De hedendaagsche schriftcritiek in haar bedenkelijke strekking voor de gemeente des levenden Gods - pagina 32

28 zei ven ten slotten optreden als veroordeelaars van hun eigen theorie. Wat toch beweert Rothe? Dit, dat de Profeten en Apostelen geen „irrthumslose" kennis der waarheid konden bezitten, overmits ze ethisch onvolkomen waren; maar desniettemin durft hij staande houden, dat (risum teneatis amici) hij, Rothe en zijn ethische vrienden, (die ethisch dan toch nog wel onder de Apostelen staan zullen) zelf daarom zeer wel, met deze gebrekkige stukken in handen, tot een „irthumsfreie kenntnis der wahrheit" geraken kunnen ''^). Aan de theorie, die er toe noopte, om de onfeilbaarheid der Apostelen prijs te geven, keert Rothe dus met een „travestissement a vue", den rug toe, zoodra het hem zelf en zijn geestverwanten geldt. Dan toch wordt met thelematische o n v o l k o m e n h e i d noëtische j u i s t h e i d weer zeer wel bestaanbaar geacht, en herneemt het gewone spraakgebruik der minder „unbewusste" lieden ook bij de ethische geleerden weer zijn oorspronkelijk recht. Hoezeer we het dus ook in de ethische godgeleerden waardeeren, dat ze met bei hun handen inworstelen tegen de onweerstaanbare drijfkracht van het beginsel, dat, als een slang in den boezem door hen gekoesterd, hun geloof naar den hartader steekt, toch mag hun stelsel, wat dit stuk der theopneustie aangaat, niet zachter gekarakteriseed worden, dan als een onklare vermenging van philosophische theorieën met gnostieke aspiratiën, gedekt door den inhoud van een geloofsbewustzijn, dat bij Rome thuis hoort en niet bij ons *^); en moet alzoo worden aangeklaagd van door dit driedubbel motief te leiden tot volstrekte vernietiging van de inspiratie der Heilige Schrift. Van die Schrift-inspiratie heeft Rothe zelf gezegd: , S i t u t s i t a u t n o n sit,"^'') en de moderne Lipsius sprak het nog klaarder uit, dat elke poging om met prijsgeving van het oude dogma de inspiratie te redden, op niets dan zelfbedrog of op misleiding van anderen uitliep *^). En daarom, hoe men ons deswege dan ook bij het c o r p u s v i r o r u m o b s c u r o r u m indeele, en het kerkelijk dogma door de , automaten-parodie"'*") belachelijk zoeke te maken, wij blijven onvervaard, wij blijven onverbiddelijk aan de oude onverzwakte Theopneustie vasthouden; in onzen historischen eenvoud, of wilt ge in onze schoolsche achterlijkheid, ja waarlijk nog geloovend, dat een ambassadeur, ook al bleef hij ethisch onvolkomen, zeer wel zonder feil kan overbrengen wat hem zijn souverein inspireert *").

Maar schuilt dan, zoo hoor ik u tegenwerpen, in de hedendaagsche Schriftstudie voor u metterdaad niets, niets wezenlijks ? Is ze u dan niets dan het struikelen over stroospieren en het zich vermeien in critische haarkloverij ? Hoordet ook gij dan niet van den steeds aanwassenden stroom van hoogst ernstige bedenkingen, die tegen de oud-kerkelijke

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen