Henri Arnaud.

de leider der Waldenzen in Ï689.

Bij den berg Servin opnieuw aangevallen, slaat Arnaud de Piemonteesche troepen in een slag, die 7 uren duurt, en trekt het dal van St. Martin in. Maar niet allen hebben hetzelfde onwrikbaar vertrouwen op God en denzelfden bezielden moed voor den strijd als hij; als op het einde van October de Waldenzen de vesting Aiguille, waar zij hunne ammunitie bewaren, verliezen, verlaten zeer vele Fransclie Refugié's, »hoewel in tranen wegsmeltend", de zaak der vrijheid, omdat zij haar voor verloren houden. Reeds tevoren is Turrel, die tot militairen aanvoerder in de geheele onderneming gekozen was, met eenige mannen stillekens weggeloopen, daar hij de vreeselijke vermoeienissen moede was; in zijne plaats was Odin gekomen. Nu roept echter Arnaud op het einde van October 1689 de strydgenooten in een krijgsraad samen en wijst hen op éen, nog open reddingsweg, een tocht van al de gewapenden naar de Balsille. Bit is, zooals wij reeds tevoren gezegd hebben, een tusschen den Col Pis en den Col Guigninude gelegen steile rotshoogte aan het boveneinde van het dal van St. Martin; zij vormt, zoo geïsoleerd als zij daar staat met haar steile rotswanden, een natuurlijke vesting. Hierheen trok Arnaud met nauwelijks 400 man, de rest van zijn leger, om er den winter van 1689 tot 1690 door te brengen. Het opklimmen ging met zoovele moeilijkheden gepaard, dat Arnaud, bij den terugblik hierop, later schreef: »Wie die plaatsen niet gezien heeft, kan zich de gevaren (die zij bij het opklimmen te overwinnen hadden) niet voorstellen; en wie ze gezien heeft, zal dezen tocht voor eene verdichting houden; desniettemin is het de zuivere waarheid. En men kan er bijvoegen, dat, toen de Waldenzen, deze plaatsen, die zij bij nacht overgetrokken waren, bij dag gezien hadden, zooals dat in het vervolg meermalen voorgekomen is, hun de haren zijn te berge gerezen.

Hier vestigden zij zich in tachtig in de rotsen gemaakte halvormige kasematten, die voorzien waren van een soort afvoerbuizen voor het ailoopen van het water. Zij leefden, volgens Arnaud's eigen zeggen, »als de dooden op stroo gelegen.'' Mondvoorraad hadden zij echter genoeg, daar zij ook gedurende de belegering eenige uitvallen in het dal konden doen. De versterking van de Balsille bestond in zeventien terrasvormig opklimmende, uit boomstammen en daarvoor gelegde rotsblokken vervaardigde schansen, die onderling door bedekte gangen verbonden waren. Na een in November gedane poging der Franschen, om de Balsille in te nemen, die hun op een verlies van 63 man te staan kwam, liet men de helden den geheelen winter met rust. Arnaud versterkte de zijnen door geestelijke toespraak tegen de verlokkingen tot den afval, die in brieven van hunne bloedverwanten hun gedaan werden. En ook het feit, dat in Januari 1690 brieven, voor den bevelhebber der vesting Mirabouk bestemd, onderschept waren, waaruit bleek, dat de goede verstandhouding, welke tot nu toe tusschen Frankrijk en Savoye geheerscht had, begon te wankelen, gaf den belegerden moed, om aan de gedachten van versaagdheid niet toe te geven. Maar het kwam tot geen eigenlijk gezegde breuke tusschen de beide hoven, en zoo geschiedde het, dat in April 1690 de oude vijand der Waldenzen, Catinat, een geduchten aanval op de Balsille kon voorbereiden. Zeker van zijne overwinning had hij op muildieren een groote menigte strikken, waaraan de »Barbets" moesten opgehangen worden, en een aantal beulsknechten meegenomen. Maar ofschoon hij den len Mei door 7000 man den berg liet beschieten, moesten zij zich toen, daar zij in het geheel geen terrein wonnen, na ontzaglijke verliezen, terugtrekken. Den 2en

Mei liet hij den storm onder Parat hernieuwen, die, nadat hij des morgens zijnen manschappen pralend toegeroepen had : »Kinderen ! nog vandaag zullen wij in de schansen overnachten", ook werkelijk des avonds zwaargewond als gevangene in de schansen gebracht werd. Maar de positie der Waldenzen werd een critieke, toen Feuquières, die in Catinat's plaats het commando overgenomen had, zwaar geschut liet aanrukken, waartegen de schansen niet bestand waren. Den i4en Mei trokken zich de Waldenzen naar het hoogste punt hunner vesting, Cavallo la Bruna, terug en den volgenden nacht verlieten zij hunne vesting, met handen en voeten zich steunende, aan boomwdrtelen zich vasthoudende, op iedere vooruitspringende oneffenheid staande door een op een schoorsteen gelijkende bijna loodrechte spleet, die naar de diepte leidde. De vijand vond des morgens de adelaars uitgevlogen. Weder moest nu het moedige hoopje zich voorstellen, over berg en dal gejaagd te worden, toen onverwachts de hertog gevolmachtigden aan de Waldenzen zond, die hun vrede en vergeving verkondigden, Dit geschiedde den iSden Mei 1690.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen