HET JAAR 1924.

III.

De wereldpolitiek.

Als teeken des tijds wordt het bolsjensme te ernstiger, wanneer men Iet op zijn sterke vorderingen in China, Japan en andere Oostersche landen.

Onwillekeurig brengt de christen dit in verband met Ezechiëls profetie omtrent Gog (Ez. 38).

Voorzoover het geheim der profetie zich ontsluieren laat, zullen ten tijde van den Antichrist juist volkeren, die totnogtoe weinig invloied oeifenden op de wereldhistorie, dan in beweging komen.

Als we de kaart overzien, denken we aan Mongolië en nog andere deelen in Azië en Afrika.

Zou het nu het bolsjevisme gelukken, dat met zijn revolutiegeest te doortrekken, dan zou een toestand worden geschapen, die den christen met huivering vervult.

Daarbij komt, dat, als men sommige berichten gelooven mag, de daareven genoemde landen voor het bolsjevisme als open liggen.

Dit kan een oogenblik verwondering wekken. Immers, het bolsjevisme heeft zich als brutaal anti-religieus doen kennen.

En de Oostersche volkeren zijn alle religieus geaard, zij het dan ook, dat het Buddhisme geen religie in den eigenlijken zin mag heeten.

Wat de verbazing nog meer doet stijgen, is, dat niet alleen de aanhangers van deze valsche religies voor het bolsjevisme worden gewonnen, maar dat het zelfs adepten maakt onder de betrekkelijk weinige christenen in die landen. De bekende Soen Yat Sen, een der voornaamste staatslieden in China en die als christen te boek staat, imoet tevens het bolsjevisme hebben aangenomen. Hoe komt dat?

Omdat het bolsjevisme twee aangezichten heeft. In eigen 'land openbaart het zich als anti-theïstisch. Voor de Westersche volkeren kan dat niet verborgen blijven. Daarom richt het zich naar het Westen met een gelaat, dat door godsdienstha, at is geteekend.

Maar naar het Oosten grimeert het de anti-religieuse trekken weg. Het propageert geen godsdienst, maar ageert ook niet tegen den godsdienst. Het neemt den schijn aan, alsof het ieder volk zijn eigen religie wil laten behouden.

Het spekuleert uitsluitend op den eenzijdigen gemeensclia, pszin, die aan elk Oostersch volk eigen is.

In het "Oosten toch heerscht de kuddegeest. Het kommunisme zit den Oosterling in het bloed. En waar er nu een drang werkt om zich dei Westersche beschaving eigen te maken en uit het Westen zich een kommunisme presenteert, daar wordt al heel spoedig aansluiting verkregen.

Mocht het nu het bolsjevisme gelukken het Oosten en ook Afrikaansche landen met zijn kommunisme te doorgloeien, dan zal het op het geschikte moment zijn masker afleggen.

Het zal zich toonen in zijn anti-christelijken, anti-goddelijken, anti-religieuzen aard.

De volkeren, welke het in zijn macht heeft, zullen zich daaraan niet kunnen ontworstelen. En dan ?

Neen, ook nu treden we niet als profeet lop. 'God heeft de tijden en gelegenheden in Zijn hand. Er zijn ook teekenen, welke doen vragen of voor het bolsjevisme niet het stadium van ontbinding is ingetreden.

1924 telde onder zijn dooden ook de ziel van het bolsjevisme: Lenin.

Als een godheid leeft deze in veler gedachten voort.

Maar de nagedachtenis van Lenin oefent niet de magische kracht van den levenden persoon. De verdeeldheid tusschen Lenin en Trotzki is na het overlijden van den. eerste pas goed aan het licht gekomen.

Leninisten en Trotzkianen staan scherp tegen elkander over.

De eersten hebben de macht in het oude Kremlin, de laatsten vinden hun bolwerk in het leger.

Zoo deze scheur verder werd gereten, zouden beide groepen elkander misschien met huid en haar verslinden en kon een nieuwe toekomst dagen. Doch, mogelijk is „dagen" hier weer te veel gezegd.

Want er zou ook een richting zich kunnen baanbreken, nog erger dan het bolsjevisme.

Het iedere mogelijkheid dient rekening gehouden. Als gunstiger teekenen zijn aan te merken de vele iDoerenopstanden, welke veelal een religieuze drijfveer hebben. Ook in de kleine steden groeit het protest tegen het antichristendom. Zullen deze verschijnselen aanzwellen tot een geweldigen stroom?

Het is Gode alleen bekend.

Wel behoorde de wereldpolitiek zich krachtig tegen de bolsjevistische epidemie te verweren.

We wezen er reeds op, dat 1924 daarvan reeds iets te aanschouwen gaf.

Aanvankelijk deed het zich anders aanzien.

Frankrijk en Engeland erkenden de sovjet-regeering de jure.

Later werd men voorzichtiger.

Toch wordt de noodzakelijkheid van eendrachtig samenwerken tot vernietiging der Russische „cellen" nog niet helder genoeg ingezien. ^ '

Alleen de randstaten van Rusland hebben er oog voor, dat het al dan niet doorwerken (van het bolsjevisme buiten de Russische grenzen voor hen een levenskwestie is.

Het beteekent voor hen een strijd om het nationale voortbestaan.

Doch in de andere landen werd de wereldpolitiek door andere faktoren beheerscht.

Want werkelijke wereldpolitiek werd er gevoerd in 1924.

Daardoor zal dit jaar in de annalen bekend blijven.

Een „wereldpolitiek" in den meest intensieven zin van het woord.

In menig rijk was de nationale aan de wereldpolitiek ondergeschikt.

Het aftreden of aanblijven van ministeries stond soms in nauw verband met den politieken koers, welken zij insloegen, al deed bij het heengaan iets anders als officieel struikelblok dienst.

En in die wereldpolitiek vonden — wonder© gebeurtenis! — idealisme en materialisme elkander. In het brandpunt van de wereldpolitiek stond Duitschland.

Het kan niet ontkend, dat in de verschillend)© landen zachtere, milder© gevoelens jegens Duitschland zich baanbreken.

Maar tegelijk werd men ontblinddoekt voor het feit, dat slechts door Duitschland vrijer te doen ademhalen en financieel te helpen, de schadevergoeding, waarnaar men zoowel aan deze als gen© zijde van den Oceaan haakte, in de respektievelijke rijkslaadjes kon worden gestort.

Begin April kwam de conxmissie-Dawes met een plan van herstel.

In het laatst van April (den 25sten) werd het door Engeland, Frankrijk en België als basis van beraadslaging aanvaard.

Op 16 Juli werd door Ramsay JVIac-Donald de Londensche konferentie geopend.

De 16de Augustus bracht de sluiting van de Londensche konferentie, waarop het protocol van Londen, dat de verwerkelijking van het Dawesplan inhield, werd geteekend, dat daarna door de belanghebbende landen werd geratificeerd.

Naast het protocol, van Londen heeft 1924 ook op zijn rekening het protocol van Geneve, waarin de idee van „ontwapening", bedoeld in den zin van verminderde wapening en onderling steun verleenen tèr handhaving van den wereldvrede, in artikelen werd vastgelegd.

Men is het er echter niet over eens iof dit protocol op de credit-dan wel op de debetzijde van 1924 moet worden geschreven.

Voor den kroniekschrijver, die tevens als boekhouder fungeert, een raar geval.

Wij voor ons zouden het op. de debetzijde willen plaatsen.

Tenminste, gelijk het daar ligt. Ondergaat het sterke wijzigingen, dan zou ons oordeel kunnen veranderen.

Maar bij de intrede van 1925 zag het daarnaar niet uit.

De wereldpolitici, te Geneve bijeen, toonden zich over het geheel wat te optimistisch.

Uiteraard heeft de wereldpolitiek-meer knoopen te ontwarren dan de nationale politiek, schoon die op dit punt ook niet misdeeld is.

En knoopen doorhakken kan goed zijn voor één keer.

Doch als men er een gewoonte van maakt, ontknoopt men het verzet

In elk geval heeft de wereldpolitiek in 1924 pionnen vooruitgeschoven.

1925 moet nu zetten en zal wel groote stukken moeten aanspreken.

Maar 't is waar, wereldpolitiek is geen gpel. Ze is harde ernst.

Boven de wereldpolitiek — en dat geeft rust — zit Hij, die alle dingen werkt naar den raad van Zijn wil.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen