PERS-SCHOUW.

De zenuwen van een dominee.

GewoonKjk hangt een predikant het. niet aan de groote klok, wat hem de voorbereiding van een preek kost. Of de gemeente ei: eens niet wat van weten mag? Ds Hagen van Delft en Ds Lamah van Assen meenen van wel.

Uit het „Gereformeerd Kerkbl. voor Dr. en Ov." neem ik van den laatste over:

In de „Geref. Kerkbode van Delft" doet Ds hageii een }"ji kje open over zwakheden, waarmee een predikant te w orstelen heeft.

„Ik had verleden week een iuteressa«it gesprek met enkele collega's van me, over onze benauwdheden en zsnawachtigheden, voordat we op den kansel staan en ook viordat we onzen anderea arbeid aanvangen. De cén •sei'teld» dit en de ander dat. Allerlei ervaringen en narigiaeOen werden verhaald.

Ik Jacht ondertusschen zoo, het zou wel aardig wezen wanneer de gemeenteleden zoo'n gesprek eens konden hooien. Want het is merkwaardig, hoe men over de mees'e predikanten in dit opzicht oordeelt. „Dominé heeft heelemaal geen zenuwen", zoo voegt men mij althans dikwijls toe. Eu als ik dat dan ontken, en zeg, dat ik er al en toe veel last van heb, dan lacht men eens hatte'ijii: om me, en men. gelooft het niet. Nee maar, daar is niets van aan, je merkt er op den preekstoel niets van.

Ja, dat is het 'm juist. Die meeste predikanten bïbbeu aergenf meer last van, als ze maar eenmaal in d..? n strijd •'ün. De preekstoel vooral is zoo'n sojrt houten doleter, die allerlei kwalen wegneemt, en ook o.a-zenuw achtigiieid. Ik heb wel collega's gekend, die een o, zoo "wak lichaam hadden, en die toch op den aanbel met vuur en bezieling stonden te preeken, alsof !; e beschikten over een groote dosis lichaamskrachetu. Tc zelf heb het wel gehad, dat ik eigenlijk te ziek was om l; .preeken, en dat ik onder de preek zoo frisch we!: oi ais. een beentje, 't Is me wel overkomen, dat ik iifvige lic-spijn had, en binnen vijf minuten er, tota.il niets moer van voelde.

En vooral de zenuwen bedaren over 't algemeen hrei gauw, wanneer je er maar eenmaal voor stam.. Maar tenoren' Ik verzelcer je, dat heel wat preeken in benauwi tieid geboren worden, en aan heel wat anilaren arbeid een ware lijdensgeschiedeïiis voorafgaat. Dat komt dan niet voort uit vrees, dat men 't niet doon kan, dat men zal blijven steken, of iets dergelijks, t Zyn eerder dr barensweeën, die aan de geboorte voorafgiau. En 't eigenaardigste is, dat na de grootste benau'.f.ilu^den in d> n repel de mooiste en beste preeken gehouden ivonton

Dat is ook wel te begrijpen. Wanneer je oppervl.ikkig s'u.loerl en je voorbereidt, dan hangt de preek , ian den uuili.'.ritaht; dan is er van binnen iu de ziel geen werking, geen roering. Dan is het geen vuur, dat van biniicn-brioidt. Het gaat eigenlijk buiten je om. Dan kost het je geen benauwdheden, maar het wordt ook geen warme, bezielende predikatie. Maar wanie^^r er degelijke studie en voorbereiding is geweest, wordt de preek ten stuk van je zelf; ze is in je ziel ingegaan; en ze kan daaruit niet loskomen zonder spanning en weeën. Ze moet als het ware uitbreken. En dat geeft vooral een druk'kende benauwdheid.

Allerlei verhalen kwamen in ons gesprek (iaaro\"er los. En nog eens dacht ik: de broeders en zusters moer'en eens weten, hoe vaak er getobd en geworsteld werd, voordat ze een goeie preek te hooren ki'egen.

We werden het hierover eens, dat wij, predikanten, veel beiioefte hebben aan de voorbede der gems.^nte. Niet alleen 's Zondags, maar ook tijdens de voorbereiding in de week. Dan minstens evenveel. Want daar komt het eigenlijk 't meest op aan.

En in de tweede plaats gevoelden we, dat men nooit door zulke vóórbenauwdheden zich moet laten afschrikken. Een enkele doet dat, ook wel buiten de predikantenwereld. Omdat men dan zoo ontzettend tegen een of ander werk opziet, schuift men het van zich. Men is ei tevoren al zenuwachtig over, zegt men; en hoe zal het dan worden, als men er aan toekomt.

Maar dat valt juist verbazend mee. Tevoren is in den E-.telregel de zwarigheid veel grooter dan op liet oogenbKk, dat men er toe gezet is. Soms valt de geheele Isst van u af en ge staat zoo vi-y in frank, alsof ge met het meest gewone werk bezig zijt.

En die angstigheden vooraf? O ja, die zijn we! lastig, maar ze drijven je uit tot Hem, die gesegd heeft: „Indien iemand wijsheid ontbreekt, dat gij ze van God be^eere, die mildelijk geeft en niet. ver: vijt". Warneer we zwak ziJn, dan zijn we-machtig".

Ds Hagen spreekt hier uit.de ondervinding van velen, vermoed ik. In vi'oeger jaren waren er wel eens m^nschen, die meenden, dat er geen gemakkelijker ievenlji; "Aas, 'dan dat van dominé. Twee preekjes en verder een lange pijp. Maar, die zelf een half jaartje dominé geweest is, en die het dan goed geweest is, die weet wel beter, en tegenwoordig weten de menschan het ook.we' beter, want ge hobt maar weinige ouder.3, die hun j.jugens voor predikant laten opleiden.

Het is een zenuwspannend werk, en het in nochtans een scnvon en zeer heerlijk werk; een werk, wiarin ge duizend malen uw zwakheid en onvermogen moet i.fivoelen maar ook duizend malen 's Heeron hulp en bijstand ondervindt.

Laat uw zoon, wanneer er tenminste wat degelijks in hem zit, maar gerust dominee worden; we 'kunnen er in onze kerken nog heel wat gebruiken.

Aphorismen.

In „De Ster" vergast Dr A. Sizoo zijn lezers op „Aphorismen". Hij heeft daarbij vooral jon, ge menschen op het oog. Het gaat hem heel dikwijls gelukkig af. Blijve hij .zijn frischheid behouden. (

Hier volgt een proeve Uit , zijn „Aphorismen" (losse, korte, kernachtige uitspraken):

Non sobolae, sed vitae discimus, zoo. zeiden de Romeinen. „Maar zij hoefden ook nooit examen te doen". Zeker, maar als ze van school .af waren, gingen ze helpen in 't •.•eroveren van de wereld.

Wij aanbidden Gods leiding, ook in ons jonge leven. Zeker; zoolang de voorspoed duurt.

Het is zoo interessant voor jonge menschen excentriek te zijn: theosoof of zelfs wel anthroposoof; 't is weer eens wat anders dan wat iedereen is. Als ge excentriek wilt zijn wees het dan in uw das of wandelstok, maar niet in dingen, die uw getroost leven en sterven raken

Er zijn menschen, die om een ladder roepen ym over den rug van een mug heen te klimmen, over een olifant meeren ze zoo wel te kunnen heenstappen.

Er ziJn in ons leven telkens van die kleine doeltjes, waar we op aan werken; nauwelijks is zoo'n deeltje bereik of reeds zien we aan den horizon een ander oprezen. Als ze nu allen maar op één lijn liggen, komen we vooruit; anders kon het wel eens zijn, dat we op een klein terreintje blijven rondstrompelen.

Nieuwe naam.

In „Nieuwe Banen" komt Dr De Hartog gedurig met nieuwe woorden en nieuwe namen. '

Zoo vond hij (aü. Mei 1922) vO'Or Satan den naam bit van „opperfümdraaier".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen