Aangedaan met kracht uit de hoogte.

Uit de binnenlanden van Afrika, liet de bekende David Livingstone tot de kerk van Christus een roepstem uitgaan, die om erbarming vroeg voor de groote menigte heidenen, welke daar gevonden werden. Die stem vond haar echo in de bede van Stanley, toch niet te toeven met het uitzenden van predikers des Evangelies. Immers had hij op zijn reis van Zanzibar dwars door Afrika in de duizend dagen, die deze duurde, geen enkelen Christen ontmoet. Die bede en die roepstem vonden weerklank in het hart van velen. Allermeest in het hart van Herry Richards, een Engelschman, die in 1879 met een vriend en strijdgenoot vertrok uit Europa naar Zanzibar. Van daar begonnen dezen nun tocht door Afrika heen, totdat zij kwamen te Banza Manteke, dat op 150 mijlen van de Congorivier gelegen is, en vestigden daar een zendingspost, omdat het een middelpunt vormde van verscheidene dorpen, allen bewoond door menschen, die de vreemdelingen vriendelijk ontvingen. Die vriendelijkheid was wel haast het eenige goede, dat van deze menschen te zeggen was. Overigens toch waren zij verzonken in de zonden des heidendoms, roofzucht en leugenachtigheid. Doch dit kon de zendelingen niet afschrikken. Zij ondervonden echter spoedig, dat de be gonnen missie niet-op rozen ging. Vooreerst nam de dood een^ der missionairen spoedig weg, zpodat Richards zich in September 1879 geheel alleen bevond op het arbeidsveld van Eanza Manteke. In de tweede plaats moest Richards trachten zich de taal des volks, waaronder hij was komen wonen, eigen te maken, een werk, dat zeer zwaar was, daar hij zelfs geen alphabet, geen taalleer vond. Hoe geheel anders ging het op den Pinksterdag der Christelijke kerk, toen de apostelen de groote werken Gods verkondigden en ieder der hoorders ze in zijn eigen taal hoorde prediken. Deze buitengewone gave der vreemde talen echter heeft de Heilige Geest niet lange in Christus' kerk bewaard. Richards moest op de gewone wijze de taal zijner Afrikanen leer^n. Wat hij hoorde schreef hij op het geluid afgaande, met de letteren van zijn taal op. Daarna beproefde bij de beteekenis der opgevangen woorden te leeren kennen, 't Duurde soms drie maanden eii langer, eer hij de beteekenis wist. Eindelijk kon hij zich verstaanbaar maken in de taal des volks, stelde een spraakleer saam en vond een letterschrift uit. Natuurlijk begon hij nu den Bijbel te vertalen. Tegelijk sprak hij den heidenen van God en zijn Woord, zich bepalende bij het Oude Testament en de verhalen van schepping en zondeval. De diepte van hunne schuld wilde de zendeHng deze menschen doen 'begrijpen, maar vier jaren later was hij nog geen stap vooruitgekomen met hen. Zondaars voelden zich niet diegenen, welke ziekten, ongeluk en tegenspoed voor tooverij hielden en Njambi niet eerden, omdat die in hunne oogen geen goede god was. Neerslachtig over het mislukken van zijne pogingen om zijne hoorders hun eigen toestand te doen inzien, nam hij den raad in van vrienden, wat hij t«ch doen moest, om meer gehoor te krijgen. Volgens hun advies begon hij met voor de heidenen de Tien Geboden te vertalen en te verklaren.

Zij vonden de wet zeer mooi, maar achtten zich er niet schuldig aan. Wat een stompzinnigheid! Wat eene onkunde ! Teleurgesteld begon Richards opnieuw te onderzoeken, of hij niet bij zijne prediking eene andere methode moest volgen. En wat bleek hem toen? Dat hij daarbij te veel gezien had op den ipvloed en de kracht zijner woorden. Van zijnen arbeid had hij vruchten verwacht en vergeten dal, zou er bekeering komen, er kracht uit de hoogte moest komen, als in de dagen de apostelen. Hij zag nu van zich zelven af en zocht den Heére, Hem vuriglijk biddende zijn werk te doen en den Heiligen Geest uit te storten. Tegelijk begon hij het Nieuwe Testament te vertalen en wel het Evangelie van Lukas. Wat hij vertaald had, las hij zijnen bezoekers voor. En ziet, nu bemerkte hij bij de heidenen meer aandacht. Doch daar kwam een nieuwe moeielijkheid. Gekomen aan Luc. 6 : 13 durfde hij de woorden: Geef aan een iegelijk, die u vraagt, " niet te vertalen en voor te lezen aan de Afrikanen, overtuigd, dat zij dan zouden gaan vragen al wat hij had. En hoe zou hij dan doen? Moest hij niet weigeren? Na lange worsteling besloot hij eenvoudig voort te gaan met de vertaling en voorlezing van Lucas, dus ook van de woorden, die hem zorg gebaard hadden. Zeker, dat de Heere zou voorzien. Wat hij gevreesd had ge.r beurde. Nauwelijks had hij Lucas 6 : 13 voorgelezen, of zijne hoorders begonnen hem te vragen wat zij wilden. Hij gaf en gaf zoolang, totdat zij beschaamd waren over de gehoorzaamheid van den dienaar Gods aan diens Woord. De genade werkte in hen, vooral toen hij hun het lijden en sterven van den Christus voorlas. „Jezus zou nooit gestorven zijn, als wij geen zondaren geweest waren. Het was om uwe en mijne zonden dat Hij stierf", waren woorden, die een diepen indruk op de mannen en vrouwen van Banza Manteke maakten. Langzamerhand zag de arbeider vruchten op den zendingsarbeid. „De Heere deed toe tot de gemeente die zalig werden." Vervolging bleef niet uit, maar tegen de kracht des Geestes vermag geen macht van Satan en wereld. Velen gejoofden en werden gedoopt. Hunne afgoden brachten zij samen om er een vreugdevuur van te ontsteken, terwijl uit menig hart de belijdenis vloeide: Ik geloof, dat Jezus mijne zonden weggenomen heeft. Ik geloof dat Hij mij gered heeft."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen