EVEN PARKEEREN.

Van 't volle leven!

Dit is een woord van Christus uit d'en Staat der Vernedering.

"Wel trilt er reeds de voorsmaak door der vreugde, die Hem was voorgesteld, maar het was toch niet minder werkelijlfheid' van de Kribbe tot het Kruis. Wij belijden ons geloof in Jezus 'Christus, Die GELEDEN heeft — niet minder hebben wij te prijzen Hem, Die GELEEFD heeft. Wij gewagen in den catechismus van Hem, Die Zich lot in den dood heeft moeten vernederen — wij mogen echter niet zwijgen van Hem, Die het leven tot zijn hoogsten top heeft opgevoerd.

„IK I^EEF", dat is het zelfgetuigenis van den Heiland als Hij rondwandelt tusschen menschen wier leven niet anders is dan een gestadige dood.

„Uit het volle leven" schrijven wij vaak als ondertitel op den band van onze boeken — ach, wat is het volle leven leeg! Ook wat wij ons „geestelijk" en „kerkelijk" leven noemen.

Witgepleisterde graven! zei de Heiland daarvan! Kerkmuren zijn vaak grafmuren! Maar tegen de zerken van dat kerkhof schalde en schalt de juichkreet van den Christus: IK LEEF! Christus is onzen vollen dood gestorven, maar tegelijk heeft Hij ons volle leven geleefd. Spurgeon maakt bij de verklaring van Psalm 16 de opmerking, dat gelijk niemand zooveel smart heeft geleden als de Heiland, tegelijk niemand zooveel vreugde en blijdschap heeft gesmaakt in het dienen van God.

„GIJ ZULT LEVEN!" Deze heerlijke belofte heeft de Levende Christus aan Zijn volk gedaan! Hij heeft ze vervuld. Aan de dochter Abraliams, die achttien jaren bestaan had onder het mes en bij het drankje! Aan de melaatschen, die duizend dooden stierven vóór hun laatsten snik! Aan velen, die dood waren voor kerk en maatschappij! Zelfs aan sommigen, die reeds in den scheool waren nedergedaald. Hij heeft die belofte vervuld aan allen, die van stonde aan tot Christus, hun Hoofd, zijn opgenomen en zal ze vervullen aan dit ons vleesch in den Morgen der Opstanding. Maar Hij wil die belofte ook vervullen aan ons, hier en nu!

„Gij wilt tot Mij niet komen opdat gij het leven zoudt hebben" moest de Heiland eens zeggen tot de Joden. Geldt dat woord in zekeren zin misschien ook ons, broeders en zusters? Wat begeert gij van uw God en Verlosser? Een zalig sterven? Een plaats in den hemel? Alleen een d'agelijksch afsterven van uw zonden en géén opstaan tot een nieuw leven? Wilt gij als in een langzame agonie, in een steeds toenemende versterving, uw Verlosser tegemoet gaan? Begeert gij slechts de negatieve zijde van de verlossing? Wilt gij niet LEiVEN? Dapperlijk strijden tegen de zonde, den duivel en zijn gansche rijk? Vroolijk genieten wat uw God en Vader u geeft?

O, ik weet het, de jaren van het verdeelde leven, die achter ons liggen, maken het oais zoo moeilijk op de belofte te vertrouwen. Ik wek u waarlijk niet op tot vertrouwen op wat wij, menschen, ons geestelijk teven noemen — hetwelk toch niet anders is dan een gestadige dood! Ik pook u niet aan tot entliusiasme voor wat wij, menschen, ons kerkelijk leven noemen — hetwelk toch niet anders is d'an een gestadige dood! Maar zoeke ons oog Hem, Die uit 't volle leven ons toespreekt: IK LEEF EN GIJ ZULT LEVEN!| Persoonlijk, geestelijk, kerkelijk!

Hier werd nog nooit een hart bedrogen, De hoop maakt sterk, 't geloof verwint, Het doel blinkt heerlijk ons voor oogen. Ook waar de weg in nacht begint.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen