Volhardende in de leer der Apostelen.

Na de spannende gebeurtenissen van het Pinksterfeest zien wij de jonge gemeente van Christus hier voor het eerst in haar gewone doen.

De bruisende stroom is in een bedding gevloeid.

Er is kalmte, rust, regelmaat gekomen.

Het feestkleed is afgelegd.

Het leven van allen dag vangt aan.

Het gewone.

Maar dat gewone bleef toch nog zeer ongewoon. De geestelijke hoogspanning was niet getransformeerd tot lager peil. Dat is iets wonders.

De ervaring leert, dat op dagen van zalig geestelijk genot vaak een inzinking volgt.

Dat uren van rijke inspiratie dikwijls plaa.ts maken voor dageir vol grijze dofheid.

Dat er een lage eb 'komt na^ hoogen vloed.

Een donk'er dal na den lichten berg.

Die reactie 'kan soms veel vain den zegen rooven.

Hier is het anders.

Want hier is volharding.

Zij waren volhardende — zoo wordt ons van die eerste christenen bericht — in de leer dar Apostelen en in de gemeenschap, en in de breking des broods en in de gebeden.

Juist nu die volharding tee'kent de echtheid van het werk des 'Geestes • en onderscheidt dit van alle menschelijke geestdrijverij.

Er zijn soms menschen, die hun eigen opgewekten geest voor den Geest Gods houden.

Zij zijn vol vuur.

Opgewonden spre'ken ze.

Ze willen alle menschen bek'eeren.

Allen arbeid in Gods koninkrijk zouden ze wel tegelijlc ter hand willen nemen.

Maar hun geestdrift blijfct een stroovuur te zijn.

Weldra is er alleen , asch over.

Ze vertragen, verslappen en zinken in.

Zij missen volharding.

Wie volharden zal tot het einde z!al zalig worden.

Juist die rustige, blijmoedige, kalme, trouwe volharding is noodig. Het voortgaan van kracht tot kracht.

En wat is nu het eerste waarin de geloovigen te Jerusalem door de kracht des H. Geestes volhardd en V

In de leer der Apostelen.

Dat is teekenend.

Tegenwoordig zijn er die zich christenen noemen en als leuze opheffen: wij moeten terug naar het eerste christendom, naai dien eersten schoenen lentetijd ider Kerk.

We moeten — zoo zeggen ze — afwentelen dien zwaren 'last van dogma's, waarmee de eeuwen ons hebben beladen. Men wordt toch geen geloovige door het onderschrijven en beamen va, n een stel leerwaarheden; door het aanvaarden van een reeks leerstellige formules.

Dat eerste christendom stelt men zich voor als een zwevend, onbelijnd, ondogmatisch christendom, een gevoelsgodsdienst.

Raadplegen we echter de H. Schrift, dan zien we juist het tegendeel, n.l. dat men het toen bij uitste'fc gezet had op het rechte inzicht, de zuivere kennis, de juiste formuleering der waarheid Gods.

Zij volhardden in de leer der Apostelen en zochten dagelijks te genieten van het onderwijs der voorgangers.

Dat wa, s Geesteswerlc, want die Geest zou de gemeente leiden in alle waarheid, en, door de apostolische onderwijzing heen, het Woord Gods geven, en dit straks laten beschrijven in de B. Schrift.

Wat was daar onder de schare der toegebrachten en aanvankelijk verlichten een diep en krachtig verlangen naar het Woord Gods.

Die ooren hadden ontvangen om te hooren, die hoorden wat de Geest door het Woord tot de gemeente zeide.

Zij zaten niet .maar neer aan de voeten der Apostelen om onderwijs te ontvangen, doch dat onderricht was hun openbaring van Godswege.

Christus was-bij die prediking het middelpunt.

En voor de onderwijzende discipelen stond het vast: Hetgeen van den beginne wa, s, hetgeen wij gehoord hebben, hetgeen wij gezien hebhen met onze oogen, hetgeen wij aanschouwd hebben, en onze handen getast hebben van het Woord des levens (want het Leven is geopenbaard, en wij hebben het gezien, en wij getuigen, en verkondigen ulieden dat eeuwige Leven, hetwelk' bij' den Vader was, en ons is geopenbaard): hetgeen wij dan gezien en gehoord hebben, dat verkondigen wij u, 'opdat ook gij met óns gemeenschap houdt hebben, gn deze onze gemeenschap ook zij met den Vader, en met Zijnen Zoon Jezus Christus.

Terug naar het eerste christendom wil dus zeggen: terug ïiaar het Woord, naar de onderwijzing der Schriften, naar de leer der Apostelen.

Daar is de bron van alle reformatie, want ide 'K'erk is gebouwd op het fundament der Apostelen en profeten.

Volharden bij dat onderwijs is onze heilige roeping.

De apostelen hebben niet tot de leergrage schaien gezegd: daar kunnen we niet over spreken, dat kan niet onderwezen worden, dat kunt ge alleen maar meevoelen, meegenieten, dat is een sfeer waar .ge ingroeien, een sentiment, waaxop ge uw ziel aanstemmen moet.

Niets vaaa dat alles.

Integendeel, zij hebben onderwezen, getuigd, geformuleerd, scherpbelijnde begrippen bijgebracht, historische mededeelingen gedaan in de blijde zekerheid: wij leeren hen naar Christus' bevel.

En die nieuwgeboren 'kinderen waren zeer begeerig naar de onvervalschte melk van het Woord Gods. Hier ligt ook voor ons de levensles van dit woord.

De Heere geve allen waren belijders de genade om door Zijn Geest te volharden in de leer der Apostelen, opdat zij belijden mogen: Mijn iziel bewaart Uw trouw getuigenis.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen