EVEN PARKEEREN.

Waar de carbol riekt . . .

Heden parkeeren wij op gummi-bandjes vlak voor een groot ziekenhuis. Daar hebben de bloeimenventers zich geposteerd met hun tulpen en ïozen, daar Iaat de vrouw met hallons zich zien, opdat de hansop-patiëntjes een verrassing zullen krijgen, daar ligt de deftige perzik naast de joviale pruim uitgestald. Onder al die menschen, die profiteeren van de zieken, moet onder hen iook niet de evangelist of de candidaat staan, die gaat profeteeren tot den zieke?

Bij: mijl weegt de vraag het sterkst, is Jiet ziekbed nu werkelijk een zoo bij uitstek gescliikte plaats om Gods Evangelie te brengen, is de zieke in waarheid meer gedisponeerd om het te hooren d'an de gezonde? Of zou het andersom kunnen zijn en zou hij misschien minder gedisponeerd zijn en de bearbeiding van hem^ waartoe-ik- de roeping erken, moeilijker zijn en veel zwaarder eischen stellen dan over het algemeen ingezienwordt?

Natuurlijk, men kan ziek zijn op verschillende wijzen. Voor den jonge van jaren is ziek-zijn vaak een avontuur. Zoodra de patiënt zich op zijn matras uitstrekt en de dekens over zich heen haalt, geeft hij zich mateloos over aan de droo'men [die in zijn hart leven. Het leven ligt nog voor! hem als een zoet geheim en in dit terra incognita doet hij zijn fantastische reizen. De stap uit het bed in de vlakke werkelijkheid valt hem waarschijnlijk zwaarder dan de stap in het bed.

Voor den chronischen patiënt is ziek-zijn in vele gevallen een gewoonte, hij ondergaat er niet veel meer van. Hij stapt weer in zijn étui, hoorde ik een dokter eens van een patiënt zeggen. D.w.z. l]ij raakt afgestompt voor het leed.

Alleen voor den fijn-gevoeligen mensch is ziekzijn een vernedering, een krenking, een smaad. Een ontkleed-worden, zooals de Schrift het uitdrukt.

En zoo MOET de ziekte gevoeld worden, zoo MOET het evangelie de ziekte in het licht stellen. En zóó kan ook slechts de EENIGE troost gebracht worden, die 'dezelfde is in de Cadillac en op het operatie-karretje, op den top van een vacantie-berg en aan den grafkuil.

Men wrijve mij geen ongevoeligheid aan in mjjn beschouwing over de zieken. Uit kracht van ervaring ben ik gevvroon te zeggen: Ziek-ZIJN is niet zoO' erg, ziek-WORDEN is vreeselijk en BETER-worden meestal een zware penitentie. Och, als ten slotte de koppel afgegespt •mag worden, dan komt er zulk een weldadig gevoel van rust. Maar als met Moed in de schoenen doorgemarcheerd moet worden, dat is zoo wanhopig moeilijk! Uitgeschakeld te zijn, het kan met zulk een zoet gevoel van verantwoordingloosheid gepaard gaan, maar dat stap voor stap 'weer ingeschakeld worden, dat rijden met knarsende remmen en dat herhaald parkeeren voor stopsein op stopsein, het vergt vaak het aller- 'Uiterste van geduld en geloof.

Juist voor deze bijna-zieken en halfgezonden in onze samenleving, zijn wij meestal zoo onbarmhartig. Ik parkeer bij ze met een hartelijk: Ik snap het, werker! Ik snap het, huismoeder!

Maar nu: de definitief-zieken, de uitgeschakelden.

Ik vraag nog eens: Is ziekte-tijd in het bijzonder genade-tijd? Of dreigt ziekte zeer vaak' te zijn — ook voor den geloovige te zijn — in bijzonderen zin NATUUR-tijd, EGO-tijd, ZONDE-üjd?

Bloemen en vruchten en speelgoed buiten het ziekenhuis; soep, slaap, stilte binnen het ziekenhuis, wil dat niet vaak zeggen: VACANTIE-VAN- DE-ZIEL, vacantie-van-den-plicht? En daarom ziele-gevaar, ziele-nood als in geen anderen tijd van ons leven?

Zooals de Heiland het zeide van die godvruchtige ziel in Israël: De Satan heeft haar achtüen jaar gebonden.

Profeteeren is niet gemakkelijk, maar nérgens is het moeilijker dan aan het ziekbed.

Nérgens heb ik sterker de behoefte gevoeld laan LITURGIE dan juist aan het ziekbed en aan het graf.

Want nergens is het gevaar grooter, onbewust van de waarheid Gods wat te smokkelen 'dan juist daar.

Ik herinner mij de bekentenis van een man, 'die uit hoofde van zijn werkkring aan 700 graven gesproken had. „Het is soms wel lastig, collega, " merkte hij op, „om wat van de overledene te zeggen. Maar als ik niets goed van hem weet, haal ik de tekst aan: Er is een God, Die den goddelooze rechtvaardigt. Zoo in de uiterste noodzaak, ziet u!"

Zooals deze kerkhofredenaar zullen wij het wel niet doen.

Maar aan reformatie van onze ziekbed-practijk en kerkhof-practijk zullen wij toch allen wel eenige behoefte gevoelen, denk ik.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen