Rivier-armen.

Psalm 46 is, niemand twijfelt daar aan, een profetie, welk© heden en toekomst „verbindt", m.a.w. eschatologisch is. De eindtijd, de weeën der laatste dagen, vallen rechtstreeks hi het gezichtsveld van den dichter.

Maar hij weet ook, dat de eind tijd her-stel is van den o er-tijd.

Is dan die eind-tijd rechtstreeks met zijn „heden" verbonden, dan is dat zelfde ook waar van den oer-tijd, die immers met den eindtijd zelf weer in direct verband staat.

Als dan deze dichter spreekt van het stroomende heilswater, dat de stad Gods „verblijdt" (heden, nu), dan ziet hij die wateren stroomen naar do toekomst. De rivier Gods, de Gods-rivier, droogt niet uit, Psahn 26, Psalm 65, Psalm 46 ook, is daar overtuigd van. En die Gods-rivier komt dan ook naar de Gods-stad toe, met „beekjes" d.w.z. met „armeïi", die wijd uit het water van den éénen Gods-stroom zenden naar de één© wijde Gods-stad: het Jeruzalem van de kerk van vroeger, en van nu.

Zoo is reeds dit heele gezicht op een wijde Godsstad zelf breed en sterk, en zuiver eschatologisch. Want dat die stad blijven zal, blijven kan, ondanks den aandringeiiden wereldstorm, en - oorlog, dat Kon alleen genade werken, en bewaren.

Maar dan vloeit daar voorts iets anders uit voort. De stad van den dichter, de stad, van zijn heden,

was arm aan water. Reeds door den gewonen loop der natuur. In oorlogstijd was ze dat nog te meer: want dan werd de watertoevoer afgesneden. En in het profetisch perspectief van het eerst© psaimdeel (vs. 2—4) is ze het gansch en al: want daar is sprake van een total© omwenteling in de natuur, ©en omwenteling, die alle tot nu toe geldende orde, ook voor den water-loop, omkeert.

Heeft dus de stad, die de dichter ziet, toch water, permanent, regelmatig, dan is dat water niet te verklaren uit de scheppingscontimiïteit. Dat vooreerst. Dat, wat het negatieve betreft.

En als dan dat water stroomt uit ©en rivier, die met haar armen de toekomst (eschatologisch) helpt bereiken, maar uit het oer-verleden komt, naar de wet-der-eenheld-van-verleden-heden-toetomst, dan is dat water, trouwens ook blijkens de voorstelling van die Godsrivier, slechts te qualifioeeren door ©en teekening, die de rivier afe de p a r a d ij s rivier aankondigt.

Met andere woorden: hier is de continuïteit van de herschepping. Dit ten tweede. Dit, wat het positieve betreft.

Niet uit de scheppingscontinuïteit is het, dat zeggen ze vandaag, o.m. in de dialefctische theologie. En wij zeggen: gij hebt gelijk; als wij op het woordje „uit" letten, ©n het niet verwarren met het voorzetsel „in".

Maar ook niet tot een hèr-scheppingscontinuïteit wordt het, zeggen ze, van diezelfde zijde, op denzelfden dag.

En hiertegen verzetten wij ons. Wij gelooven aan de continuïteit der herschepping, en zien haar vruchten, en haar zegeningen in d© gebroken schepping. Wij kunnen slechts zóó gelooven aan de waarheid van Psalm 46.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen