Officieele berichten uit de Ned. Geref. Kerken.

Classis Amersfoort,

De kerkeraad der Ned. Ger. kerk te Amersfoort, belast met de samenroeping van de eerstvolgende vergadering der classis Amersfoort, welke D. V. Woensdag den i2den November a. s. des voormiddags ten tien ure zal gehouden worden in de consistoriekamer te Amersfoort, verzoekt aan de kerken dier classis devraagpunten en voorstellen voor het agendum vóór den 29sten October e. k. in te zenden bij den eerst ondergeteekende.

Namens den kerkeraad van Amersfoort :

M. J. Bouman, voorzitter.

H. C. E. STA VERMAN, scriba.

't Was Zondag 12 October voor de Gemeente een gedenkwaardige dag, daar toch het nieuwe kerkgebouw, door de goede gunste onzes Gods ingewijd werd, door onzen geliefden leeraar Ds. A. Knoll.

Werd toch de leeraar met den kerkeraad ruim een half jaar geleden uit kerkgebouw en pastorie verdreven en uit alle ambten en bedieningen ontzet, omdat leeraar en kerkeraad wilden handelen naar Gods Woord, (immers het hoogste gezag in zijne kerk? ) het nette en sierlijke kerkgebouw staat daar in 't midden der gemeente, ten bewijze wat de Heere God doen kan en zal, die op zijn Naam vertrouwen en zijn eere bedoelen. De Heere neigde toch vele harten om hun leeraar en kerkeraad te volgen in gehoorzaamheid aan Gods getuigenis en gaf genade om blijmoedig en gewillig en overvloedig te offeren wat benoodigd was om een kerkgebouw te doen kunnen verrijzen.

Een talrijke schare van ongeveer looo personen, vulde het kerkgebouw, en waar onze leeraar de gemeente een hartelijk welkom toesprak, bepaalde hij de gemeente naar aanleiding van Psalm 126, bij Israël in de ballingschap, hoe het volk Israels, waar zij door eigen schuld en'zonde in banden en verdrukking waren gekomen, reikhalzend uitzagen naar verlossing; hoe op het innige gebed van zijn volk, de Heere uitkomst gaf en heerlijke vreugde gesmaakt werd. Hoe ook de kerke Christi te dezer plaatse zuchtte onder menschelijke inzettingen en reglementen, met terzijdestellingvan Gods Woord en ook op de smeekingen zijner gemeente had gelet en wondervolle uitkomst had geschonken, maar om dan nu ook door Gods genade al voortgaande, zaaiende naar zijn Woord; waaraan veel strijd, miskenning en verguizing verbonden was. Hem den Heere te volgen in gehoorzaamheid des geloofs, om te mogen ontvangen den Geest der genade en der gebeden, dat al de gevangenen Zions mogen weergebracht worden tot de vrijheid, en onder het zachte juk van den Heere Christus.

Geve de Heere der Gemeente, als Koning zijner kerke, zijnen onmisbaren zegen.

W. VLIEGENTHART.

Zwijndrecht, 15 October 1890.

Classisale vergadering der Ned. Geref. kerken van Noord-Brabant ën Limburg, op, D. V., 30 en 31 October 1890 te Klundert.

Agenda:

1. Aanvangs-en regelingswerkzaamheden;

2. Classicale zendingsdag.

a. Publieke vergadering om half twee (op 30 Oct.) in de Nieuwe Kerk, waartoe alle vrienden der zending en alle vrienden dezer kerken dringend worden uitgenoodigd.

Als inleiders van referaten of stellingen over de roeping onzer kerken in zake de zending zullen o. a. optreden Ds. F. Lion Cachet, Ds, P. J. W. Klaarhamer, en Ds. A. van Veelo.

b. Godsdienstoefening om 6 uur in het kerkgebouw (sprekers Ds. IJon Cachet, Ds. Van Veelo. en Ds. Feringa).

3. Voorrzetting der classis 31 Oct.

a. Art. 41 D. K. O., enz.; b. Financieele verrekeningen ; c. Benoeming van deputaten ; d. Ingekomen stukken ; e. Rapporten; /. Aangehouden punten ; g. Nieuwe voorstellen ; h. Sluitingswerkzaamheden.

Namens de roepende kerk van 's Grevelduin-en Vrijhoe-Capelle.

A. V. C. TEN BOSCH, scriba.

Ellg'elaild. De »Down-grade" ook openbaar in de toenemende wereld sgezind heid van predikanten. Het kerkelijk congres der Episcopalen en de sociale quaestie. Canon Liddon en Dr. Newman.

Spurgeon zet den strijd tegen de z.g. »Downgrade" voort. In het jongste nummer van zijn maandschrift Truffel en Zwaard wijst hij er op, dat zij, die het schromelijk verval der moderne orthodoxie ontkennen, de oogen sluiten voor eene zaak, die zeker ieder moet opvallen, die niet willens blind is, namelijk: het toenemen van wereldsgezindheid, Zij die op dit punt eenigen twijfel koesteren, moeten zich maar eens overtuigen hoeveel geestelijken en predikanten het gehoor van het Shaftesbury-theater versterken. Er was een tijd, waarin zulke mannen in hunne kerken ernstige bestraffers zouden gevonden hebben; maar tegenwoordig mogen zij gaan waar het hun goeddunkt, en slechts een handvol »dweepachtige" lieden zullen hun doen berispen. Eenigen tijd geleden fluisterde men, dat predikanten van het platteland zich naar openbare vermakelijkheden begaven in de steden waar men ze niet kende, en wij schaamden ons toen wij het hoorden; maar weldra zullen zij zich niet meer behoeven Ie verbergen — hetgeen op zich zelf beschouwd wel eerlijker is, doch bewijst hoever men op de lijn van den »Down-grade" gekomen is. Wat heeft dit alles te zeggen? In harten waarin genade verheerlijkt is, is het een rede tot groote droefheid en een aanleiding om gedurig te roepen: »O Heer, hoe lange? "

Het Church Congress der Episcopale kerk in deze maand te Huil gehouden, was eigenlijk van het begin tot het einde eene conferentie over de maatschappelijke vraagstukken van den dag. Er werd geen prediking of toespraak gehouden waarin niet op ernstige wijze gehandeld werd over den maatschappelijken nood dezer dagen. Bisschop Westcott presideerde bij afwezigheid van den aartsbisschop van York. Sprekende over de verandering die en in de gedachtenwereld van dezen tijd heeft plaats gehad en hoe deze een merkbaren invloed heeft uitgeoefend op de geschriften der nieuwste economistische school, zeide hij: »zij hebben geleerd en leeren nu met overtuiging, dat hunne wetenschap niet hard, enghartig, afgetrokken, individueel is, maar historisch en moreel, rekening houdende met de wisselende verschijnselen van de vooruitgang der menschen; dat het niet enkel een studie van weelde is, j> maar een deel van de studie des levens". Ook zeide de bisschop dat het Oude Testament op nieuw bestudeerd diende te worden »als een gezaghebbend register van de wijze waarop de Heere wil dat het in een natie zal toegaan".

Men besprak op het congres de houding die men had aan te nemen ten opzichte van werkstakingen en loonsverschillen. Men gaf het populaire advies: »Men moet trachten de zaak te begrijpen — maar men moet niet zoe ken tusschenbeide te treden."

De volgende meeting was gewijd aan de bespreking van het socialisme. Bisschop Westcott betoogde daarbij, dat de socialisten er naar streefden, om de belooning van den arbeid te laten afhangen, niet van hetgeen een behoeftig mensch noodig heeft, maar van zijne werkelijke waarde, als bijdragende tot het welzijn der gemeenschap. De bisschop stelde, »dat arbeid tegen vast loon of huurarbeid, ofschoon deze eene onvermijdbare stap in de evolutie der maatschappij schijnt, even weinig geschikt is, om menschen met menschen te verbinden bij de productie van hetgeen tot het algemeen elzijn noodig is, als in vroegere tijden slavernij of lijfeigenschap.

De predikant Kaufmann, sprak over de drie eischen der socialisten — een eisch van de maatschappij tegenover het individu; van de menigte egenover de enkelen; van het recht tot revolutie indien die eischen niet werden toegestaan. Hij beweerde, dat de socialisten bij het stellen van die drie eischen de sympathie der kerk verdienden. Een ander had ontdekt, dat de socialisten drie dingen vergeten, namelijk God, den duivel en de menschelijke natuur; hij zag wel enkele groote dingen in het socialisme, maar de kerk moest het tot een geestelijk peil weten op te heffen. '

Het congres hield zich ook nog onledig met «weddingschappen en dobbelen. Men was het onder de heeren geestelijken hierover niet eens. Meer dan een spreker toonde zich een groot liefhebber niet van het Whistspel in het algemeen, maar van de «sixpenny points", (een onderscheiding, waarvan wij geen begrip hebben. Wij dachten dat alle kaartspel diende veroordeeld). De deken van Rochester verlangde, dat de prins van Wales zou aangezocht worden om zijne stem tegen het spelen te verheffen, doch hij wilde er niet aan denken om zijne koninklijke hoogheid te beroovan de ontspanning, in het bijwonen van wedrennen gelegen. Men deelde op het congres mede, dat de geestelijken der Episcopale kerk (men kan ze haast geen predikanten meer noemen) in grooten getale de Goodwood en de Brighton wedrennen bijwoonden — zeker enkel om meer kennis omtrent het menschdom op te doen. Men sprak er zijn leedwezen over uit, dat enkele mannen die eene eerste plaats in de rijen der Episcopale geestelijkheid innemen, maar ook eene eerste plaats hebben in kringen waarin er om geld gespeeld wordt, niet op het congres te vinden waren om zich omtrent deze zaak te verantwoorden.

Voorzeker is er niets dat meer koren op den molen van het socialisme brengt, dan eene geestelijkheid die zich in weelde baadt, waarvan sommige leden meer dan een tonne gouds inkomen hebben en daarbij de belangen hunner diocese niet behartigen, maar de vooraanzitting hebben in speelclubs. Het wil er bij ons althans niet in dat men èn het spel liefhebben èn een waardig opziener of bisschop van de kerke Christi zijn kan.

Den gden September overleed H. P. Liddon kanonikus van de St. Pauluskerk te Londen. Hij behoorde tot de hoog kerkelijke partij en was sedert 1870 de meest gevierde prediker van de Episcopale kerk. Alle klassen en standen verzamelden zich onder den grooten koepel van den St. Pauls, wanneer hij des Zondagsnamiddags de godsdienstoefening leidde. Zelfs Roomschen en Nonconformisten lieten zich onder zijn gehoor vinden en schier geen vreemdeling zou in Londen zijn zonder te trachten Liddon te hooren. Als theoloog is Liddon bekend geworden door zijn »Bampton lectures" over de godheid van Christus, over welk werk »the Church times'' oordeelde, dat dit het laatste woord was over het leerstuk waarmede de kerk staat of valt. Het sterven van Liddon is een groot verlies ook daarom, wijl zijne welsprekendheid het doordringen van het gevoelen van vele hoogkerkelijken tegenhield, dat de eeredienst den leerdienst behoort te verdringen. Met Newman behoorde Liddon tot de eerste mannen van de leiders der hoogkerkelijke partij.

Bij hetgeen we reeds omtrent den onlangs overleden Newman mededeelden, willen wij nog het volgende voegen. Zijn overgang tot de Roomsehe kerk heeft niet zulke gevolgen ge. had, als men in den beginne vreesde. De werken, die den meesten invloed op zijn tijd uitoefenden, dateeren uit zijn Anglikaansch tijdperk. Newman is nooit zooals Manning, de Ultramontaansche partij toegevallen. »Sedert ik Katholiek ben, " schrijft hij, «hebben vele lieden mij aangeklaagd, dat ik weinig geneigd schijn proselieten te maken en Protestanten hebben daaruit opgemaakt, dat ik daarvoor geen ijver bezit." Hij verontschuldigde zich daarmede, dat het tegen zijne natuur was. In 1850 werd hij tot rector van eene te Dublin te vestigen Roomsche universiteit benoemd. Toen verscheen zijn werk : het ideaal eener universiteit, maar het plan werd niet uitgevoerd en daarom had Newman ook nooit een arbeidsveld zijner waardig. In een brief schreef hij eenmaal: »waarom kan men ons niet met rust laten, wanneer wij naar orde streven en niets kwaads in den zin hebben." Het was in den tijd, waarin men in de Roomsche kerk streed om de leer derj pauselijke onfeilbaarheid, als leer der kerk te verklaren. In het vatikaan meende men, dat Newman daar tegen was, maar hij sprak openlijk uit, dat hij deze leer al lang geloofd en met zijn pen verdedigd had, maar inderdaad was hij te zeer inconsequent denker, om te weigeren, aan het gebouw van het Roomsche leerstelsel den laatsten steen te voegen. Hij betreiu-de het alleen, dat men geen gunstiger tijd voor de afkondiging van het dogma koos, en dat men met geweld de zaak had doorgedreven. Daarom is het niet te verwonderen, dat Newman bij Pius IX in ongenade viel. Manning en niet Newman vertegenwoordigt daarom de type van het Anglo-Romanisme. Tot aan zijn dood is hij altijd met grooter vereering en toegenegenheid door hen behandeld, die hij verlaten had als door hen, tot wie hij gegaan was. Pius IX had hem daarvoor dankbaar mogen zijn, want daardoor is hij meer den leeraar der Anglikanen gebleven en heeft ze van lieverlede in het Roomsche spoor geleid, al was ook de Ritualistische partij heftig op hem vertoornd, toen hij tot Rome overging. In de kerkgeschiede. nis zal Newman voor 1845 van beteekenis zijn; daarna treedt zijne persoonlijkheid meer op den achtergrond, al heeft Leo XIII hem kort na zijn Paus-verklaring den rooden kardinaalshoed op het hoofd gezet. Edoch, ook als kardinaal werd hij in de Eoomsche kerk geen man van invloed, want hij was en bleef den Jezuïten antipathetisch gezind, en dat hij door dezen met geen goede oogen werd aangezien, is te 'verklaren uit het feit dat hij de vormen der Roomsche devotie voor Maria wel geschikt voor Italië, maar niet goed voor Engeland verklaarde. WINCKEL.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen