Doodstraf.

Van de actie op politiek gebied, om tot herstel van de doodstraf te geraken, nam ons blad geen notitie.

Het lag niet op onzen weg dit te doen.

Wel echter behoort het tot de sfeer onzer werkzaamheid, om de uitlegging van Gen. 9:7 na te gaan, inzooverre ze met deze actie in verband staat.

Vandaar een enkel woord over een advies, rakende die uitlegging, door den heer De Savornin Lohman gegeven.

Hij schreef desaangaande aan de Avondpost dit:

Over het recht der Overheid om de doodstraf toe te passen heb ik mij uitvoerig uitgesproken in de zitting van de Tweede Kamer op 26 Oct. 1880. Het toen gesprokene drukt grootendeels nóg mijne meening uit.

Hoewel het recht der Overheid erkennende.^ kan ik nochtans niet meegaan met de tegenwoordige beweging welke m. i. op onjuiste beweegredenen berust. Dat door de wederinvoering van de doodstraf de veiligheid zal bevorderd worden, acht ik geenszins bewezen.

In den bekenden tekst uit Genesis kan ikalleen het recht der Overheid lezen om den doodslager het leven te benemen; het kan, dunkt - mij, nimmer de bedoeling van dat woord geweest zijn, altijd en overal aan den mensch de verplichting op te leggen om den doodslager te dooden, onverschillig onder welke omstandigheden hij het feit pleegde; onverschillig ook of hij handelde in drift; na provocatie; zonder eigenlijke bedoeling om te dooden; dan wel met voorbedachten rade, en uit de laagste motieven. Naar de oudste wetgeving in Israël kon alleen de doodslager uit onvoorzichtigheid zich aan de bloedwraak onttrekken. Zij, die zich op Genesis IX : 4 als op een stellig voorschrift beroepen, toepasselijk overal en in alle tijden, hebben geen recht één enkele uitzondering toe te laten; tot dusver echter schijnen ook zij voor deze consequentie terug te deinzen. Zoolang zij dit doen, schijnt mij het eenvoudige beroep op Genesis ongerechtvaardigd.

Ons interesseert hierin alleen de bewering, dat indien de regel in Gen. 9; i gesteld

ook maar één enkele uitzondering toelaat, hier geen voorschrift kan gegeven zijn, dat overs2 en te allen tijde van toepassing is.

Mogen we nu vragen: Als in de Tien Geboden staat: Gij zult niet dooden, Gij zult niet stelen, — zijn dit dan of zijn het niet, stellige voorschriften, die overal en te allen tijde van toepassing zijn?

Ongetwijfeld.

Maar kan daarom nu gezegd, dat deze voorschriften nooit één enkele uitzondering toelaten?

Kan zelfverweer, kan het verweer van het leven van vrouw en kind, u niet noodzaken een woestaard te dooden?

Hier is dus reeds meer dan »de ééne enkele uitzondering".

Maar zal nu daarom iemand ooit zeggen, dat het: Gij zult niet dooden, geen eisch blijtt die in elk strafwetboek moet staan? .

Het verschil van opvatting ten deze spruit o. i. hieruit voort, dat een Goddelijke ordinantie en een artikel van een menschelijk strafwetboek verschillen.

Verschillen niet daarin, dat de Goddelijke ordinantie minder volstrekt, maar dat ze juist omgekeerd in gansch votstrekten zin geldt, en dat juist daarom voor elk land en in eiken tijd een nadere, een practische formuleering noodig is, om deze ordinantie in het strafwetboek van dat volk, en voor dien tijd, tot haar recht te doen komen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen