Eigenaardige houding.

Het is opvallend, hoe bevreesd in onzen tijd/ sommige christenen zijn, wanneer ze er aan herinnerd worden, dat hun kinderen gedoopte kinderen zijn. In allerlei kring kan men een soort afkeer tegen de gedachte, dat die doop beteekenis heeft voor de opvoeding, merken. Soms uit zich dat op al heel wonderlijke wijze.

Onlangs werd er in Amsterdam een vergadering gehouden van de afdeeling Van het Ger. Scihoolverband. Daar werd door ondergeteekende o.m. er aan herinnerd, dat onders en opvoeders nimmer mogen vergeten, dat we bij onze kinderen te doen hebben met gedoopte kinderen, dat wil zeggen, met verbondskinderen. Dat er dus voor die kinderen een roeping en een vertroosting is, met welke zij bij het opwassen in kennis inoeten worden gebracht.

Wie dit ontkent staa.t m.i. zoo geheel buiten de opvatting van onze vaderen, staat zoo geheel buiten de gereformeerde lijn, dat we werkelijk met dezulken toch niet kunnen handelen van gelijk of ongelijk.

Wat gebeurt evenwel? Op de bedoelde vergadering is een dame — geen lid der Geref. Kerk, — die het noodig oordeelde, er op te wijzen., cdat het toch zoo vreeselijk was, wat daar was gezegd.

Zijn onze kinderen niet in zonde ontvangen en geboren, en liggen ze niet midden in den dood? Liggen we niet allen met de filistijnen op eén hoop?

Natuurlijk kon op de bewuste vergadering niet diep op deze kwestie worden ingegaan. Wie spreekt voor menschen - van het onderwijs en dus voor meelevende en ontwikkelde belijders moet deze dingen uit respect voor zijn hoorders bekend veronderstellen.

Maar wie tevreden zijn met een explicatie — heel kort — van het Gereformeerd beginsel, — de bedoelde dame is het niet.

Daar verschijnt in het blad, dat zich opmaakt Nederland van Rome te verlossen, het blad, dat meer Gereformeerd is dan welk kerkelijk Gereformeerd mensch ook, het weekblad „Staat en Kerk", een artikel van de hand van bedoelde dame.

Allerlei misverstand blijkt er bij haar omtrent het gezegde te bestaan, maar dat is tenslotte voor ons iets van ondergeschikt belang; het komt er voor ons op aan, • dat zij beweerde, dat er op 'ée bewuste vergadering door' mij gesproken zou zijn, alsof alle onze kinderen, hoofd voor hoofd, wedergeboren waren. Alsof ik gezegd zou 'hebben, dat onze — en dat waren dan de gereformeerde kindertjes, — anders waren dan andere kinderen. Ik liet dat rustig loopen: alleen kreeg ik een bezoek van de schrijfster van het stuk — en er was met haar goed te praten. Het bleek me, dat ze van onze doopsbeschouwing weinig afwist.

Maar nu komt het —: toen eenmaal het stukje in „Staat en Kerk" had gestaan, kwam Ds Lingbeek in „De Geref. 'Berk" met een artikel. , Fel en scherp. Hij citeert een stukske van het artikel va, n bedoelde dame — die op "dat oogenblik waarschijnlijk het artikel reeds niet meer zon hebben onderteekend, — en zegt, dat hij deze leer (die hij dan noemt die der „veronderstelde wedergeboorte") schuwt als „de pest".

Ik kreeg door vriendenhand inzage van dat stuk. Men oordeelt het zeker niet noodig, dat de persoon legen wien geschreven wordt, zich vergewist van de juistheid van de praemissen van den aanval. Aan Ds Lingbeek schreef ik, dat de juffrouw verkeerd had geluisteixl, althans dat ik het niet zóó had gezegd, als zij het schreef. Ik schreef hem ook wat ik letterbjk zeide. En verzocht hem als ingezonden stuk het geschrevene te plaatsen.

Het „ingezonden" werd geplaatst. Men heeft ginds de voldoening, dat een leugenpraatje door de pers ging.

Nu vraag ik me af, waarom men in sommige kringen toch zoo bang is voor de oude leer omtrent verbond en doop. Men kent zijn gereformeerd beginsel toch! En indien men dat beginsel kent, dan kan men toch niet ontkennen, dat het ten eenenmale juist is, wa, t ik zeide. De doop heeft toch een geweldige beteekenis bij de opvoeding?

Of niet?

Of zou het juist zijn, wat men wel eens zegt, en wat velen vreezen, dat in de practijk van de opvoeding in gereformeerde gezimien de doop een zeer klein plaatsje krijgt? Indien men al ooit over den doop tot zijn kinderen spxeekt!

Zie er z ij n bij sommige ouders en in somm'ige scholen toestanden, die te laken zijn. Er zijn ouders, die nimmer over den doop tot hun kinderen spreken, dan alleen om een soort verontschuldiging te vinden, wanneer een straf eens wat heel streng uitviel. Zoo van, ja m'n jongen, toen je gedoopt bent heb ik beloofd, je goed op te voeden, en dus ben ik wel verplicht, je af en toe eens flink onder handen te nemen. Er zijn ook scholen, waar nooit of bijna nooit over de beteekenis van him doop tot de kinderen wordt gesproken.

Maar zijn dat niet de uitzonderingen? Ja, dat hopen we van harte. 'Ook al zijn we er niet heelemaal gerust op, dat het kwaad zich onder de jongere garde niet al meer verbreidt.

En nu spreek ik nog alleen maar van onze gereformeerde ouders en van onze gereformeerde scholen. Welke de beteekenis is van den doop voor vele der opvoeders, die zoo hard schreeuwen tegen ons, wanneer wij de belijdenis der vaderen ook te dezen opzichte vasthouden, is mij werkelijk een raadsel.

De doop beteekeirt toch zeker iets bij de opvoeding van uw kinderen? Zij heeft toch zeker den kinderen iets te zeggen? Zoo ja, waf dan?

Onder ons heerscht in deze dingen thans groote eenstemmigheid.

Moeten wij het nu ook anderen telkens weer voorhouden? Of zijn we nog niet daar aan toe? Zijn we alleen maar eenstemmig in theo^rie, zonder dat er van een eenigszins juiste leviensp r a c t ij k kan worden gesproken ? Althans bij velen ?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen