FAMILIE VAN CHRISTUS.

„Familie van Christus", — is het niet wat vreemd gezegd?

Toen tijdens de Dordtsche synode ook aangaande „den dood van Christus" onze vaderen het schriftuurlijk inzicht hadden te verdedigen tegenover de Remonstranten, hebben de engelsche theologen in hun rapport dienaangaande ••) gewezen op de moederbelofte: „het zaad der vrouw zal den kop vaii het serpent, d.w.z. van de slang, vertreden". En dan verbinden zij daar deze opmerking aan: „Nu het serpent en wordt niet vertreden, dan door een gantsch sekere verlossinghe van sommige uyt de macht des duyvels, ende oversettinghe int Rijcke des Soons Grods". En dan halen zij twee schriftgetuigenissen aan.

Het eerste is Jes. 53 : 10 (naar een andere vertaling dan de onze): Wanneer hij zijn leven ten schuldoffer gegeven heeft, zoo zal hij een lang levend zaad hebben". Het tweede is Hebr. 2 : 13: Zie hier, ik en de kinderen, ' die mij God gegeven heeft". En daarna besluiten de engelsche rapporteurs: Ergo dan het besluyt Godes, van een lancduerigh saet aen te nemen, inde familie Christ i, wordt onverscheydentlick (onafscheidelijk) gehecht aent besluydt van het leven Christi voor de' sonden te stellen. Enda Christo hem selventd een offerhande opofferende^ worden kinderen gegeven, niet van haer selven, maer van Gode, die namelic haer Christum gegeven heeft".

Het zijn dus reeds oude klanken: familie van Chria» tus.

Familie van „Jezus" is er ook geweest: Maria, zijn broeders, en anderen, die Hem door bloedverwantschap zijn verwant geweest.

Maar familie van „Christus" zijn zij, die, ook zonder dien bloedband, met Hem verbonden zijn door het geloof. Zij aanvaarden Hem in zijn ambt; kennen Hem als den ook voor henzelf levendmakenden Geest, en nemen Hem met al zijn weldaden aan, doende den wil zijns Vaders.

Deze familie van Christus nu is Hem een paaschgesdhenk. Eerst moest zijn ziel efen sehuldoffer stellen. Dat is; de Knecht des Heeren, in wien wij uiteindelijk den Messias eeren, moest zich in den dood geven, en dit met borgtochtelijke intentie. En deze weg der zelfvernietiging zou dan naar goddelijke rechtswijzing het pad wezen voor zijn familie-werving. Want „zaad" zien, beteekent: inderen zien. Welke kinderen? Wat voor kinderen? Het zijn leerlingen, hoorders van zijn Woord, geboren uit de belofte, kinderen Gods, die Hem „gegeven" zijn, Hebr, 2 : 13. Hij vormt met deze kinderen, met dit „volk", een familie; zij is Z ij n familie. Want door zijn dood heeft Hij aan deze kinderen een rechtsbasis geschapen, waarop zij MOGEN leven. Tevens heeft Hij door zijn opstanding (Hij, die ZICH offert, is meer dan lam, doch is ook priester) hen met zijn Geest vervuld; Hij heeft alzoo voor hun leven een krachtbron geopend, waardoor zij KUNNEN leven.

En dus is Hij de tweede, laatste Adam, levendmakende Geest. De eerste Adam k r ij g t zijn familie; de tweede schept ze. De eerste is geen schepper van de zijnen; hij is met hen, zij zijn met hem geschapen. Maar tot den tweeden Adam zeggen de zijnen: mijn Heere en mijn God.

En nu zal de tweede Adam, de Knecht des Heeren, zijn familie altijd , , zien". Ze voor zich zien, en om ? ich heen zien. Met één offerande kon Hij volstaan; de priester bracht het sehuldoffer ééns en voor goed. Maar gelijk ieder priester zijn offer overleeft, om de vrucht der offerande te kunnen administreeren, d.w.z. toe-dienen, zoo heeft ook deze Priester het lam overleefd, d.w.z. Hij heeft zich zelf als lam overleefd. Aardsche priesters overleven wel een lam, maar niet den lammeren-toevoer: want die doorloopt de vele eeuwen, die aan het Eéne Lam voorafgegaan zijn. Maar deze Priester overleeft zich zelf als Lam; en aangezien er maar één Lam is als Hij, en geen tweede, derde, ooit meer noodig is — de tweede Adam is de laatste tevens — daar is geen nieuwe toe-voer van offeranden meer vereischt: Hij overleeft dus zich als Lam, en óók den toevoer van de offeranden. Dien toevoer staakt Hij. Dus staat het met Hem zóó: Hij moet en kan op é é n dag offeren, en alle dagen administreeren; Hij leeft alle dagen om voor zijn familie te bidden.

En wijl deze zijne administratie krachtig is, en uiterst werk-zaam, daarom zal Hij zaad zien. Hij b i d t ze naar zich toe: Zijn bidden is: den rechtsgrond, die aan zijn familie de vergunning om te leven schiep, in werking doen komen; de vergunning wordt dan ook uit de theoretische in de practische sfeer overgebracht; dat is: er zij n er, en er k omen er, AAN WIE concreet het vergunde toebedeeld wordt. Hij kan geen veldheer zonder leger, geen koning zonder onderdanen, geen licentie-schenker zonder licentiaten wezen. En Hij t r e k t ze ook zich naar zich toe; dit doet Hij door zijn Geest. Die wederbaart de doode familie van Adam, inzooverre zij door Hem met God verzoend wordt, opdat ze z ij n familie worde, vleesch van zijn vleesch, en been van zijn gebeente. En in hun sterfbed behaalt die Geest van Hem zijn sterkste triumphen: in éénen oogenblik haalt Hij hen boven: familie kan famiUe, vleesch kan vleesch niet missen. Hij is hun vleesch en been, en dit door éénen Geest.

En als ze samen aan de tafel van zijn nadhtmaal zitten, ja, ook dan „ziet" Hij zijn zaad.

1) Oordeelen der Wtheemschen Theologen in: Act^ Dordrecht, Canin, 1621, 93, a.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen