Buitenland

Frankrijk. Scheidin g van Staat. Kerken

III.

In de Gereformeerde kerk van Frankrijk, die tot hiertoe aan den Staat verbonden was, is de vraag opgeworpen, of de sedert dertig jaren bestaande verwijdering tusschen orthodoxen en liberalen do»r de scheidirg van kerk en staat niet zou worden tot een officieele breuk, waardoor verbrokkeling der Protestantsche krachten in het leven zou worden geroepen. Blijft de tweespalt tusschen orthodoxen en liberalen bestaan, dan kan men volgens sommigen vooruitzien, dat vele gemeenten moeten opgeheven worden. Daarom hebben zich op den 2isten en 2 asten November 1.1., toen men met zekerheid voorspellen kon, dat de scheiding van kerk en staat voor de deur stond, de vertegenwoordigers van de liberale gemeenten te Montpeliier ver eenigd. Op die veigadcring werden twee zeer gewichtige besluiten genomen. In de eerste plaats deden zij, die tot hiertoe niets hadden willen weten , van een geloofsbelijdenis, de volgende verklaring van beginselen hooren: „Aan den vooravond van de scheiding der kerken van den staat verklaren wij, Gerefor meerde protestanten, in getrouwe aansluiting aan dien geloofs-en vrijheidsgeest, voor welken onze voorouders geleefd en geleden hebben, dat elk lid der kerk het recht en den plicht heeft uit de Schrift en uit de vrome ervaring zijn geloof en zijn geloofsleer te putten. Wij zijn vol vreugde bij de gedachte, dat wij in ezus Christus de hoogste gave Gods bezitten, J den Heiland, die door zijn persoon, zijn leer, zijn heilig leven, zijn offer, zijn overwinning over den dood aan de kinderen des hemelschen Vaders gedurig de noodige kracht mededeelt, om reeds op aarde aan de gerechtigheid en de liefde de overmacht te geven over alle individueele en collectieve openbaringen van het kwaad. Allen, die bij God in de gemeenschap van Jezus Chribtus de vergeving der zonden, de kracht tot zedelijkheid, troost in lijden en eeuwige hoop zoeken, openen wij broederlijk onze kerken, boven wier poorten wij altijd het ware Protestantsche wachtwoord plaatsen zullen: Evangelie en Vrijheid."

Nog gewichtiger dan deze verklaring, was het verdere besluit, waarbij zij, met het oog op het 2; evaar van verbrokkeling bij den nieuw ingetreden toestand, verklaren, dat zij als symbool der Gereformeerde keik van Frankrijk, die geloofs verklaring aannemen, die door de meerderheid van de Synode van 1872 aangenomen werd, zonder het evenwel een eliminatorisch karakter te geven, en zonder zich te verplichten de revisie van dit symbool op de volgende nationale Synode te begeeren; en dit om hun orthodoxe broeders een bewijs van de oprechtheid hunner vredelievende gezindheid te geven. Tegelijk willen zij, dat aanstonds na de scheiding van kerk en staat, een algemeene vergadering van alle kerkeraden en consistoriën gehouden worde, om over de verdere organisatie der geheele Gereformeerde kerk te beraadslagen.

Het is duidelijk, dat de liberalen aan de zoogenaamde centrumpartij van de orthodoxen willen tegemoet komen. Deze centrumpartij heeft al jaren lang naar een verzoening met de liberalen gestreefd.

Wat zullen nu de mannen doen, die noch tot de centrumpartij, noch tot de liberalen behooren ? Wij hopen, dat zij de te kwader ure losgelaten historische lijn weer zullen opvatten, en weder de banier zullen gaan opheffen van de belijdenis van La Roebelle. Dit is, dunkt ons, voor de orthodoxen in Frankrijk de meest gewenschte oplossing, doch wij vreezen, dat men zich tot dit standpunt niet zal weten op te heffen.

Ook in de Roomsche kerk heeft de scheiding van kerk en staat de geesten wakker geschud. Volgens officieele kerkelijke berichten is het religieuse bewustzijn zóó bij de menschen verminderd, dat in vele voorsteden van Parijs, twee derden der kinderen niet meer gedoopt worden, terwijl het getal der gezinnen, die nooit de kerk bezoeken, zoowel in de steden als op het platteland toeneemt. Met het oog op dezen toestand, heeft de bekende redacteur van de Revue des deux Mondrs, F. Btunetière, die van de scheiding van kerk en staat geen wederopleving van het godsdienstig leven, maar veelmeer het tegendeel verwacht, in een artikel: „Wanneer de scheiding aangenomen is, " de volgende voorstellen gedaan : Er moet aanstonds een algemeene vergadering van de bisschoppen samenkomen, om een eenstemmig optreden der Roomschgezinden te verkrijgen. Van te voren moeten de 17 vacante bisdommen door den paus van bisschoppen voorzien worden. Later behooren de bisschoppen door den paus benoemd te worden, uit een voordracht van drie personen, die een commissie van priesters der vacante diocese hem zal voorstellen, zonder echter nog aan die genoemde personen absoluut gebonden te zijn. Zoo geschieden ook in het vrije Noord Amerika de bisschopsbenoemingen sedert 20 jaar. De vergadering der bisschoppen zal dan te beslissen hebben over de aanneming en de organisatie van de in artikel IV der scheidingswet voorgeschreven cultusvereenigingen. In den laatsten tijd hebben ook bisschoppen aangeraden, vrije gemeentevereenigingen op te richten, om een gevaar te ontgaan, dat volgens de wet de cultusvereenigingen bedreigt. Brunetière raadt zulke gemeentevereenigingen af en toont aan, hoe de cultusvereenigingen geheel in de handen van den bisschop gebracht kunnen worden. Het bewijs dat men gebiecht heeft en het bewijs dat men voor een geheel jaar een plaats in de kerk gehuurd heeft, zullen o. a. als waarborg dienen, dat geen onkerkelijke leeken de kerkegoederen tot zich trekken.

Brunetière spreekt voorts over de vrijheid van onderwijs, welke de kerk hebben moet cm hare priesters op te leiden, en welke men ook noodig heeft voor de Christelijke bijzondere school, die men tegenover de godsdienstlooze stantsschool moet plaatsen. Ook ontraadt hij den bisschoppen zich met de politiek te bemoeien. Ten slotte klaagt hij er over, dat men het concordaat heefi opgeheven, hetwelk men had kunnen verbeteren; dat men het volk niet heeft willen hooren, en dat men 40 miljoen van den eeredienst heeft geschrapt, die de regeering tcch op zich genomen had te betalen, als een vergoeding voor de door den Staat genaaste kerkelijke goederen. De geheele nieuwe wet moest een „confiscatiewet" genoemd worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen