De tegenstelling met de wereld.

Onze dagen zijn angstdagen.

De harten der menschen zijn vervuld met vrees. En in die vrees troost de werel'd zich met den schijn, en beeldt zich in, dat haar idealen werkelijkheid worden, maar haar verwachting loopt uit op bittere teleurstelling, en haar luchtig' spel eindigt in ontzettende ontgoocheling. Wie echter niet teleurgesteld wordt is Gods kind. Wie nooit bedrogen uitkomt zijn zij, die den Heere liefhebben, want luister Avat Debora ten slotte van hen zingt.

Zij ikan haar lied niet beëindigen met den dood van Gods vijanden.

Haar blik kan niet blijven rusten op den verslagen Sisera, en zijn door smart gebroken moeder, maar zij richt haar oog ten slotte op 's Heeren volk, en van dat volk jubelt zij: D i e H e m ~d a a r-entegen liefhebben zijn, als waneer de zon opgaat in haar kracht.

Hebt ge wel eens die klimmende zon in haar majesteit en schoonlieid aanschouwd?

In onze lage nevellanden is haar rijzend licht A'^aak cmfloersd door grijze sluiers, doch Debora heeft op de hoogte van Efraïm's bergen haar gezien in de volle uitstraling van haar kracht. Daar is zij in verblindenden glans als een held, vaardig om het pad te loopen. Voor haar wijkt de nachtschaduw. Zij* doet de sterren verbleeken. Het geheimzinnige duister drijft zij öp de vlucht, en als zij omhoog rijst, zet zij de schepping in gloed. Zij openbaart de schoonheid der natuur. Zij ontdekt de heerlijkheid der aardsche dingen, en dan klimt zij .al hooger en hooger, totdat zij eindelijk op den vollen middag in haar zenith staat, en triomfeerend haar lichtzeeën over de aarde uitstort.

Zoo nu zijn zij, die den Heere liefhebben.

Van nature is het ook bij hen ellende en donkerheid.

In zichzelf zijn ze geen licht, maar enkel nacht.

Eertijds waart gij duisternis

Maar God heeft hen lief met een eeuwige liefde..

Christus heeft hen liefgehad tot in den doode...

Zijn liefde ontsteefe in hun harten het vuur der liefde tot Hem, en dan wijkt het donker, en zij worden licht in den Heere. Doch... klimmend licht. Licht, dat uit de nachtdonk'erheid oprijst. Licht, dat vaak nog 'met de nevelen worstelt. Licht, dat in glans toeneemt, en licht, dat zeker overwint. Zij igaan van krach't tot kracht steeds voort, en zullen eenmaal voor God in Sion verschijnen.

Wat is er een groot contrast tusschen schijn en werkelijkheid!

Naar den 'schijn der dingen ; ga.a, t de zon der wereld op in volle kracht, en straalt haar glans in duizendvoudige schittering, en wint de m'acht van Sisera, maar de werkelijkheid is anders. Alle schittering der wereld is slechts het glinsteren van 'klatergoud. Alle heerlijkheid des menschen is als een bloem, die verwelkt. Alle glans van deze aarde dooft uit, en de weg der goddeloozen is enkel donkerheid, maar het pad der rechtvaardigen is een schijnend licht, voortgaande en lichtende tot den vollen dag. Gods volk blijft in glans klimmen. Zoo is Israel's zon opgegaan, ja door veel wolken en, donkerheid heen, en door veel strijd met nevelen en schaduwen, maar toch geklommen, totdat zij in Christus, de Zon der gerechtigheid, haax middaghöogte bereikt, en haar sc'hijnsel werpt over heel de wereld. En zoo breekt zich het licht van Christus' gemeente een weg door alle werelddonfcerheden, totdat zij in den grooten dag des Heeren in haar volle zenith 'staat.

Het is in Jezus' volk klimmend licht.

Het is in ieder van de Zijnen toenemende kracht.

Dat genadelicht stijtó steeds hooger.

Ook al is de schijn «3gen.

Door alle donkerheS/van zonde en strijd.

Zelfs in de duistei^v^iiei des doods. Dan gaat de zon van Gods kind niet onder.

Zijn sterven is geen sterven van het ware leven.

Het waarachtig levenslicht dooft niet uit, maar in het sterven trekt er slechts even een verduisteïende wolk langs het licht, en door die schaduwen des doods stijgt bet tot de hemelsche middaghoogte, waar het eeuwig schijnen en stralen zal in zuiveren glans en blinkenden luister.

Als de zon, die opgaat in haar kracht

Gij stemt dat misschien niet voetstoots toe...

Gij 'denkt aan de donkerheden, die zich dikwerf om u legeren, en gij denkt aan de schaduwen van twijfel en onzekerheid, waarmede gij te worstelen hebt, en gij ziet in uw leven vaak weinig van het winnende licht, dat over de duisternis triomfeert. Het schijnt u mteer nacht dan inorgen te zijn; meer toenemende donkerheid dan klimmende glans, en de vraag ontperst zich aan uw gedrukte en neergebogen ziel: heeft God vergeten genadig te zijn?

En toch: lals de zon, opgaande in haar kracht...

En toch is het voor Gods kind klimmend licht.

Toch wint ook' voor ti, door onweder voortgedrevene, de zonneschijn van 's Heeren genade den strijd. Hij laat Zijn werk niet varen, en gij' zijt en blijft als de morgenzon, die aan den hemel stijgt, en zegepraalt over alle wolken en duister.

Onze dagen zijn angstdagen.

Donkerheid bedekt de wereld.

Breede schaduwen versomberen het leven.

Dikke wolken drijven aan.

Maar in die donkerheid is Gods volk veilig.

Christus' gemeente is zeker van haar zaalc.

Zij is als de zon, die opg'aat in haar kracht.

Zij alleen heeft het licht, en zij alleen gaat tot het licht.

Haar glans triomfeert over alle, 'alle wereldduister.

De rechtvaardigen zu.llen blinken als de middagzon.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen