De martelaren.

CXXXIX.

GUILLAUIUE D'ALE^CON.

Guillaume d'Alen9on, geboortig van Montaubon, was eens priester van Rome. Toen de Heere hem de dwalingen dezer kerk had doen inzien, legde hij zijn ambt neer en trok naar Geneve. Van hier uit deed hij verscheidene reizen naar en door Frankrijk, om overal, waar hij kon, den Bijbel te brengen. Op een dier reizen werd hij in 't begin van 1553 te Montpellier gevangen genomen, nadat valsche broeders hem verraden hadden. Langen tijd bleef hij in dsn kerker. Aan ondervragingen heeft het hem daar niet ontbroken. Ten slotte verklaarde hem de geestelijke rechtbank, voor welke hij natuurlijk het eerst moest staan, het priesterambt onwaardig, omdat hij een ketter was. Den i6den October 1553 werd hij ontwijd. Voorde laatste maal werd hij als priester gekleed. Zoo beklom hij de estrade, waar de bisschop gezeten was. Na duizende ceremoniën en de lezing van verscheidene bladzijden in het Latijn, werden hem de priesterlijke sieraden stuk voor stuk ontnomen en vervangen door een wereldlijk gewaad. Van zijn kruin werd de zoogenaamde heilige olie weggcschrapt en werden hem twee vingers afgesneden. Toen gaf men hem over aan den wereldlijken rechter, die hem naar den kerker terug liet brengen.

Den loden Januari 1554 werd onze martelaar ter dood veroordeeld en den middag van dien dag ook levend verbrand. Een man droeg hem op zijn schouders buiten de stad ter plaatse, waar een stapel hout was opgericht. Achter hem aan liepen twee gevangenen; de een was een lakenscheerder, gekleed in een hemd, met een bundel stroo achter op den rug gebonden; de ander een man van aanzien, zeer goed gekleed. Beiden v/aren om het Woord des Heeren gevangen genomen, maar hadden hun geloof verloochend. Wat d'Alen9on betrof, hij hield niet van het zingen van psalmen. Voor den houtmijt gekomen, ontkleedde hij zich tot op zijn hemd, legde de klcedingstukken zeer netjes in een hoek en richtte zich toen tot de bovengenoemde mannen, die hunne belijdenis wilden afzweren. Zoo ernstig klonken zijne vermaningen tot hen, dat van het gelaat des lakenscheeiders, het zweet in groote druppels afliep. Toen de kanunniken dat zagen, bevalen zij den martelaar te zwijgen. Daarop beklom d'Alencon den brandstapel en zat daar midden op. De beul bond hem een koord ora den hals, maakte hem de armen aan het lijf vast en stak den houtmijt aan, na er de van Geneve meegebrachte boeken op geworpen te hebben. De martelaar bleef rustig, de oogen naar den hemel gericht. Toen het vuur de boeken aantastte, trok de beul zoolang het koord aan, totdat de martelaar den laatsten adem uitgeblazen had.

Men zegt, dat de lakenscheerder, door het woord van d'Alencon beschaamd geworden, weer moed gekregen heeft en geweigerd de herroeping zijner belijdenis te doen, zich bereid verklarende te sterven voor den naam des Heeren.

Een paar dagen later zou hij dan ook den marteldood gestorven zijn.

PAUL fflUBAIEB.

Toen Paul Murnier van Orleans, koperslager van ambacht, eenigszins met de dwalingen van het pausdom bekend geworden was en groot verlangen kreeg, om den Heere Jezus te kennen, reisde hij, onder voorwendsel van een jaarmarkt te bezoeken, van Lyon naar Geneve. Hier leerde hij, wat hij vroeger nooit geweten had, van den Heere. Te Orleans teruggekeerd, beproefde hij zijne vrouw over te halen naar Gcnève uit te wijken. Doch de naam Geneve v/as toentertijd zoo gehaat vanwege den godsdienst dier stad, dat hij zijn doel niet bereikte. Toen rieden sommigen hem aan naar Londen te gaan. Zijn vrouw gaf ten slotte toe en volgde hem over de zee naar Engeland's hoofdstad met hare beide kinderen. Dit geschiedde op het einde van December 1550. Toen zij een klein half jaar te Londen gewoond hadden, werd het gezin vermeerderd met eenen zoon, dien zij Izaak noemden. Zoolang de vrome Koning VI over Engeland regeerde, leed Marnier met zijn gezin evenmin last als de andere vluchtelingen om der wille van den godsdienst, want de koning was zelfs een voorstander der Hervorming. Nadat echter de dood dezen voortreffelijken vorst onverwachts had weggenomen, begon onder de regeering van Maria de bloedige een hevige vervolging, die vele belijders der waarheid dwong een ander land op te zoeken. Murnier begif zich met zijne vrouw en 3 kinderen, waarvan de jongste toen vier jaren was, naar Dieppe en vandaar naar Rouaan en Normandië. De bedoeling der vluchtelingen was om naar Geneve te gaan, toen zijne vrouw ernstig ziek-werd. Pavil was verslagen. Hij verklaarde zijne vrouw, dat, indien God haar van de wereld wegnam, hij verplicht zou zijn dingen te doen, die tegeh zijn geweten indruischten of te sterven. Na wikken en wegen besloten de echtelieden hunne kinderen te Parijs ergens te besteden. Murnier bracht ze weg en stelde ze onder de hoede van een logementhouder, dien hij meende te mogen vertrouwen. Daarop keerde hij terug naar zijne vrouw en vond haar ernstiger dan te voren.

Ondertusschen kweet de logementhoudster zich van hare moederlijke taak op hare wijze; zij noodde de kleintjes met haar meê te gaan naar de mis. Eenstemmig weigerden de kinderen dit. Dat vertrouwde de vrouw niet, waarom zij kennis van deze weigering gaf aan de bestuurders van la Trinité te Parijs, menschen die zorgden voor ouderlooze kinderen, die maag noch verzorgers hadden. De bestuurders bevalen de vrouw kalm de terugkomst des vaders af te wachten en hun dan hiervan bericht te doen. Een paar dagen later gebeurde dat. Murnier kwam te Parijs terug; terstond werden de bestuurders verwittigd en eer de martelaar nog maar iets had kunnen weten, waren dezen er. Nadat Murnier erkend had, dat de jeugdige gasten der logementhoudsier zijne kinderen waren, werd hij gevangen genomen en ondervraagd. Daar men van hem de namen zijner tnedebelgders te Parijs verlangde te weten, weid hij ook op de pijnbank gelegd en zoolang gepijnigd, totdat hij den laatsten adem had uitgeblazen. Zijn lijk werd in de rivier geworpen De bestuurders namen de kinderen meê naar hun Gesticht. Daar werden de beide oudsten zoo dikwijls geslagen, dat zij eindelijk meê naar de mis gingen. Doch Izaak, de jongste, een kind van 4 jaren, bleef weigeren. Beloften noch dreigingen brachten hem tot andere gedachten. Toen werd hij op de gruwelijkste en laaghartigste wijze mishandeld. Hem werden de voeten in het vuur verbrand. Onlijdelijkc smart! Hij bezweek niet. Zoozeer wsren zijne voeten verminkt, dïft hij in geen anderhalf jaar kon staan. Daarom liet men hem gedurende dien tijd met rust. Doch hierna werd Izaak weer gevraagd of hij naar de mis wilde gaan. Neen, was 't korte beslissende antwoord van den jeugdigen belijder. Een nieuwe marteling begon. »Hij is een Lutheraan, een gestaarte Engelschman, laten wij hem een staart geven." (Het volk bevv eerde, dat de kettersche Engelschen een staart hadden enz.) Zoo gezegd, zoo gedaan. In het lijf des kinds werd met een gloeiend ijzer een gat geboord en daarin de staart van een hond gesloten, die hij omstreeks 30 maanden achter zich aansleepte, ten prooi van veler beschimping. Ten slotte gelukte het zijne moeder, die hersteld was, na ongelooflijke raoeielijkheden overwonnen te hebben, hem uit de handen zijner beulen te redden. Het kind genas, werd jongeling en man en leefde nog in 1595. Hij is bedienaar des Woords te Veray, een klein stadje aan de heeren van Bern hoorend, geweest.

DEGAAY FORTMAN.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen