EVEN PARKEEREN.

Inzinking?

Op één onzer prachtige Ainsterdamsche bruggen zie ik in gedachte een volksverzameling. Aller oogen zijn gericht op het drabbige water van de gracht; de achteraanstaanden rekken den hals om beier te kunnen zien, automobiiisten parkeeren even om van het gebeuren getuige te zijn. Het zou minder juist zijn van een paniek te gewagen, deze heftige gemoedsaandoening wortelt moeilijk in onzen nuchLeren volksaard. Onze emoties verloopen betrekkelijk kalm, wat dan ook zijn uitdrukking Vindt in de van mond tot mond gaande bewering: dat bet er niet mooi uitziet. De zelfstandigheid van oordeel, waarmede wij boven veleai van onze natuur- en tijdgenooten begiftigd zijn, maakt echter dat de opvattingen sterk uileenloopen. In hoofdzaak zijn er twee richtingen, die met onverzettelijke taaiheid tegen elkander opponeeren. De eerste richting verkondigt met een stroom van woorden: hij zinkt! Maar de oppositie houdt sUjf en sti-ak vol: liij drijft!

In het gedurig herhalen van de stelling die elke partij inneemt vindt het gemoed der schare bevrediging. Zij kaatsen het elkander toe: hij drijft! Nietes, hij zinkt! Hij draift! Hiji sinkt! Het is een ongelukkige; fietser, wiens rijwiel slipte bij den wallekant, die het voorwerp is van al deze beschouwingen. Laat ik, volledigheidshalve, even mogen opmerken, dat deze drenkeling bij geen van beide partijen is aangesloten. Het scliijnt dat men in een dergelijke netelige positie tot ©en ©enigszins andere beschouwing van vele zaken overhelt. Hij slaat — het moet eerlijkheidshalve erkend, zeer onmethodisch! — met zijn armen in het rond', hij schreeuwt: Help! Help! Van den wallekant klinkt hem evenwel geen andere bemoediging in' de ooren dan de aangeheven slagleuzen: hij drijft! Nietes, hij zinkt! In ieder geval, hij heeft niet te klagen over gebrek aan belangr stelling... Daar dringt een laatkomer door het publiek, hij stelt eenigszins bruusk de vraag: Wat er hier aan de hand is? Ja, kaik ereis hieo". Meester! licht een der omstanders hem bereidwillig in, daar draift om sau te spreken een persoon in het grachie! Draiven? bitst een lid der oppositie, die stakker moch' willen dat ie dreef, ik zeg uwe. Meester, dat ie sinkt als ©en steen! Tot welke partij zal de nieuw aangekomene behooren? Hij zegt maar één woord: Opzij! hij gooit zijln jas uit, neemt een duik... Nou draift hij ook! zegt een onverbeterlijke. Draiven? seg maar gerust sinken! werpt een ander tegen. De redder zwemt met krachtige slagen naar den man in doodsgevaar; hij is van de partij van den man in het water; Zijn voorbeeld werkt aanstekelijk, de meesten staken het praten, één grijpt een dreg, een ander loopt naar de telefoon, sommigen bidden in stilte: Heere, help liem!

Het is maar een verdichting welke ik hier neerschrijf, waarvan de bedoeling wel duidelijk zal zijn. Tot vermoeiens toe wordt de vraag behandeld of ons geestelijk en kerkelijk leven inzinkt? Over die Vragen wordt breed-uit geredeneerd; daar men het niet eens kan worden, ontstaan hierover richtingen. Ik wil op de goede bedoeling niets afdingen, over het resultaat denk ik echter zeer sceptisch. Want de groote schaduwzijde van al dit redeneeren is, dat het bijna steeds langs onzen persoon heengaat. Wij staan aan den kant en wij kijken toe. Het is de veelvuldig herhaalde Vraag of het geestelijk leven Inzinkt, maar weinigen vragen: zinkt mijn geestelijk leven in? Aan pessimistische en optimistische beschouwtagen overliet kerkelijk leven ontbreekt het niet, maar nuttiger is de \Taag: Is m ij n ambtsuitoefening als christen, . gezalfd' tot profeet, priester en koning, in orde? Dan neem ik den mond niet vol over veronderstelde hypocrieten, dooden in de gemeente, over wereldschgezindheid en wat niet al, dan zeg ik als de man die in het water sprong: ik ben van de partij van de zwakke leden in de kerk van Christus. Ik zal in het geloof worstelen om hiua behoud', om hun geestelijken welstand. Dan kies ik als mijn stelling: Geliefden, voor all© dingen begeer ik dat gij welvaart. Als het bij beschouwingen blijft, dan krijg ik geen ander resultaat dan dit: onder groote belangstelling is heden ©en persoon verdronken! Wij moeten verstaan, dat deze dingen die in gesprek zijn, onszelf betreffen! Wij moeten onze eigen inzinking leeren aanpakken met de wapenen van geloof en gebed. Als de kerk geen wonder is, dan is zij ©en drama! Eenmaal zullen wij ons niet kunnen verantwoorden door te zeggen: Heere, hebben wij niet gedelibereerd over den geestelijken nood? Opzij! Wij moeten vaia den heiligen wallekant der delibereerders af, wij moeten het water in! Zonder modder in den neus, zonder natt© Meeren, gaat het niielt! Heere, behoed ons, wij vergaan! Dian spreekt de Heere ook tot ons Zijn woord: Kleingeloovige, waarom hebt gij gewankeld'?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen