Antwerpen.

De Gereformeerde Kerk te Antwerpen heeft dezer dagen een beroep gedaan op alle Kerken in ons vaderland, om haar te steunen in haar poging om een eigen kerkgebouw te krijgen.

Tot dusverre moest ze zich behelpen met een gehuurd lokaal. Niet alleen dat dit lokaal te klein is voor de behoefte der gemeente en de huur te hoog is, maar ze loopt ook telkens gevaar, dat de huur haar zal worden opgezegd, en andere lokaliteit is te Antwerpen, meest door Roomsche tegenwerking, moeilijk te krijgen.

De stichting van een eigen kerkgebouw, waarvoor 25 k 30000 gulden noodig zal wezen, gaat de krachten dezer kleine gemeente echter verre te boven. Ongeveer de helft dezer som zal van buiten moeten komen.

Ongetwijfeld is de beraamde som zeer hoog voor een kerkgebouw van tweehonderd zitplaatsen. Maar Ds. V. Hepp van Antwerpen merkt terecht in de Gereformeerde Kerkbode voor België op, dat men met minder het niet doen kan. Zal van deze gemeente eenige kracht tot Evangelisatie uitgaan, dan behoort het kerkgebouw niet in een der voorsteden, maar in Antwerpen zelf te verrijzen. En niet alleen zijn de werkloonen in Antwerpen zeer hoog, maar de prijs voor den grond alleen zal een tienduizend gulden bedragen. In wereldsteden als Antwerpen komt men voor minder niet klaar.

Van harte ondersteunen we daarom het verzoek van Antwerpen's kerk. Want, gelijk in de circulaire terecht opgemerkt wordt, Nederland's Kerk heeft tegenover Antwerpen een oude schuld af te doen.

Te Antwerpen immers heeft de Reformatie in ons land het eerst weerklank gevonden.

Daar is de eerste plaatselijke Kruiskeik tot openbaring gekomen. Daar zijn onze eerste Synodes gehouden.

Het ware zondig te vergeten, dat gij, Noord-Nederlanders, aan het Zuiden zooveel hebt te danken. Daar "werd uwe schoone Geloofsbelijdenis geboren. Vandaar werd uw Heidelbergsche Catechismus hier ingevoerd. Vandaar_ kwamen uwe eerste Gereformeerde predikers. Zijn bodem droeg uwe eerste martelaren.

En wat hebt gij, Gereformeerden van het Noorden, daarvoor kunnen terug geven? Nog niets.

Toen de Kerken van het Zuiden in 1584 en 1585 uwe hulp inriepen, daar zij door Spanje met den ondergang werden bedreigd, moest gij haar laten roepen, omdat gij zelf in nood verkeerdet.

Zonder dat gij een hand kondet uitsteken, moest gij het aanzien hoe die bloeiende Kerken uiteengescheurd werden en verstierven.

Maar thans doet zich eene gelegenheid voor, die u daarom te welkomer moet zijn.

Het heeft den Heere behaagd die Kerken daar aanvankelijk weer te doen opstaan. En nu richt ééne daarvan, zwak als zij nog is, op u het oog.

De classis gevoelde het als één man, en wij vertrouwen, dat alle Gereformeerd2 kerken en classes het met haar zullen gevoelen: Nu is 's Heeren tijd gekomen. Nu mogen wij helpen. Nu kun"nen wij helpen.

En daarom, nu moeten wij helpen. Het niet te doen, zou ondankbaar wezen. Het geldt hier eene eereschuld. Terugbetalen, wat het Zuiden en Antwerpen vooraan u heeft gegeven, kunt g\j nooit. Maar in elk geval, daardoor klemme de plicht te vergoeden zooveel maar mogelijk is.

Moge daarom niet één Kerk zich aan deze bede onttrekken. Er is hier metterdaad een exceptioneel geval. Nu we den arbeid in Antwerpen eenmaal aangevangen hebben, dient deze kleine kerk met alle kracht te worden gesteund.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen