Buitenland.

Zwitserland. Uit de stad van Calvijn. De heer Favon, de Rochefort van Geneve, is dezer dagen tot Staatsraad gekozen, en dit wel met een groote meerderheid van stemmen. Dit feit verontnist hen die het goede voor de stad zoeken ten zeerste. Evenals Rochefort, kan hij met uitgezochte woorden beleedigen en beschikt hij over een welversneden pen. In zijn politieke loopbaan was hij het meest in zijn kracht toen hij een campagne opende tot behoud van de officieele huizen van ontucht. Zij die de opheffing der bordeelen aan de orde hadden gesteld, moesten het onderspit delven. Favon won het pleit. Nooit schrijft hij beter en met meer vuur dan wanneer het er op aan komt om allerlei dingen te verdedigen die in strijd zijn met den nationalen geest van Geneve, als Kurzaal, café-chantants, speelhuizen enz. De invloed van dezen man zal zich nu ook in de raadszaal des lands laten gelden.

Wanneer men nu weet dat dezelfde menschen die Favon op het kussen geholpen hebben, ook kiezers zijn voor ambtsdragers in de nationale kerk, zonder dat het mogelijk is onder hen eene schifting te maken, dan begrijpt men hoe in Geneve de quaestie van scheiding van kerk en staat of liever van de vrijmaking der kerk aan de orde is.

Wij hebben reeds in dit blad medegedeeld, dat de hulpprediker van de nationale kerk de heer Fr. Thomas die kerk heeft verlaten.

Deze stap werd gedaan in overleg met een groep belijders in de nationale kerk, die zich tot eene vereeniging hebben geconstitueerd, ten einde eene verandering in den kerkelijken toestand te weeg te brengen. Deze vereeniging heeft een brochure in het licht gegeven, welke bestond uit verschillende toespraken van den hoogleeraren Barde en van den predikant Thomas die zij gehouden hebben in een samenkomst welke bijeengeroepen werd om den nood der nationale kerk te bespreken. De hoofdtoon dier redevoeringen is, dat het ondoenlijk is om jaar in jaar uit te berusten in den abnormalen, gevaarlijken, valschen toestand waarin de nationale kerk verkeert. Zij die vroeger het vaandel van de onafhankelijkheid der kerk hebben ontplooid, hebben deze voorzichtiglijk in het foudraal gedaan.

Men spreekt er niet meer over. Men is er in gaan berusten, dat men deel uitmaakt van eene kerk, die geene kerk meer is of die de kenmerken der ware kerk steeds meer gaat missen; men kan zich er in vinden dat belijders en bestrijders onder hetzelfde kerkelijk dak wonen.

De nationale kerk verliest eiken dag iets van zijn invloed op de volksmassa, vooral op de mannen die steeds meer van haar vervreemd \ worden. Op deze manier spreekt de brochure. Daarom willen de heeren Barde c. s. eene vereeniging vormen, volstrekt geen kerk, waarvan allen lid kunnen worden, die de nationale kerk los willen maken van den staat. Als men lid wordt van die vereeniging, behoeft men volstrekt niet de gemeenschap, waaraan men verbonden is, te verlaten. De vereeniging wil de bevolking bewerken. Daarom zal er een plaats voor het houden van godsdienstoefeningen gezocht worden, men zal een of twee predikanten aanstellen; de vereeniging zal haar geloof uitspreken in eene korte eenvoudige belijdenis.

De vereeniging zal aanstonds ontbonden worden, zoodra de scheiding van kerk en staat verkregen wordt, en men alsdan eene nieuwe kerk ziet verrijzen, die het geheele volk zoekt te omvatten.

Dat de leden der vrije kerk deze beweging met sympathie begroeten, spreekt vanzelf; maar men begrijpt ook dat zij zich afvragen : waarom komen de leden der nieuwe vereeniging niet tot ons over ? In de vrije kerk vinden zij toch alles, wat zij kunnen verlangen.

Maar die vrije kerk heeft den naam van „enghartig" te zijn en daarom wil men zich niet bij haar voegen!

Wij verblijden ons in deze beweging al doet het ons leed dat de leiders blijken geven van onbekendheid met de eerste beginselen van het Gereformeerd kerkrecht.

Zich niet willen constitueeren als kerk en toch godsdienstoefeningen houden, sacramenten laten bedienen, predikanten beroepen ... het is niet te verdedigen. Zeggen dat de nationale kerk geen kerk meer is en wachten op hare reformatie, het is een dwaasheid. En dan het opstellen van een „geloofsbelijdenis" door een vereeniging! Waarom zich niet geplaatst op den grondslag van de belijdenis der Gereformeerde kerk ?

Maar dat men toont geen vrede te hebben met een z.g. nationale kerk waarin ieder stemrecht heeft, die burger is van den staat, onverschillig hoe hij denkt over de eeuwige dingen, dit stemt ons tot dankbaarheid. We kunnen ons . voorstellen dat er belijders in Geneve gevonden worden, die den weg der separatie niet op willen, maar dien der doleantie wenschen te betreden. Doch dan moeten zij de nationale kerk kunnen aanvaarden als een ware kerk, die alleen van de strikken van den staat behoeft bevrijd te worden, om zich als een kerk van Jezus Christus te kunnen openbaren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen