Buitenlanv.

Zwitserland. Waarin stelt onze academische jeugd belang f

Over deze vraag geeft de oorrespondent van de Züricher sectie in het blad van de „Zafingervèreeniging" (April 1917) het volgende ten beste:

sVergeleken met vorige semesters treedt het sociale vraagstuk sterk op den achtergrond. Dit kan ten deele te wijten zijn aan de onverkwikkelijke tooneelen, die tegenwoordig in de sociaaldemocratie afgespeeld worden. ... De meest geslaagde avonden wareu die, waarin over kunst en religie werd gediscussieerd. Dan werden de sprekers hartstochtelijk, kwam èr nauw contact en gaf men zich vrijer. Gedragen door algemeene sympathie kan men het wagen te spreken van persoonlijke ervaringen. . . . De tijden zijn voorbij, waarin het spreken over Godsdienstige dingen in studentenkringen voor eene onmogelijkheid gold. Bij Turgenjew is de vader geloovig, de zoon is koud wetenschappelijk. Vroeger werd gezegd, Nietzsche is een geVaar, men moet zich in acht nemen tegen diens kettersche leer. Ook deze tijd is voorbij. De Zarathustra staat op onze boekenplank — half opengesneden. Voornamelijk twee vormen van het religieuse leven boe zemen ons belang in: de sterke krachtige leer van het komende Godsrijk, gelijk die door de Godsdienstig socialen voorgestaan wordt, en de leer van de persoonlijke Godsaanschouwing, die ons als nieuwe romantiek in Maeterlink en Agnes Günther, als innige Christelijke vroomheid in Rainer Maria Nilke, als diepe mystiek in Frans Werfel en andere jongeren, voor ons staat. Wie kan zeggen dat hij met een van beide > strooraingen medegaat? Beide leven in ons, onvermengd, voortdurend wisselend. Kan het ons verwonderen, dat deze stemming in het rijk van het denken tot een nieuwe metaphysiek, tot een beslist verwerken van het intellectualisme brengt? Vrijheid, leven, methaphysiek, religie — zij leiden ons tot Bergson. Zijne gedachten zijn voor velen van ons noodwendig geworden. Hij bracht ons bevrijding, leven, realiteit. Hoe gaarne zagen wij van critiek af, omdat wij willen gelooven. En dit is weder verwonderlijk, daar onze lievelingsdichters Russen zijn. In de eerste plaats. Dastojewski en Tolstoï. Bij hen vinden wij het geheele leven, volle overgave aan het menschelijke, hartelijkheid; bij hen vinden wij verzachting van het intellectualisme ; zij schetsen ons echte menschen — kleine, verachtelijke, groot, zachte menschen, die wij toch allen moeten liefhebben. Wij luisteren naar hen, hoe zij met een heet hoofd over God en onsterfelijkheid strijden —• zoo menschelijk zoo verheven. Wellicht zijn deze Russen persoonlijk gelijk wij zouden willeii zijn 5 zoo onbelast met de traditie van een mechanisch-materialistische eeuw zouden wij gaarne zijn, zoo fijn zouden wij willen gevoelen zoo vrij van drijverij zouden wij willen wezen".

De Bazelsche »Kirchenfreund" zegt dat deze beweging trekken van overeenkomst heeft met die welke in West-Zwitserland gevonden wordt: afkeer van het intellectualisme, het afzien van critiek, daar men tot het geloof komen wil, neoromantiek. Het orgaan van den Christelijken Studenten-wereldbond voor Zwitserland constateert, dat er een streven is om zich van wijsgeerige en theoretische discussies los te maken, om een religie te bezitten, die het vóór alles mogelijk maakten te gelooven".

Indien dit alles zijn oorsprong heeft in of leiden mag tot de kennis van den Christus, welke gesproken heeft: »die Mij heeft gezien, heeft den Vader gezien", zal het ons van harte verheugen. De ware. Godsaanschouwing Hgt toch in de kennis van den eenigen Middelaar Gods en der menschen.

WiNCKEL.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen