland.

Frankrijk. De synode der vrije kerken en de staatskerken, die onder de officieuse synodale organisatie z ij n.

De synode van de Unie der vrije kerken heeft dit jaar in deze maand haar vergadering gehouden te Clairac. Onderscheidene buitenlandsche kerken hadden afgevaardigden gezonden, maar ook de officieuse synode der Gereformeerde staatskerk had er zich laten vertegenwoordigen door den hoogleeraar Monod. Wat de hoogleeraar den 7den October in het midden der vergadering bracht, verdient wel vermelding, omdat het duidelijk wedergeeft, waarin de voorstanders der vrije kerken en die van de officieuse synodale organisatie in den boezem der staatskerk uit elkander gaan. »Gij, vrije kerken", zoo sprak de heer Monod, »zijt voorstanders van de vrije kerk uit gewetensdrang, maar wij zullen het zijn als de omstandigheden er ons toe dwingen; daarom wachten wij het oogenblik af, waarop het klokje van ons afscheid van den staat luidt.

De behoefte om onafhankelijk en vrij van den staat te leven, wordt nog niet algemeen en diep gevoeld", zoo getuigde de hoogleeraar. Toch meende hij, dat de banden, die reeds tusschen de twee kerken gevlochten waren, nauwer behoorden te worden toegehaald.

De vergadering heeft hierop geantwoord, met eenstemmig de volgende resolutie aan te nemen: »De synode, begeerlg zijnde om aan de broederlijke gevoelens, die in den laatsten tijd van weerszijden gekoesterd werden, uitdrukking te geven, besluit, dat van af den huldigen oogenblik voortaan de heeren predikanten, die behooren bij de officieuse synode der Gereformeerde kerken in Frankrijk, en de ouderlingen, die van die synode hebben deel uitgemaakt, van harte gaarne zullen toegelaten worden tot de openbare zittingen der synode met een raadgevende stem."

De eerste stap tot toenadering is dus gedaan door de synode der vrije kerken; denkelijk zal hierop meer volgen. Of wij er ons in verheugen kunnen? Wij voor ons meenen, dat een vereeniging van de vrije kerken met de Gereformeerde staatskerken, die een officieuse synodale organisatie hebben, weinig nut zal opleveren. Waren de vrije kerken over het algemeen getrouwer gebleven aan de beginselen der reformatie, dan zou ons oordeel anders luiden; doch daarvan is, helaas, niets te bespeuren.

Oorspronkelijk liet men in de vrije kerk niemand als lid toe, of hij moest kunnen getuigen »bekeerd" te zijn. Dit valsch beginsel heeft men in de praktijk laten varen, zoodat men nu tot het Avondmaal wordt toegelaten, door een eenvoudige belijdenis te onderschrijven. Hierdoor is een groot struikelblok uit den weg geruimd, doch wat zal een vereenigiiig baten tusschen de twee kerken, indien beide van Gods Woord zijn afgeweken? Mocht er van de Fransche broeders nog eens gezien worden, dat zij weder gaan vragen naar de oude, beproefde paden, welke te kwader ure verlaten zijn. De kerken, die daartoe mogen komen, zijn vereenigd in den Heere, en die eenheid zal zich dan ook naar buiten openbaren.

Bij al het zedenbederf, dat zich in Frankrijk openbaart, ook nog onlangs, doordat het openbaar werd dat vele hooggeplaatste lieden zich schuldig gemaakt hebben aan het verkoopen van ridderorden; bij het toenemen van de pornagraphische literatuur; bij het woelen der socialistische en anarchistische partijen, - zou het een verkwikking zijn, indien men wijzen kon, al was het dan maar op éen lichtpunt, dat geboden werd in de troiuv aan Gods Woord in de Gereformeerde kerken. Doch in plaats daarvan merken wij op, dat de kerken hoe langer hoe meer afwijken; zóo zelfs, dat velen, die den naam van orthodoxen dragen, er op uit zijn om de kloof, die ontstaan is tusschen Evangelischen en liberalen, te dempen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen