DE VLUCHT UIT DE STORM-ZONE.

[Wat hier volgt is reeds eerder breeder besproken in onze Catechismus-bijlage destijds. Een bepaalde reden maakt deze korte samenvatting thans wenschelijk.]

Eens poogden farizeesche vijanden (vs 3) van den Heiland, Hem te vangen in him schema's: mag een mensch in de huwelijks-en echtscheidingswetgeving voor zooveel, of voor slechts zooveel procent toegeven aan zijn eigen wil ? Is het aantal wettige redenen voor scheiding klein (zooals Sjammai leert), dan wel groot (zooals Hillel het zegt) ?

Maar de Hoogste Leeraar laat zich niet vangen. Hij zegt; : van den beginne is aan den eigen wil, de willekeur geen enkele plaats overgelaten. En alle practische wetgeving moet zich weer daarheen wenden en zich hierop oriënteeren. „Van den beginne" (!)

Met dit antwoord konden de vijanden afdruipen.

Ze deden het ook.

Maar toen kwamen de vrienden, de leerlingen (v* 10) op den Heiland af. Als het zóó streng moet, dan kan men beter zich afzijdig houden. Als hier geen enkele concessie eraf kan, als in onze toch wel van alle kanten kromme samenleving met rechte paradijs-staven gemeten wordt, dan kunnen 'wij beter die storm-zóne vermijden. Wie niet trouwt, heeft heelemaal geen conflict meer met de strenge huwelijkswetten van God. Aldus de discipelen.

Indien die meening post vat bij de kerk is het koninkrijk der hemelen verloren. De een zal zeggen: het huwelijk is te zeer aan strenge wetten gebonden: ik blijf daar liever buiten. De ander zal het zeggen van den handel. De derde'van de beoefening der wetenschap. Kortom: ieder zal dan het „terrein", waar hij den wind des Geestes hoort blazen tegen hem zelf, vermijden en — een omweg zoeken, waar het minder fél waait. God is dan een koning zonder onderdanen; zij zullen elk voor zich zeggen: een wetgeving, die zich niet accomodeert aan de „gebroken" wereld is ons te „rechtlijnig", — we zeggen er wel niets tegen, maar willen toch liever niet in de moeite met u komen. We willen de vragen van den dag liever vermijden, dan dat we er een benauwend conflict over krijgen vanwege uw strenge wet, o God.

En toen heeft de Christus ingegrepen. Blijvende hij het huwelijksmotief, zeide Hij: er zijn menschen die door een aangeboren gebrek of anders door geweld van buitenaf in de onmogelijkheid verkeeren te trouwen. Ze hebben met de wet Gods voor het huwelijksleven geen concrete conflicten. Maar hun „vrede" is op dat punt geen positieve vrede, hoogstens een negatief niet-er-bij-betrokken-zijn. Zij onthouden ZICH niet, doch werden a f gehouden door een macht, die zij niet in handen hadden. Dit is geen victorie, hier is geen geloof, dat de wereld overwint ! Zouden de discipelen zóó iets willen ? Neen, immers ?

M& ar zie: er is nog een andere groep. Er zijn er ook, die wel konden trouwen, die het ook wel graag zouden willen. Ze zijn gezond en sterk, en niemands knecht. Maar zij trouwen toch niet.

Waarom niet?

Om het negatieve doel der jongeren uit Matth. 19: d.i.: om geen last te krijgen van den eenigen Wetgever, die op dit terrein niet gemakkelijk is? Weineen.

Ze onthielden zich om het positieve: juist om het koninkrijk der hemelen te eeren, en de eischen, die Gods Koningsheerschappij voor hén gesteld had, te kunnen aanvaarden en gehoorzamen; juist daarom onthielden ze zich op het ééne gebied. Teneinde op een ander, dat hun was aangewezen, te kunnen staan onder de kracht van Gods wet, die geen kamp geeft. De een laat de vrouw varen. De ander een akker. De derde een katheder. De vierde iets anders. En alleen die positieve wil is hier goed. De één onthoudt zich van het huwelijk, omdat hij een allesabsorbeerende taak heeft. De ander, omdat "hij juist in dezen zich bedwingen moet, teneinde niet in zonde te vallen. De derde heeft weer een andere reden. Mits maar vooropsta: de wil, om Gods gebod te ontzien, d.w.z. er een trouw knecht, een liturg, van te kunnen wezen.

Hier ligt de aanwijzing voor ons eigen leven.

Wie de vragen van den dag v e r m ij d t, d.w.z. opzettelijk daartegenover geen principieele keuze doet, die handelt verkeerd.

Maar wie het wél-aanraken van de vragen van den dag slechts verbindbaar acht met een houding van: nooit zich iets ontzeggen, die handelt eveneens verkeerd. Men kan op joodsche wijze zeggen: raak niet aan. Men kan het ook op c h r i 9-t e 1 ij k e wijze doen. Velen vergeten dit laatste er bij te zeggen, als zij het eerste declameeren.

Men vermijde de storm-zóne niet. Gods geboden beteekenen hier zooveel als de stormwinden.

Maar men ga dan ook in den storm staan. Negatieve onthouding op een bepaald punt is pas geoorloofd, indien zij voorwaarde is voor positieve taak-vervulling op andere punten temidden van de winden, die daar waaien uit de schatkameren van Gods heiligen wil.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen