Voor Kinderen.

Na vele dagen.

IV.

’t Zou voorzeker geen wonder zijn geweest als Lange Benjamin, na zulk een treurige belooning zijner eerlijkheid, voor goed van het onderwijzen had afgezien, en ook de anderen voor dat vak den schrik hadden gekregen. Doch 't was niet zoo Het werk ging zijn gang; alleen wat meer in stilte. De zwanen pasten nu wel op, dat ze niet meer voor hun deuren zaten te lezen. Maar daarachter deden zij het met evenveel ijver als vroeger.

Hoe geheim men echter ook te werk ging, geheel verborgen kon dat niet blijven, Nu hier dan daar betrapte de opzichter een neger, die bezig was een stuk papier te bsstudeeren, waar letters op stonden, en de blanke drijver wist dan alles. Te meer werd hij er over vertoornd, omdat hij wel bemerkte hoe 't getal leesgragen al grooter werd.

Weer werd Lange Benjamin geroepen en was het einde van de zaak, dat hij opnieuw een geeseling kreeg, nog erger dan de vorige. Nu zal hij er wel genoeg van hebben, dacht de opzichter. Maar neen. Onze neger droeg het onverdiende lijden met geduld; misschien had hij dat reeds uit des Heeren Woord geleerd. Maar zoodra mogelijk hervatte hij zijn taak en ging weder aan het onderwijzen. En daar de leerlingen op hun beurt ook zoo deden, was er ten slotte bijna niemand op de plantage die niet, al was het dan ook gebrekkig, lezen kon.

De opzichter merkte nu wel, dat er niet aan te doen was Het zaadje door den soldaat uitgestrooid werd langzamerhand een boom. Het brood of graan door hem uitgeworpen werd na vele dagen gevonden. Dat gaat zoo niet, dacht de booze opziener. Hij beklaagde zich bij den heer der plantage en vroeg, of deze goedvond dat Lange Benjamin werd verruild voor een anderen slaaf. Dan kon de eerste worden gezonden naar de plaats waar de ander vandaan kwam en de laatste Benjamin opvolgen. De heer vond het goed, en binnen een paar weken moest Benjamin vertrekken.

Zoo was dan de goddelooze opzichter van zijn ergernis bevrijd, maar als hij dacht nu ook het goede werk te hebben verbroken, bedroog hij zich. Dat gaat meer zoo. Als de Heere God een vuur ontsteekt waarbij zich k velen komen warmen en koesteren, dan komt d vaak de duivel en schopt het vuur uiteen, s zoodat de spranken en kolen rondstuiven w Maar dan bederft hij 't juist voor zichzelf Want het overal rondvliegend vuur maakt, dat l wijd en züd de vlammen zich verspreiden en de warmte tienmaal grooter wordt dan vroeger.

Zoo ging 't ook hier. Nog niet lang was Lange Benjamin op de nieuwe plantage geweest, of hij handelde weer volgens de belofte aan zijn leermeester gedaan, en zocht een leerling uit. Om kort te gaan: wat pas was geschied werd herhaald. Wel werd er scherp op Benjamin gelet, want men wist zeer goed waarom hij geruild was, maar de negers waren slim. Toen nu de eigenaar der plantage op zekeren tijd merkte, dat het leeren al lang .in stilte plaats vond, werd hij eerst wel toornig, doch spoedig bedacht hij, dat het hem toch eigenlijk niet hinderde wat zijn slaven in hun vrijen tijd uitvoerden. Slechter waren zij er F niet op geworden. En dus liet hij 't maar begaan zonder iets te zeggen. Weldra was ook hier 't getal lezers groot.

Niet lang nadat Benjamin op zijn nieuwe verblijfplaats wa^ aangekomen, gebeurde er iets, dat in vele dingen een geheele verandering zou brengen, l3e Christenen in Europa namelijk hadden zoolang aangehouden, totdat ten laatste besloten werd, dat de slavernij zou worden afgeschaft. Na veel pratens kwam het daar dan ook toe. De eigenaars kregen het geld, dat zij voor de slaven betaald hadden en de negers werden vrij verklaard Voortaan mocht niemand meer menschen koopen, verkoopen of in zijn bezit houden, Gij begrijpt hoe blijde de negers waren — als Israël bij den uittocht uit Egypte — toen het juk der dienstbaarheid van hun schouders werd genomen. Zij juichten van vreugd, en die den Heere kenden dankten God voor zulk een groote verlossing.

{Slot volgt.)

DROEVIG.

Op zekeren dag klopte een bedelaar aan de deur van een heerenhuis in een dorp, en vroeg een aalmoes.

»Hoe komt het dat gij moet bedelen, " vroeg de heer die zelf opendeed; »gij zijt toch nog jong en sterk."

»Hebas, " antwoordde de bedelaar, »ik heb alles verloren door een zwaren brand. Zoodra

ik geld heb om 't noodige aan te koopen ga ik weer aan 't werk. Ik woon in het dorp N."

Nu was de heer wel eens door rondtrekkende bedelaars bedrogen. Hij vreesde weer zoo iets en vroeg dus:

»Hebt gij dan ook een papier of zoo bij u, waarin de burgemeester van het dorp of iemand anders verklaart, dat al wat gij vertelt wezenlijk waar is.''

„Och mijnheer, " hernam de zwerver met tranen in de oogen, „ik heb zoo'n papier gehad. Maar ziet gij toen alles verbrandde is dat ook verbrand."

Of hij toen een aalmoes kreeg, moeten de lezers maar eens raden.

Een opmerking

maakt onze lezer J. V. te O. W. omtrent »denken om" en „denken aan". Het eerste zegt hij geldt voor zaken, het tweede voor personen, maar er zullen wel uitzonderingen zijn. Als men dit laatste heel sterk neemt is de opmerking in 't algemeen best te gebruiken. Evenwel, wat we de vorige maal zeiden dient er bij onthouden. »Denken om" is veelal 't zelfde als „zich herinneren", »niet vergeten''. Als b V. de bediende een fooi krijgt waar hij 't niet had durven verwachten, zal hij zeggen: »Ze hebben toch ook om mij gedacht". Denken om behoort meer tot de alledaagsche spraak, denken aan tot de boekentaal. Die laatste, als zij wat meer in het deftige of verhevene komt, gebruikt het voor personen en zaken beide.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen