„Zoo wordt nochtans de inwendige mensch vernieuwd”..

Daarom vertragen wij niet; maar hoewel onze uitwendige menich Terdorven wordt, zoo wordt nochtans de inwendige vernieuwd van dag tot dag. 2 Cor. IV : 16.

't Sprong in het oog, hoe P«.ulus bij het klimmen van ïijn jaren, èn bij het meerdere leed, dat hem, toen hij ouder werd, overkwam, zich in 't leven van de wereld hier beneden almeer vervreemd gsvoelde, en tot de wereld die daarboven bij God is, zich te meer voelde aangetrokken..

Kras spreekt hij dit voor de schare der geloovigen van Corinthe dan ook uit. Hij voelde dat zijn uitwendige mensch almeer verdorvtn werd, maar tegelijk wa» het lijn gelukkige en zalige bevinding, dat de inwendige mensch in hem vernieuwd werd van dag tot dag.

Nu greep dit bij den apostel op zeer sterke wijze plaats. Hoe verder hij voortschreed en hoe ouder hij werd, aan te ernstiger vervolging stond hij bloot. Hoe ve? der en breeder zijn apostolische werkzaamheid zich uitbreidde, de» te meer gevoelde hij zich van allen kant door' de tegenstelling tusschen het burgerlijke en het Christelijke leven aangegrepen. Maar al te vaak kwam dan ook het verlangen in hem op, dat aan zijn bange worsteling een einde mocht komen. Zijn naderend sterven schrikte hem niet 'meer af, doch trok hem veeleer aan. En nu gevoelde hij wel, hoe zijn uitwendige mensch uitgeput geraakte en spoedig in zou zinken, doch in stee van hem schrik aan te jagen, boeide hem veeleer die naderende stervensure. De verdrukking die hij leed, was wel ernstig, doch ging haast voorbij, en dan zou de uitkomst zijn »een uitnemend gewicht der heerlijkheid." En dit nu voelde hij komen. Hierin voelde hij zich rijk. En het was met het oog hierop dat hij 't uitsprak, hoe s hij zich inwendig vernieuwd gevoelde van dag tot dag." Met de jaren klom zijn besef van innerlijke zaligheid. Het uitwendig leven stierf almeer voor hem af, maar het innerlijke zieleleven ontplooide zich steeds rijker. En zoo overweldigend genoot hij hieronder, dat hij 't uitsprak, hoe hij als van »dag tot dag" in het verborgen leven zijner ziel vernieuwd, verjongd en verrijkt werd.

Nu kunnen we deze heerlijke zielservaring van den apostel uiteraard nimmer in gelijken graad van heiliging op onszelven toepassen. Tot op zekere hoogte was en bleef Paulus tot aan zijn sterven toe een uitzondering. Doch al mag dit nimmer Kit het oog verloren, de proef op de SQm levert toch gedurig opnieuw het iiewijs, hoe 't klimmen der jaren een toeneming van innerlijke zielskracht met zich kan brengen.

Gedurig weer ontmoet ge een oudere van dagen, die almeer den strijd des levens volstreden heeft; nu allengs tot innerlijke harmonie is gekomen; van de vroegere verzoekingen zich nu verlost weef, en nu almeer genieten gaat in een gemeenschap met zijn Heiland, zooals hij die vrpeger niet dan bij hooge uitzondering kende.

De apostel Johannes toont duidelijk genoeg, en legt er zelfs telkens nadruk op, dat ook een geheel andere levenservaring ons deel kan zijn. Hij toch spreekt gedurig de kinderkens, de jonge nxannea en jonge dochters toe, oin reeds eer het volle leven begint, de keuze van het hart te doen beslissen, en Johannes kon dit doen, daar hij van der jeugd af in Jezus het heiUg voorwerp zijner zielsliefde gevonden had.

Doch zoo gaat het niet bij allen. Er is tweeërlei geestelijke zielservaring. Paulus had eerst tegengestaan, en was eerst op later leeftijd tot den Christus bekeerd. Het was daarom zoo •Volkomen natuurlijk, dat Johannes zich vooral tot de jongelingen en jonge dochteren richt, en g dat omgekeerd Paulus jubelt in wat hem, en lija lotgenooten, eerst op later leeftijd aan geestelijken zegen weervoei: .

En zoe is 't immers nog.

Van den éénen kant moo^ ge u ook nu nog v«rheugen in de vele jonge inannen en jonge dochteren, die van meet af de heilige keuze deden, en wel soms weer uitgleden, maar toch van der jeugd af kunnen gezegd worden hun Heiland te hebben toebehoord; terwijl ook nu nog telkens oude mannen en bejaarde vrouwen hier tegenover iitaan, die ook wel van God verkoren waren, maar die eerst afdoolden, en pas op later levensjaren zich geheel aan hun Heiland njochten overgeven.

Deze tweeërlei soort van gekochten door het bloed des Heeren komen ook nu nog gedurig tot hun recht.

Het is tweeërlei geestelijke strooming in het leven, die zich telkens bespeuren laat, en die we beide onder Gods bestel te eeren hebben. Paulus en Johannes vormen ten deze een tegenstelling, die geheel natuurlijk is, en die ook nu nog doorgaat. Zelfs ook op het gebied der kennisse.

Van den eenen kant moogt ge u telkens verheugen in de ontmoeting met jongeren van jaren en van mannen in de kracht huns levens, die met volle beslistheid de keuie voor hun Heiland deden en Hem trouw bleven. Maar gedurig stuit ge hiertegenover ook op anderen, vooral onder de mannen van hoogere studie, die in hun krachtigste levensjaren in allerlei doolpaden zich verloren, door de wijsheid der wereld overmeesterd werden, en er niet toe koa^en komen om zich bij den eenvoud van het Evangelie neder te leggen.

Vandaar dan zoo vaak hun jammerlijke afdoling, en 't eerst op ouderen levensdag afzweren van de dwaling, om zich alsnu met heel hun ziel aan hun Heiland over te geven.

Het zijn dezen, die in het voetspoor van Paulus treden, en ook bij hen komt 't dan soms^tenslotte, evenals bij den man van Tarsen, tot een volzalig opbloeien in een rijp en rijk geloof.

Juist de strijd, die voorafging, verdiept dan in die rijkere levensjaren de weelde van het aieleleven. Paulus kon zelfs spreken van een innerlijk vernieuwd worden van dag tot dag. Iets wat we in dien zin en in die mate uiteraard niet op de geestelijke worsteling in de oudere jaren, die ons ten deel vielen, kunnen toepassen.

Doch al is er hier verschil in maat en graad, zakelijk blijft onze ervaring met wat aan den grooten apostel ten deel viel, toch in beginsel één.

Als uit harden geestelijken levensstrijd tensjotte de triomf van het geloof de uitkomst was, bespeurt men ook nu nog gedurig, wat ongemeen» kracht het aldus doorgebroken geloof tenslotte winnen mag.

Zelfs h«t »van dag tot dag" blijkt dan nist verdreven . te zijn. Van zelf toch worstelt men an in den grooten levensstrijd, die de geestelijke ereld aantast, mede, en in dien geestelijken ereldstrijd doen zich, in letterlijken zin, »van dag tot dag, " lerensteekenen voor, die geen arzelen toelaten, maar tot meestrijden noodzaken.

Ge voelt dit niet 't minst aan de heerschappijvoerend* geschriften, die op geestelijk gebied het licht zien. Dan is het den éénen dag een geschrift dat stoutweg tegen den Christus ingaat, en den anderen dag een getuigenis dat in prachttaal voor de eere van onzen Heiland de drukpers verlaat.

Leeft ge nu in dit alles mede, en is de lectuur ervan een deel van uw levensworsteling, dan wordt 't ook bij u ten slotte een »vernieuwd worden van «dag tot dag" in dat uw stille zielsleven, dat de wereld niet waarneemt, maar dat uw God kent en in u zegent.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen