Het goddelijk karakter van het recht - pagina 36

39

lijdenis

van

majestueuse kan

in

zonde te worden gebracht, is de genade, die er — o ordening

Gods! —

de veroordeeling,

nog voor den booswicht

die hem treft.

schuilen

Ja, wordt als wapen t e r

bestrijding van het recht tot de doodstraf soms ook dit aangevoerd, dat aan geen mensch de mogelijkheid van het bereiken zijner ethische bestemming ik

te

deze,

zou

beweren zich

mogen dat,

acht

benomen worden, — daartegenover waag men 's menschen eigenlijke

bestemming

kennende als verloren zoon, zich tevens uit genade een

kind van God te weten

— somtijds wellicht die bestemming niet

anders m e e r kan worden verwezenlijkt, dan juist door het

schavot,

wanneer alleen de veroordeeling tot zoo ontzettende straf de laatste 2

vonk kan aanblazen, die reeds zeer diep o n d e r de asch bedolven w a s ) .

1) Ook Z. Exc. de Minister van Justitie heeft onlangs als zijne meening verklaard, »dát voor den mensch het zwaartepunt ligt niet in deze, maar in de toekomende wereld," enz. (Handelingen van de Tweede Kamer der Staten-Generaal 1880/81, hl. 121). Op denzelfden grond meenen de voorstanders van het Christelijk onderwijs, dat als volksschool niet kan dienen; ja, dat ook geenszins onzijdig i s ; de school, waar door den onderwijzer niets mag worden gezegd in strijd met de overtuiging dergenen, die het zwaartepunt wèl in dit leven leggen. 2) Men versta mij wèl. Evenzeer als ik met beslistheid de meening verwerp, als lag de grond voor de straf in de noodzakelijk geblekene verbetering van den misdadiger, zou ik ongaarne de doodstraf verdedigen »als een uitnemend middel ter bekeering." (Woorden van den Min. v. Just., die ook daartegen opkomt). Dit ware m. i. eene miskenning van het zelfstandig karakter der straf. Maar evenmin komt mij klemmend voor; het zij met de meeste bescheidenheid gezegd ; het navolgend betoog, waarmede onder meer Zijne Exc.de Minister van Justitie, wiens scherpzinnigheid en kunde mijnen lof niet behoeven, in de Kamerzitting van 26 October 11. de doodstraf heeft bestreden. »Ván twee dingen één;" aldus sprak de Minister volgens het Bijblad bl. 121. »6f de moordenaar is, zooals men het uitdrukt, «bekeerd", of hij is dat niet. In het eerste geval, met welk recht eischen wij. als Christenen, den dood van iemand, van wien in de Schrift staat, dat er over hem meer vreugde is, dan over tal van rechtvaardigen, die de bekeering niet van noode hebben ? En indien de man niet bekeerd is, hoe kan men zich dan als Christen geroepen achten, hem aan eene voor hem onzekere toe komst prijs te geven ?" Naar mijne meening is de straf niet eenvoudig een «middel ter bekeering", zoodat de grond der straf zou ontbreken, zoodra dit doel langs anderen weg was bereikt. De schennis der rechtsorde, de opstand tegen het aardsch gezag, waaronder men is gesteld, wordt door de bekeering niet ongedaan gemaakt. Op dit standpunt is er dan ook geene plaats voor wat de Christen omtrent den zoendood des Heeren belijdt, gelijk hij de schuldvergeving niet op de bekeering doet rusten. En wat den »niet-bekeerde" aangaat, — de gereformeerde althans gelooft, dat de bekeering een werk Gods is, en ook hier mag het wel herinnerd worden, »dát God

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen