PERSSCHOUW

Belletjes.

In „De Groene Amsterdammer” (17 Jan.) vonden we dit echt ironische stukje, dat toch ook van goed psychologisch inzicht getuigt:

Wat die relletjes betreft, het is voor een „buitenstaander", een argeloos Burger, niet goed te begrijpen, waarom zij er zijn in dezen tijd van werkeloozensteun en gratis voedsel en huur-en Ideedingtoeslag. De ergste nood, zou men zeggen, wordt op deze wijze gelenigd en niemand' hoeft ênlièl van ïionger en kou om te komen.

Maar, aan den anderen kant, is 't heel wel te begrijpen waarom zij er zijn, zoo in 't algemeen, en is 't zelfs onbegrijpelijk, dat zij er niet altijd zijn. Tenminste in den winter. Want wie het maar even heeft aangezien, beseft, hoe hier een gezonde sport voorhanden is, die niets kost en veel meer opwinding levert dan de gewone.

Om te beginnen, is er altijd wel reden zich woedend te maken op eemge overheid, al ware het maar om het simpel feit, dat sommige menschen het te goed en anderen het te min hebben, en dat dit maar getolereerd en gesanctionneerd wordt, als iets, dat volmaakt in orde is.

En met de opwinding komt dan de razende behoefte iemand of iets stuk te slaan, zich uit te vieren op dien hatelijken muur, dien onwrlkbaren, onverschilligen tegenstand, die meesterachtige tirannie, die ons altijd maar koejoneert, en waaraan wij lijdelijk onderworpen zijn. Dat moet dan maar eens uit zijn: wij zullen ons ook eens doen gelden en den ouden wrok koelen... Zoo begint het dan, met iets vaag revolutionnairs. Doch eenmaal met velen op 't oorlogspad, komt het sportieve element boven. Het vage doel van den strijd is een demonstratie voor dezen of genen, maar de praktijk wordt een soort guerilla tegen de agenten. Het is als wilde dieren tergen, huiverig en wreed, kijken hoe lang zij het verdragen, om dan in dolle pamek te vluchten. Men wordt er warm van en ganschelijk opgewonden en gaat 't spel om het spel beminnen. Morgen weer en overmorgen, zooveel dagen als de roes duren wil, als er wrok genoeg en saamhoorigheid genoeg is om een „menigte" bijeen te krijgen. Want alleen of met enkele weinigen zit er geen vaart en geen fut in, is het pleizier er glad af. Er moet een voorwendsel blijven, en door de velen tezamen het gevoel, dat men aan iets groots en gewichtigs bezig is. En verder moet men... niets beters te doen hebben. Voor de particuliere belangen en doelen wijkt terstond het algemeene doel, dat ten slotte maar tijdpasseering was, vulling van ledige uren op spannende en alleszins gezonde manier. De mogelijke klappen zijn daarbij inbegrepen, wat zou een sport zijn zonder risico, zonder kans op verlies. Intusschen ware het zeker gewenscht, dat deze heele beweging meer doelmatig georganiseerd en, zoo mogelijk, wettelijk gesanctionneerd werd. De overheid toch behoort in de behoefte harer burgers te voorzien, en tusschen sport en revolutie kan zeer goed een midden-evenredige gevonden worden, die aan alle partijen voldoet.

Als men maar eens een commissie benoemde.

Ja, en dan een commissie, waarin ook de dwazen zitten.

Intusschen — we spotten er wel mee, met die relletjes; maar hoe zal het gaan, wanneer de massa eens los komt?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen