Verwachten in stilheid.

Het zwijgen der ziel is niet hetzelfde als-het erstommen der ziel.

Er is een zwijgen, dat welsprekender is dan praten.

Davids zwijgen staat hier tegenover het praten en het zich beraden der wereldmenschen.

Hij hoort het wel.

En zijn zielezwijgen beteekent niet, dat hij onder al dat praten moedeloos wordt en er zich gelaten aan over geeft.

Maar het beteekent wel, dat hij de plannen van die praters niet met zijn plannen bestrijden wil.

Het beteekent, dat hij eigen plannen al even nutteloos acht als de plannen zijner bestrijders.

En dat hij in de wereld en in zichzelven geenerlei verweer ziet tegen de aanvallen zijner vijanden.

Hij zwijgt Gode.

Deze tijden van het zwijgen der ziel zijn de tijden van het sterkste verwachten.

Ook de natuur kan ons hier onderwijzen.

Ge kent wel dat verschijnsel, als het in de natuur zoo stil wordt. Als heel de schepping zwijgt. En alles als in stilheid luistert. Als geen blad meer ritselt. En geen vogel meer zingt. Als de natuur haar adem inhoudt. Dat zijn de tijden, waarin het doorbreekt. Als het zwerk 'scheurt, de bljksem flitst, „de donder rolt, ©ÏI de verkwikkend'e regen neergutst in weeldeovervloéd.

Het zwjgen gaat vooraf aan de uitkomst.

Zoo is het ook op het terrein der genade.

Doch gij, o mijne ziel, zwijg Gode; want van Hem is mijne verwachting.

Daarin is ook dit: dat wij tegen des Heeren beschikking ons niet meer verzetten.

Dat wij ook in het woeden onzer vijanden den Heere ontmoeten.

En dat wij Gods recht erkennen, om ons te beproeven.

Maar daarin is ook iets anders.

Daarin is ook: de verwachting.

Het concentreeren van alle verlangen op den Heere.

Immers als God Zijn genade gaat betoonen, bereidt Hij Zichzelven het pad.

Dan maakt Hij dat het stil wordt in ons hart.

Dat is de stilheid, waarmede een kind verwachtend ziet naar zijn vader.

En dat verwachtend zien doet wat aan het vaderhart.

Neen dat brengt in het vaderhart de liefde niet.

Maar dat doet daar de liefde wel doorbreken.

En zoo brengt ook het „Gode zwijgen" in God de Jjefde niet. Van alle eeuwigheid zijn in Hem de fonteinen der liefde. Maa, r dat doet wel de liefde-overvloed doorbreken. Omdat de Heere daarin Zijn eigen werk aanschouwt. Omdat Hij Zichzelven niet kan verloochenen. Omdat Hij trouw is en aan Zijn volk gedenkt.

En dan komt het.

Dan scheurt de hemel. Dan belacht Hij den raad der menschen.

Zoo betoont de Heere Zijn ontferming in alle •tijden.

Ook in onzen tijd.

Als er maar is het „Gode zwijgen".

Als wij maar te doen krijgen met den Heere zelven.

Alle menschelijke en christelijke en kerkelijke plannen baten niet.

Er is slechts één weg ter redding.

Dat is de weg van het stille, zwijgende verwachten.

Dan heeft de Heer© zich een pad bereid.

En als Hij dan komt, dan is Hij overweldigend.

Des Heeren doen is majesteit!

Dan breken de fonteinen zich baan.

En dan vindt ons de Heere verlegen aanbiddend:

Wij zijn geringer dan al deze weldadigheid en trouw.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen