Voor Kinderen.

AAN VRAGERS.

Gelijk we onlangs meldden moesten nog etteijke vragen wachten. Deze krijgen nneen beurt, n nog meer.

No. i van F. L, v, d. B. te A. luidt: „Onlangs lazen we met hartelijke belangstelling de brochure van Dr. Capadose, u zeker ook iet onbekend, omtrent Don Manuel Matamoros, e Spaansche martelaar van vóór 50 jaren. Het inde is echter, in dat boekje, duister. Werd e galeistraf van 11 jaren voltrokken? Was on Mitamoros vóór dien tijd reeds overleden? s er iets van zijn sterven bekend? U kunt elUcht hier iets van mededeelen.

Matamoros was een geloofsgetuige, die in dien ijd, omdat hij de Roomsche kerk had verlaten. rotestant was geworden, in Spanje, waarvan ij burger was, werd gevapgen fgezet en verordeeld, 't Is op 't oogenblik in Spar je »oor de Protestanten nog heel moeilijk, maar destijds eerschte er gansch geen godsdienstvrijheid. De behandeling van den edelen, vromen Matamoros wekte echter in het Protestantsch uropa terecht groote verontwaardiging en medelijden. Er werd hier in Nederland een verzoekschrift opgesteld «an de toenmaUge koningin van Spanje, Isabella, dat alleen Nederlandsche vrouwen mochten teekenen. Dr. Capadose, de vriend van Da Costa, en eenige andere heeren gingen dat verzoekschrift overbrengen aan de koningin.

Het gevolg was, dat de straf die over den gevangen Matamoros was uitgesproken niet werd voltrokken. Men ontsloeg hem en eenige geloofsenooten als Trigo en Alama uit de gevangenis, maar zij werden uit het land gebannen. Ik kan mij nog zeer goed de terugkomst van Dr. Caadose herinneren. Hij trad toen op in de chotsche kerk te Amsterdam en deed voor een stampvolle vergadering verslag van zijn reis. Ook Matamoros zelf trad daar op en sprak met groote levendigheid. Wij zongen toen Ps. 146:5. De Spaansche edelman — dat was hij — zag er destijds al n'et goed uit. Hij bad veel geleden. Hij heeft zijn bevrijding ook niet vele jaren overleefd. Hij stierf in het geloof dat hij beleden en waarvoor hij geleden had, dat, hetwelk ook wij hebben, naar de Schriften. Het goede werk door hem begonnen is ten spijt van alle tegenkanting des pausdoms, gezegend voortgegaan. Bijzonderheden van zijn sterven zijn mij niet bekend. Het bovenbedoelde boekske is zeer lezenswaardig.

Een tweede vraag, van K. J. B. te D., luidt: Tegen het Kerkstfeest ziet men de bloemenwinkels versierd met groene hulst en vogellijm, waaraan roode en witte besjes. Ook andere winkeliers étaleeren met roode en witte kleuren. Zou u me kunnen zeggen, welke beteekenis deze kleuren en beide genoemde heesters ie dit verband hebben ? Heeft rnen misschien te doen met een heidensche gewoonte? Bij voorbaat mijn hartelijken dank.

Gaarne wil ik trachten aan dit verzoek te voldoen, als onze lezer mij er ook een vergunt. 't Is namelijk, dat hij voortaan het geheel onnoodige vreemde woord „étaleeren" verruile voor het goed Nederlandsche uitstallen. Het Fransche woord is hier te dwazer, wijl „é.aleeren" en „uitstallen" oorspronkelijk 't zelfde woord zijn. Waarvoor dan nu dat vreemde woord gekozen. Onze heerlijke, rijke taal is ons toch tot iets beters gegeven dan om haar te bederven. Wat de vraag zelf betreft zoo wordt hier blijkbaar van twee verschillende planten gesproken. De eene is de gewone, altijd groene Hulst, die fraaie roode bessen heeft en wel bekend is. Uit de schors van deze plant wordt vogellijm bereid. Toch zal hier met dit woord wel bedoeld zijn een andere plant nl. de Mistel of Maretak.

Dit is een kleine plant, een zoogenaamde woekerplant, d. i. een die - zich voedt met de sappen van andere gewassen en vele soorten heeft. Deze plant draagt witte bessen en tiert in Europa en Azië op vele boomsoorten o. a. op perenboomen en appelboomen; soms maar zelden, op eiken.

De takjes van den mistel zijn gevorkt. Door de oude heidenen, zooals 'de Grieken en de Romeinen werd aan dezen misteltak wonderkracht toegeschreven. Vandaar dat deze „gouden tak" (in den winter ziet de mistel goudgroen) in de fabelleer voorkomt als de tooverstaf, die de onderwereld opent. Ook bij onze heidensche Germaansche voorouders vond men dit bijgeloof. Hun Druïden of priesters achtten den mistel en den eik waarop hij groeit heilig, en haalden den tak met groote plechtigheid er af.

In de Germaansche fabelleer was de misteltak het zinnebeeld der weer ontwakende zonnewarmte, die alleen in hem blijftleven, en waarin zijn wonderkracht zit. De mistel werd dan ook ingezameld op het Joelfeest of op Nieuwjaar, den tijd waarin de zon weer begint te klimmen en waarop ook ons Kerstfeest valt. Men sierde dan ook de woningen met groen, met mistels en hulsttakken. In Frankrijk loopea nog de kinderen omstreeks Nieuwjiar met misteltakken. IQ Engeland worden deze op Kerstfeest aan de zoldering en boven de deuren gehangen.

Deze plant, die ook Lijmmistel heet, verschafte ook de zoogenaamde tooverroede, die, naar men meende, iemand het vermogen gaf tot ontdekking van onder de aarde verborgen bronnen, schatten enz.

Gelijk in meer gevallen ging het oud heidensche gebruik ook over tot de christenen; zelfs kreeg de oude misteltak den naam van Heilige Kruishout. De versiering met groen hier en daar op Kerstfeest is dus een overblijfsel uit den oudheidenschen tijd.

CORRESPONDENTIE.

F. te A. Als u de vragen — elk afzonderlijk opgegeven — wilt inzenden, hopen wij die te beantwoorden.

J. C. V. B (? ) te A. Zoodra mogelijk komt u aan de beurt.

M. dé G. te 't Z, Bij de e.v. behandeling van vragen. Nu ging het niet meer. "Vriend Daniël" te Ak. Heel goed. Maar wie zijn naam niet noemt kan, dat weet ge toch, geen antwoord verwachten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen