Men vraagt ons, of het vereenigbaar

Men vraagt ons, of het vereenigbaar is met het Gereformeerde Kerkrecht, wanneer men bij den doop van een kind, waarvan een der ouders belgdend lidmaat der Gereformeerde Kerk is, maar de ander niet, de doopvragen toch tot beide ouders richt?

Gemakkelijk is deze vraag niet te beantwoorden, want onze Gereformeerde Synodes hebben zich hierover, voor zoover we weten, niet uitgesproken. In de practijk doen zich zulke gevallen echter vaak voor, omdat de vader of moeder, die geen lidmaat onzer Kerk is, het hard vindt bij den doop niet te antwoorden en daarom er op aandringt, dat hij (of zij) mede op de doopvragen zal mogen antwoorden. Zelfs heeft dit meermalen tot uitstel van den doop van het kind geleid of is bg weigering oorzaak geworden, dat de ouders tenslotte het kind in een andere Kerk lieten doopen.

Nu is het zeker waar, dat zulk een drang van iemand, die geen lid is onzer Kerk, altoos een minder aangenamen indruk maakt. De weg om zelf als vader of moeder bij den doop de vragen te beantwoorden, staat voor ieder open, die de doopvragen in oprechtheid beantwoorden kan, want deze doopvragen zijn niet anders dan de vraag, of men van harte instemt met de belijdenis onzer Kerk, en wie deze vragen met ja beantwoorden kan, behoeft ook niet te aarzelen om zich bij onze Kerken aan te sluiten. Zeer zeker is het daarom de plicht van den predikant, die een dergelijk verzoek ontvangt, om daarop met ernst te wijzen en te trachten langs dezen weg de bezwaren uit den weg te ruimen.

Maar toch is aan den anderen kant zekere voorzichtigheid in de praktijk geboden. Ook onze vaderen hebben die steeds betracht bij het stellen van getuigen, die vroeger niet in plaats van de ouders optraden, maar naast de ouders; een gebruik dat nog uit de Roomsche Kerk was overgebleven. In zulke gevallen nu stelden ze alleen als eisch, dat het betaamde, dat men als getuigen nam, „die de zuivere leer toegedaan en vroom van wandel zijn" (Middelburgsche Synode van 1581 Art. XL). Dit geval kan hier nu eenigermate als analogie dienst doen. Wanneer een der ouders beladend lidmaat der Gereformeerde Kerk is en de doopvragen beantwoordt, dan neemt hij de verplichting op zich, om het kind op te voeden in de Gereformeerde leer en kan daarop de bediening van den doop aan het kind rusten. Maar op zich z; lf bestaat er geen bezwaar tegen, dat ook de andere der ouders deze verplichting vrq willig op z^ch neemt, mits de Kerkeraad overtuigd is, dat zoo iemand de Gereformeerde belijdenis is toegedaan en dat er op zijn wandel geen aanmerking valt te maken. Hij staat dan in hetzelfde geval als de getuige, die „nevens den vader" optreedt. Alleen zou het in zulk een geval wenschelgk wezen, dat de eigenlijke doopvragen eerst gericht werden tot den ouder, die belijdend lidmaat is, en daarna aan den anderen ouder gevraagd werd, of hij met dit antwoord zijn instemming betuigde.

Ongetwijfeld is het toch van belang voor de Kerk, dat beide ouders zich bij den doop verplichten hun kind een Christel^ke opvoeding te geven. Vooral wanneer de moeder alleen belijdend lidmaat is en de vader niet, zou de vader later aan het niet beantwoorden van de doopvragen allicht een voorwendsel ontleenen kunnen, om dezen plicht van zich af té schuiven. Indien de vader daarom bereid is en zelfs hetverlan gen te kennen geeft, , cm deze verplichting openlijk voor de gemeente op zich te nemen, dan zouden we het niet afkeuren, waaneer de predikant hem daartoe de gelegenheid schonk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen