Kerstfeest en zielsperfaratie

Waar is het geheim van den Kerstzegen? Kunnen wij het aanwijzen?

Op die vraag zijn de antwoorden verschillend. Wij moeten het uit Gods Woord afleiden. Ook Maria heeft dat moeten leeren.

Wat is Maria's Kerstzegen? D a t ze gezegend wordt, staat in den tekst (34a). Maar de ontvouwing va.i dien zegen staat er ook: een zwaard door de ziel (35a). Dat zwaard moet dus haar Kerstzegen z ij n.

Kerstzegen, in een zwaard? Simeon en de engel, die Maria groette, staan mijlen ver van elkaar, zoo schijnt het. De eene zegent, de andere üjkt te vloeken.

Maar, — in Openbaring 10 staat, dat Johannes een boekje eet. En, — het was zoet in zijn mond, en bitter in zijn buik (vgl. Ezechiël 3). Zoet — want de spijs is nog één geheel. Het geheel der Woorden Gods is zoet, blijde boodschap. Maar als de spijs komt in den buik, is daar ontbinding: in het zoete geheel een bitter détail. Er komt kruis en strijd.

Wie nu het zoete wel wil, maar het bittere niet, die kan niet eten in Gods huis. Spijs kan pas spijs worden, als ze komt in den buik. Zoo kan Maria geen deel aan Christus hebben, tenzij het gaat langs den weg van verdrukking. Als Maria de over haar geschreven rol eten moet, dan is haar lot geen ander als van Ezechiël en Johannes.

De Heilige Schrift legt altijd zichzelf uit. Denk hieraan, als ge Simeon hoort zeggen: „een zwaard door uw ziel".

Deze uitspraak legt meer dan één Kerstwoord uit. Ze legt o.m. uit dat: „vrede op aarde". Eén van de momenten in den gang des vredes is: het zwaard! Want de vrede Gods, die met zijn eigen boodschap Maria's hart vervulde, brengt mee een zwaardslag door haar ziel. Neem Maria's geloof weg, en ze krijgt het „makkelijk''. Laat het kind blijven haar Heer en God, Zijn juk zal haar zwaar te dragen zijn.

„Een zwaard". Speciaal tot Maria wordt dit gezegd. Dit woord moet wel zeer indringend zijn. Sommigen zeiden: Maria zou „wel eens" twijfelen: een zwaard. Anderen: denk „eens" aan het kruis, en de smarten, die toen haar verscheurden: een zwaard.

Maar wie het zoo uitlegt, die zegt te weinig. „Wel eens" onzeker zijn, dat is nog niet zoo iets als een speerwond, die een leven lang kwelling meebrengt. Wie zegt ons, dat die speerwond pas op Golgotha komen zal, 33 jaar na dit woord? Jezus zelf zou het dan aan Zijn moeder gezegd kunnen hebben in de laatste week. Maar reeds v ó ó r Z ij n spreken, is daar: het zwaard. Niet maar één dies ater, maar tot in het binnenste: plagen. En van dien eersten dag af aan moet ze dat weten, deze moeder.

Waarom Simeon juist Maria aanspreekt? Heeft Jozef geen aanspraak noodig? Snijdt hem geen speer?

Och, Jozef staat niet buiten deze dingen. Hij hééft voor de zaak des Heeren reeds veel geleden. Toen Jozef zijn bruid een s c h ij n-bruid dacht, toen was het z w a a r d er al voor hem. Was Maria ontrouw geweest? Zal ik heengaan? Maar de engel zegt: „hier b 1 ij v e n. Jozef. Dit is nu Gods werk voor U". Jozef, die kleine man, moet voor de heele kerk de lascen dragen. Maar hij zegt: fiat, „mij geschiede naar uw woord".

En nu weet ik, waarom Simeon niet het Kind aanspreekt, en heden ook Jozef niet, maar Maria. Krijgt een jonge moeder geen verademing? Een vrouw, die baart, heeft droefheid, maar blijdschap daarna. Dus heeft Maria blijdschap? Ja, ja, ze is er. Simeon zegende haar. Maar toch: Maria, moeder, voor u is er geen andere weg dan voor Jozef. Ook voor u: het zwaard, en dat zal b 1 ij v e n.

Want het verkeer bij dat Groote Vuur, dat in Christus Jezus is, dat zal schroeien. En de moeder, • die als vleesch-en-bloed-geefster heden haar verademing mag hebben, zal als opvoedster, als wegbereidster, als Schriftlectrice voor en van en om dezen Zoon geen verademing mogen hebben. H ij zal de perforatie ondervinden die betalend is. Daarom zal Maria de perforatie te verduren krijgen, die wel niet betalend is, doch die de tol der liefde wezen mag, die Hem wil dienen in de praeparatie voor Z ij n absolute perforatie. De tol der dankbaarheid, voor haar, die als verloren zondares mag deelen in de vruchten van zijn perforatie.

Het is het oud geheim — zijn dood neemt onzen dood, zijn lijden onze smart, zijn zwaardslag onze speerwond niet weg. Hij neemt alleen den vloek er uit. Het zwaard ontwaakt tegen Gods Herder, de schapen zullen klagen in 't verstrooid worden. Maar Hij zal zijn hand tot de kleinen wenden. Ook tot zijn kleine moeder.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen